~အသက်နှင့်ရင်း၍~
အပိုင်း(၂၂)
ရှေးတစ်ယောက်အိပ်ယာကနေနိုးလာတော့ဘေးမှာမောင့်ကိုမတွေ့ရတော့ပေ
"ဒီနေ့အစောကြီးထတာလား မောင်က"
ထို့နောက်ရှေးလည်းအိပ်ယာမှထလိုက်ကာ အိပ်ယာတွေသိမ်းလိုက်ပြီးမျက်နှာသစ်ရေမိုးချိုးဖို့ရေချိုးခန်းဘက်ထွက်လာခဲ့တော့သည်
အကုန်ပြင်ဆင်ပြီးလို့အောက်ထပ်ဆင်းလာနေတုန်းခြံထဲမောင့်ကားဝင်လာတာမို့လှေကားကနေကဲ ကြည့်နေသည် ခဏနေတော့ငွေ့ရည်လက်ကိုတွဲကာ အိမ်ထဲဝင်လာနေသည်
"ငွေ့ရည် ကိုယ်ဒီနေ့အလုပ်နားမှာငွေ့ရည်သွားချင်တဲ့ဆီပြော ကိုယ်လိုက်ပို့ပေးမယ်"
"မောင်....မနက်အစောကြီးနိုးနေတာလား"
ရှေးလည်းမောင့်ကိုကြည့်ကာမေးနေတုန်းမောင်ကြည့်လာတဲ့အကြည့်တွေဟာစိမ်းသက်နေသည်
"မောင်.....မောင် ဘာဖြစ်လာတာလဲဟင်"
"ကျစ် ဖယ်စမ်းပါရှေ့ကနေ ကျုပ်တို့အိမ်ထဲဝင်မလို့"
"မောင် ဒီနေ့ ဒီနေ့ရှေးမွေးနေ့ ဘုရားလိုက်ပို့ပေးပါလားဟင်"
"ကျုပ်မအားဘူး ငွေ့ရည်နဲ့သွားစရာရှိတယ် ဟုတ်တယ်နော်အချစ်ကလေး"
"ဒါပေါ့ ကိုကိုရဲ့ ရှင်ဘာသာသွားပါလားကိုကိုကိုယ်ဘာလို့ပို့ခိုင်းတာလည်း"
"မောင်ဒီနေ့ဘာဖြစ်နေတာလဲဟင် စကားပြောတာတစ်မျိုးကြီး"
"ဘာမှမဖြစ်ဘူးပုံမှန်အတိုင်းပဲ"
ရှေးမောင့်အမူအယာတွေကြောင့်အံသြမှင်သက်နေမိသည် မောင်မနေ့ကထိအကောင်းပါဒီမနက်မှဘာထဖြစ်တာလည်း မောင်ရဲ့မျက်နှာဟာသိပ်ကြောက်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ
ထိုချိန်ခြံထဲသို့ကားတစ်စီးဝင်လာသည်မို့ ရှေးတို့၃ယောက်သားကြည့်နေတုန်းကားပေါ်ကဆင်းလာသူက ကိုသွေးရက်စက်ပင်
သွေးလည်းကားရပ်ပြီးတာနဲ့ရှေးဆီကိုလျှောက်လာခါပန်းစည်းလေးကိုကမ်းပေးရင်း
YOU ARE READING
~အသက်နှင့်ရင်း၍~
Romance"ခင်ဗျား ကျုပ်ကိုကွာရှင်းပေးပါဒေါ်ရှေးသစ္စာ..." "ဟင့်အင်း ရှေးမောင့်ကိုချစ်တယ်၊မကွာရှင်းပေးနိုင်ဘူး၊ရှေးအသက်နှင့်ခန္ဓာမရှိမှသာမောင့်ကိုရှေးလက်လွှတ်နိုင်မယ်..." စိတ်ကူးယဥ်ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်သာဖြစ်ပါသည်။စာစရေးခါရေးထားတဲ့Ficတစ်ပုဒ်ဖြစ်ပါသည်။အလောင်ဘက်သွားပြ...
