~အသက်နှင့်ရင်း၍~
အပိုင်း(၁၈)
ရှေးတို့အဖွဲ့လည်းပြန်လာတဲ့လမ်းတစ်ယောက်မှစကားမပြောကြပေ တိတ်ဆိတ်စွာနဲ့ ပြန်ဆင်းလာခဲ့ကြသည်ရှေးလည်းသူမဘေးနားကသွားနေတဲ့မောင့်လက်ကိုဆွဲလိုက်ကာ
"မောင်....ဘာဖြစ်လို့ဗြုန်းဆိုင်းကြီးထပြန်ကြတာလည်းဟင် ညကရှေးခုံတန်းမှာထိုင်နေတာလေ အိပ်ယာနိုးတော့အခန်းထဲပြန်ရောက်နေတယ်"
"ဘာမှမဖြစ်ပါဘူးသူတို့ရွာမှာဖျားနာတာတွေလည်းမရှိဘူးလေ မောင်ရှေးစားဖို့ချောကလက်သွားယူပြီးပြန်လာတော့ရှေးကအိပ်ပျော်နေပြီမို့အခန်းထဲ ပြန်ခေါ်လာတာ ဘာဖြစ်လို့လဲ"
"ဘာမှတော့မဖြစ်ပါဘူး ရှေးခြေသံကြားလို့လှည့်တာဘာမှမမြင်ရပေမဲ့နှာခေါင်းထဲမေ့ဆေးအနံ့ရလိုက်လားလို့"
"မဟုတ်ပါဘူးရှေးစိတ်ထင်လို့ပါ"
"အင်းပါ ရှေးမွေးနေ့ရောက်တော့မယ်မောင် ဘာလက်ဆောင်ပေးမှာလည်း"
"မွေးနေ့ကဘယ်တော့လည်းရှေး"
"ဒီလကုန်30ရက်နေ့မောင်"
"June 30ပေါ့ရှေးကလေ"
"ဟုတ်တယ်မောင် ၃၀ပြည့်ပြီ"
ရှေးတို့ကနောက်ဆုံးကလိုက်လာတာမို့စကားအေးဆေးစွာပြောလို့ရသည်
ငွေ့ရည်လည်းအကြံကုန်ထုတ်ကာစဥ်းစားနေရသည်
"ဘယ်လိုလုပ်ပြီးဒီလောက်အကွက်ကျစီစဥ်ထားတာကို"
"ကိုကိုမသိလို့တော်ပါသေးတယ် ကိုကိုသိရင် ငါသေပြီ"
"ရန်ကုန်ရောက်ရင်ရန်ကုန်တစ်ကာနပေါ့ အဟင့်အလွတ်ပေးမယ်တော့မထင်နဲ့"
၆နာရီနီးပါးလမ်းလျှောက်ပြီးခါမှာတော့ ဟာစခါး (....)ရဲစခန်းကိုရောက်သည် မနက်၆နာရီကထွက်လာတာဒီရောက်တော့ဖြင့်11ခွဲနေပြီဖြစ်သည်
ထိုချိန်သူတို့အဖွဲ့နဲ့ပါလာတဲ့ရဲတွေလည်းစခန်းထဲပြေးဝင်သွားကြသည် ခဏကြာတော့ ရဲအုပ်ပါပါလာလေသည်
"ဒေါက်တာတို့မွန်းတောင်တည့်နေပြီ ထမင်းလေးစားပြီးတော့မှခရီးဆက်ကြပါလား"
YOU ARE READING
~အသက်နှင့်ရင်း၍~
Romance"ခင်ဗျား ကျုပ်ကိုကွာရှင်းပေးပါဒေါ်ရှေးသစ္စာ..." "ဟင့်အင်း ရှေးမောင့်ကိုချစ်တယ်၊မကွာရှင်းပေးနိုင်ဘူး၊ရှေးအသက်နှင့်ခန္ဓာမရှိမှသာမောင့်ကိုရှေးလက်လွှတ်နိုင်မယ်..." စိတ်ကူးယဥ်ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်သာဖြစ်ပါသည်။စာစရေးခါရေးထားတဲ့Ficတစ်ပုဒ်ဖြစ်ပါသည်။အလောင်ဘက်သွားပြ...
