15 Reasons To Love You (ONGOING)

Chapter 2

Hindi parin ako mapakali. I've lost yesterday. Di ko matanggap-tanggap dahil na lose streak ako, just real quick!

I don't want to lose! I was born a winner. Why did I fail? Mas pipiliin kong matalo sa pag-ibig kaysa matalo sa larong to. Wala naman akong love life kaya okay na rin yung sinumpa ko pati love life ko

I wanna do the rematch today pero may tatapusin pa kaming plates. Deadline is tomorrow kaya kailangan kong tapusin ang iba pang ginagawa. Cramming na naman mamaya.

"Why you're so quiet?" si Khalil.

"None of your business." tipid kong sagot.

"I've missed the old you." malambing niyang saad na siyang ikinagulat ko.

"Stop the nonsense."

"Why you're being mad? Maayos naman ang paglisan ko dati sa village diba?" nakatingin siya sa akin, naghihintay na umimik ako.

"You can open up the problem with-"

"Nagtatampo ako okay?" putol ko sa sasabihin niya. "Tagal-tagal kitang hinintay, di ka man lang nagparamdam" Shit parang double meaning yung nasabi ko.

"Alam mo namang wala akong socials dati di ba? Pati cellphone wala. Akala ko naman kapag dito na ako sa campus mo mag-aaral..." napalunok siya. "maibabalik yung naudlot nating pagkakaibigan"

Dinadaga ang dibdib ko sa sinabi niya. Parang matagal niya na talaga akong gustong makita bilang dating bestfriend niya.

Noong mga bata pa kami, magkasama kami lagi. Yung tipong kapag papasok na ako sa school, siya yung laging kausap ko. Kapitbahay lang rin naman kami kaya madalas kami magkita. But then they have to leave and move out of the village kase yung Mom nya sa ibang lugar na magtatrabaho.

Bigla nalang akong natahimik. Di ko alam kung ano ang sasabihin sa kanya.  Binabalot ako ng konsensya dahil nga ay hindi ko sya pinapansin dahil sa pagtatampo ko.

"If you're still mad at me, then go on." wika niya bago binaling ang ulo sa binabasa niya.

After a long day,  I went home and started to plan and make the plate... All alone.

Di ako makahingi ng tulong kay Khalil dahil binabalot pa ako ng hiya.
Paninindigan ko ang sinabi kong kaya ko gawin mag-isa to.

Buong magdamag akong nag-isip kung paano sisimulan pero walang pumapasok sa utak ko. Parang gusto ko nang matulog pero hindi pwede. Ipapasa ko pa to bukas.

Gusto ko nang umiyak dahil hindi talaga gumagana ang utak at kamay ko.

I should've asked for his help.

Wala na akong magawa. Hindi ako makakapasa kung uunahin ko ang pride ko.

Kinuha ko ang phone ko at dali-daling tinawagan si Khalil. Naiiyak na talaga ako pero kailangan kong humingi ng tulong.

To my surprise, he answered the call.

"What?" rinig kong wika niya sa kabilang linya

"I-I need y-your help, Khalil" utal-utal kong saad dahil pumatak na ang luha ko.

Narinig ko ang pagmura niya sa kabilang linya bago ibinaba ang tawag.

Bumagsak na lamang ako sa sahig at inisip na hindi nya na ako tutulungan dahil ibinaba niya ang tawag. I feel helpless. Kasalanan mo to, Flow. Masyado kang mapride pagdating sa kanya.

Bakit kasi ako nag cram?

If I worked on it in advance, I won't breakdown like this. Hindi ako makakaramdam ng pressure. No one's pressuring me, not even my parents. I'm just pressuring myself.