15 Reasons To Love You (ONGOING)

Chapter 13

Isang araw gigising ka nalang na nakatunganga lang sa bintana ng kwarto mo. Thinking on how to be productive when your heart is still hurting.

Lagnat ang aking dinatnan. When I feel too much emotions whether positive or negative emotions, I expect to be sick for the next day or even later. Kaya ayokong umiyak, sobrang saya, galit, lungkot, o kilig because this phenomenon happens all the time.

I'm glad that our professors send me soft copies to study. Kahit papano may mapag-aaralan ako kahit nasa bahay lang. Unang araw palang ng suspension ko ay ramdam ko na ang labis na pagkabagot.

All I did is to eat, sleep, and eat again. Wala sila Mama at Papa because they went back to Amsterdam for business. Kaninang madaling araw ang flight nila and I didn't even bother myself to wake up and take them to the airport nor bid them goodbye. I'm still mad at my Mom.

Pinagbakasyon rin ang mga kasambahay, including Yaya Meng so basically I'm all alone. Me, myself, and I.

I checked my phone and suddenly a text message popped up.

From: Khalilyan

Are you sick? Why you're absent?

To: Khalilyan

I have a fever so I stay at home.

Hindi niya alam na suspended ako. Nagkataon lang talaga na nilagnat ako ngayon kaya yan nalang ang nirason ko.

From: Khalilyan

Take your meds. Drink warm water okay?

To: Khalilyan

Hindi ako umiinom ng gamot but thanks for your concern.

Pinatay ko na ang cellphone ko. Ayokong magreply kung sakaling rereplyan niya ang huling text ko. Nagsinungaling nalang ako na hindi ako umiinom ng gamot pero yung totoo, naubos na ang mga gamot dito sa bahay. Katamad pa naman bumili sa labas. Isa pa, ang haggard ko tignan.

"Pake mo ba? Sino ka ba sa inaakala mo?"

Heck! Nakalimutan kong mag-apologize. This is why I hate being angry, nandadamay ako ng iba. What did you just do, Flow?

It is past 4 pm and I know uwian na ng mga students. Mabuti na ring dito lang ako sa bahay, ang init init nga ng Pilipinas eh.

Maghapon lang akong nakatunganga. Nag-iisip ng kahit ano. Napagtanto kong masyado na akong matalino dahil nakapag-iisip pa ako ng mga bagay na hindi ko rin maintindihan. Paano ba ginawa ang TV? Bakit may ilaw? Posible bang gumawa ng artificial na utak? Hindi ko alam!

Isang dingdong ng doorbell ang narinig ko. Who the heck is my bwesitor?? Imposible namang si Mavy kasi mga gantong oras pag di kami gagala, uuwi na yun ng bahay niya.

Lumabas ako sa kwarto at nagtungo sa pinto. I opened it and I was shocked when I saw Khalil in front of our gate na may dala-dalang plastic bag. Poging visitor pala, hindi bwesitor.

"Anong ginagawa mo dito?" sabay bukas ng gate para lumabas at kausapin siya. He's so ma-effort.

"I just came to give you this." sabay angat ng plastic bag na hawak niya.

Kumulog ng malakas, hudyat na paparating na ang ulan.

"Di ka na sana nag-abala." ani ko na syang nagpa-arko ng kilay niya.

"It's fine. I just wanna see if you're okay." mahinahong aniya habang titig na titig sa akin. Isa! Matunaw ako!

"Now you see me, pwede kanang umalis." diretsong saad ko at akmang kukunin na ang plastic bag na hawak niya. Biglang umambon kaya...