~အသက်နှင့်ရင်း၍~
အပိုင်း(၉)
ရှေးတစ်ယောက်အိပ်ယာကနေလူးလှိမ့်ကာနိုးလာရသည် အိပ်ယာပေါ်ဖြည်းညင်းစွာထိုင်လိုက်ပြီးသူမခန္ဓာကိုယ်အနှံ့လိုက်ကြည့်နေမိသည်
"အ့ ကျွတ့် နာလိုက်တာ "
"လက်ကလည်းကိုက်လိုက်တာ"
လက်မောင်းတွေနှင့်လက်ဖမိုးအနှံ့အပြားမှာသွေးစတွေကအချိန်ကြာသွားတော့ခြောက်ကပ်နေကုန်ပြီ ကျောပြင်တစ်ဝိုက်ကလည်းဓားနဲ့အစိမ်းလိုက်ခွဲထားသလိုနာကျင်နေသည်ရှေးလည်းသူမလက်လေးနဲ့ ပြန်စမ်းကြည့်ခိုက်
"အား.....သေပါပြီ..အဟင့်...နာလိုက်တာ"
"ခင်ဗျားနိုးလာပြီလား...မနက်စာစားဖို့ယူလာတယ်"
စက် လည်း အခန်းအတွင်းထဲ ဆန်ပြုတ်တစ်ပန်းကန်နဲ့ဆေးတွေယူလာခဲ့ပြီးသူမနားက စားပွဲပေါ်တင်ပြီးပြောလိုက်သည်
ရှေးလည်းသူမနားထိုင်ကာသေချာကြည့်နေတဲ့ မောင့်ကိုမကြည့်ပဲ ပြတင်းပေါက်ဘက်ကိုသာမျက်နှာမူထားလိုက်သည်
စက်သူ့ကိုမကြည့်ပဲအကြည့်လွဲထားတဲ့သူမကြောင့်မျက်မှောင်ကြုံ့လိုက်ပြီး
"ကျုပ်ကိုကြည့်ဒေါ်ရှေးသစ္စာ"
ရှေးလည်းမထီမဲ့မြင်နဲ့နေကာတုပ်တုပ်မျှမလုပ်ပေ
"ကျုပ်ပြောနေတယ်လေ ကျုပ်ကိုကြည့်လို့"
စက် လည်း သူခေါ်နေတာကိုလှည့်မကြည့်လာတာကြောင့်သူမခါးကနေဆွဲဖက်လိုက်တော့သူ့ကိုအလန့်တကြားကြည့်လာလေသည်
ရှေးလည်းသူမခါးလေးကိုဆွဲဖက်လာတာကြောင့်ခါးအစပ်နားကနာလာရသည်
"အား....နာတယ်...လွှတ်...."
"ဟင်...ခါးကဘာဖြစ်တာလဲ"
"သိချင်ရင်လှန်ကြည့်"
ရှေးလည်းအရွဲ့တိုက်ကာပြောလိုက်ပေမဲ့မောင်ကတစ်ကယ်ကြီးအင်္ကျီတွေဆွဲကိုင်နေပြီမို့
"ဘာ....ဘာလုပ်တာလဲ "
"ခင်ဗျားဘဲပြောတော့သိချင်လှန်ကြည့်ဆို ကျုပ်သိချင်လို့လှန်ကြည့်မလို့လေ လက်ဖယ်စမ်းပါ"
YOU ARE READING
~အသက်နှင့်ရင်း၍~
Romance"ခင်ဗျား ကျုပ်ကိုကွာရှင်းပေးပါဒေါ်ရှေးသစ္စာ..." "ဟင့်အင်း ရှေးမောင့်ကိုချစ်တယ်၊မကွာရှင်းပေးနိုင်ဘူး၊ရှေးအသက်နှင့်ခန္ဓာမရှိမှသာမောင့်ကိုရှေးလက်လွှတ်နိုင်မယ်..." စိတ်ကူးယဥ်ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်သာဖြစ်ပါသည်။စာစရေးခါရေးထားတဲ့Ficတစ်ပုဒ်ဖြစ်ပါသည်။အလောင်ဘက်သွားပြ...
