15 Reasons To Love You (ONGOING)

Chapter 18

Sabado ngayon kaya napag-isipan kong lumabas ng bahay at pumunta sa pinakamalapit na basketball court sa village namin. Parang trip ko kasing maglaro ng basketball today.

Suot ko ngayon ay hindi masyadong maikli na shorts at jersey na may 'Avanzano' na pangalan sa likod. Of course it's mine. Ano kala niyo? Ninakaw kolang sa tatay ko? Duh!

Nang nakapasok na ako sa loob ng court, wala namang naglalaro doon. So it means solong-solo ko ang buong court na to!  This is wholesome!

Mabuti nalang ay meron akong bolang dala just in case na hindi ako pahiramin ng mga taga rito.

I shot the ball and it went inside the hoop. It satisfies me when I get a shot. I was dribbling it and even pass it everywhere as if merong sasalo.

Biglang tumilapon ang bola palayo kaya hinabol ko iyon.

"Gosh nakakalayo na yung bola!" bulong ko sa sarili ko.

Hinabol ko iyon hanggang sa kalsada.

Finally it stopped... Phew

I picked it up. When suddenly a car that came out from nowhere was about to hit me...

Napapikit nalang ako. I don't really know why I'm stuck there and didn't move an inch as I saw it coming. Wala akong ginawa...

A flashback goes inside my head as I closed my eyes.

"Flow!"

"Flow!!!!"

"Xylaire!"

Pagmulat ng mga mata ko ay nasa gilid na ako ng kalsada. Napagtanto kong tinulak pala ako para masagip sa pagkakabundol, si Khalil. Kapit na kapit ako sa bisig niya. Wala ako sa katinuan ngayon dahil sa nangyari. Parang tinanggalan ako ng boses at hindi ako makapagsalita. Unti-unting pumapatak ang luha galing sa mga mata ko.

"BAKIT KA TUMUNGANGA LANG DON!!?" bulyaw niya. Kitang-kita ko sa mga mata ang pangamba na may halong galit at lungkot. My psychic worries about me.

"Muntik ka nang mabundol. Hindi ka nag-iingat!" he hugged me so tight at marahang humikbi. "M-muntik ka nang mawala sakin... Paano n-nalang kung hindi kita sinundan. "

Tulala parin ako ngunit alam kong basa na ang mukha ko sa luha. He wiped my tears and took something from his mini bag.

It was a bandage. May maliit na galos pala ang kamay ko dahil sa pagkakatulak kanina na hindi ko naman naramdaman. Marahan niyang inilapat ang bandage sa kamay ko.

Nakaupo kami ngayon sa gilid ng court. Sa sandaling katahimikan, nagkaroon ako ng lakas para makapagsalita.

"Sorry." tanging lumabas lamang sa bibig ko. Hindi ko alam kung ano pa ba ang dapat kong sabihin. Bigla lang naman yun nangyari.

"At least you're okay now."

Katabi ko siya habang sabay na pinagmamasdan ang kalangitan. It is dark dahil paparating na ang ulan.

"Bakit hindi ka agad umalis sa daan?" maotoridad niyang tanong. Bakit nga ba?

Is it because of my past trauma?

Flashback...

I was grade 4 and I have a classmate and also a friend, Alwin. Sabay kaming umuwi sakay lang ang tricycle.

Biyernes ng hapon, lumabas na kami sa school. Nasa katapat na kalsada ang sasakyan naming tricycle.

"Tatawid na ako!" I happily exclaimed.

"Teka! May sasakyan!" hawak ni Alwin ang dulo ng damit ko. Mabuti namang hinawakan niya yun at baka nabundol ako ng malaking sasakyan na yun.

Akma na sana akong tatawid ulit nang magsalita siya ulit.