Mutlu sonlar bize uğrar mıydı? Peki ya masallar? Masalda gibi hissedebilir miydik kendimizi? Peki peki, masallarda da katiller var mıydı? Masallarda da kötüler cadılar yerine anne babamız mıydı?
***
"Aldırma," Kaşlarımı çatarak baktım bu sefer gözle...
Şimdi sizden bir isteğim var, bir oyun gibi de düşünebilirsiniz...
Okurken yorum yapıyorsunuz ya, yorumunuzu yazdıktan sonra aynı yorumun sonuna parantez açarak o an ki yüz ifadenizi veya o an hissettiğiniz ifadeyi emojiler ile belirtin☺️ Bunu her yoruma yapmak zorunda değilsiniz, üç yorumdan ikisine veya birine yazsanız kâfi...☺️
OY VERMEYİ, BOL BOL YORUM YAPMAYI VE TAKİP ETMEYİ UNUTMAYIN CANLARIMMM...😘
Sizi seviyorum, keyifli okumalar!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Canım acımıştı. Çok canım acımıştı ama değmişti. Doğum yaparken aklıma kısa bir anlığına Deniz ve Güneş gelmişti. Onlar istemeden rahmime düşmüştü, zorla... İkiz oldukları için sevinmiştim çünkü o an Savaş'ın mutlu olması mutlu etmişti beni. Savaş'ın ikiz olmasına rağmen bebekleri kabul etmesi mutluluk sebebimdi. O olmasaydı ne yapacaktım? Sevinebilecek miydim? Sanmıyordum. Şimdi ise Aleska Laçin Karahanlı gelmişti dünyamıza. Bir saat olmuştu doğum yapalı. Belim ve kasıklarım hâlâ ağrıyordu ancak doğum esnasında olduğu kadar değildi. On üzerinden üç veya dört falandır.
"Yavrum, senin ağrın falan var mı?" Dedi Savaş yanımda otururken
"Çok değil." Dedim gülümseyerek. Dudaklarını saçlarım arasına bastırdığında kapımız tıklatıldı. Savaş'ın 'gel' komutundan sonra kapı açıldı ve bir hemşire girdi içeri. Sürüklediği şey bir bebek koduydu. Bebek kodunun içinde toz pembe bir badi içinde minicik bir bebek vardı. İstemsizce gözlerim dolmuştu. Ben bebeğime bakarken hemşire yanıma geldi. Savaş'a baktığımda sanki ilk defa görüyormuş gibi bakıyordu Laçin'e. Hayranlıkla ayağa kalktı ve hemşirenin bana ulaşması için yol verdi. Hemşire, kodun içinde yatan minik bebeği kolları arasına alıp bana döndüğünde yerimde doğruldum. Hemşireye kollarımı açtığımda kızımı kollarım arasına bıraktı. Düşündüğümden çok daha hafifti. Kızımın güzelliği karşısında büyülenmiş gibiydim.
"Ufacık, çok güzel bir bebek. Prenses gibi," diyen Su'ya baktığımda kucağındaki oğlu Umut'u sallayarak bana gülümsüyordu. Umut ve Laçin arasında iki ay vardı. Beraber büyüyeceklerdi.
Hani insanın yaşandığına inanamadığı bazı anları olur ya, o anlardan birini bende yaşıyorum şimdi. Gerçekliği ilk defa bu kadar net yaşıyordum, ilk defa bu kadar güzel bir gerçeklik yaşıyordum.
Hemşire uzaklaştıktan ve odadan çıkmadan önce yarım saat sonra gelip nasıl emzireceğimi göstereceğini söyledi ve çıktı. Odadaki insanlarda gezdi teker teker gözlerim, gerçek mi bu an, diye soruyordu bakışlarım. Önce Su'ya baktım, sonra Toprak'a, sonra Batu'ya, sonra Azize hanıma en sonda biraz uzağımızda hayranlık dolu bakışlarla bizi izleyen Savaş'a. Şok olmuş gibiydi ama hayranlık vardı gözlerinde; o da bu anın gerçekliğine inanamıyordu ama gerçekliği iliklerine kadar hissediyordu. Gözleri bir bana bir Laçin'e kayıp durdu.
