Hope ur ok | Mabbie

Hope ur ok | Hoofdstuk 1

De zon scheen fel door de half geopende gordijnen in de slaapkamer van Matthyas. Het was zondag, en zoals elke zondag zou het gezin het Lam naar de kerk gaan. Matthyas zuchtte diep en draaide zich nog eens om in zijn bed, zijn gedachten dwaalden af naar de rituelen die hij zo verafschuwde. Hij was zestien, de oudste zoon van Vera en Oscar, en had drie jongere broertjes. De tweeling, Jaïr en Jesse, waren veertien, en de jongste, Ezra, was nog maar zes.

Matthyas stond op en liep naar de kast. Zijn handen grepen automatisch naar een shirt met lange mouwen. Het was een gewoonte geworden, een manier om zichzelf te beschermen tegen vragen en blikken. Terwijl hij zich aankleedde, hoorde hij zijn vader beneden roepen.

"Matthyas, kom je ontbijt eten? We moeten over een half uur vertrekken!"

Met een diepe zucht liep hij naar beneden. In de keuken zaten zijn broertjes al aan tafel. Vera stond bij het fornuis en schepte scrambled eggs op een bord.

"Goedemorgen, schat," zei ze toen ze hem zag. "Ga zitten, ik heb je ontbijt klaar."

Matthyas mompelde een goedemorgen terug en ging zitten. Hij staarde naar zijn bord zonder veel eetlust, terwijl zijn gedachten afdwalen naar het aankomende kerkdienst. Zijn vader, Oscar, liep de keuken in, gekleed in zijn nette pak en met een strenge blik in zijn ogen.

"Matthyas," begon Oscar, "waarom draag je altijd lange mouwen? Het is hartje zomer, jongen. Trek een keer een t-shirt aan."

Matthyas schudde zijn hoofd, zijn blik gericht op zijn bord. "Nee, pap. Dit is prima."

Oscar zuchtte en wendde zich tot Vera. "Kun jij hem niet overhalen? Dit is toch niet normaal."

Vera legde een hand op Oscar's arm en keek hem kalm aan. "Laat het, Oscar. Als hij zich prettig voelt in lange mouwen, dan is dat zijn keuze."

Oscar zuchtte opnieuw, maar zei niets meer. Hij wist dat het geen zin had om door te dringen. Vera had altijd een kalmerend effect op hem, iets waar Matthyas dankbaar voor was.

Ezra, de jongste, keek met grote ogen naar zijn oudere broer. "Waarom wil je geen t-shirt aan, Matthyas?" vroeg hij onschuldig.

Matthyas glimlachte zwak naar zijn kleine broertje. "Het is gewoon comfortabeler zo, Ezra. Maak je maar geen zorgen."

Na het ontbijt stapte het gezin in de auto. De rit naar de kerk was zoals altijd stil. Matthyas keek uit het raam, zijn gedachten ver weg van de preek die hen te wachten stond. Hij wist dat zijn ouders het geloof heel belangrijk vonden, maar voor hem voelde het als een verplichting zonder betekenis.

Bij de kerk aangekomen, stapten ze uit en liepen naar binnen. De kerk was al gevuld met mensen, en Matthyas voelde zich zoals altijd ongemakkelijk tussen de gelovigen. Hij volgde zijn ouders naar hun gebruikelijke zitplaats en ging zitten, zijn lange mouwen strak om zijn polsen gewikkeld.

De dienst begon, en Matthyas' gedachten dwaalden af. Hij keek naar de gezichten om hem heen, de uitdrukkingen van devotie en vroomheid die hij niet kon delen. Zijn ogen ontmoetten die van zijn vader, die een bezorgde blik had. Matthyas wist dat zijn vader alleen het beste voor hem wilde, maar het voelde alsof ze elkaar niet konden begrijpen.

Toen de dienst ten einde kwam, stond het gezin op en liep de kerk uit. Oscar legde een hand op Matthyas' schouder. "Weet je, jongen, ik wil gewoon dat je gelukkig bent. Het moet zo oncomfortabel voor je zijn in die lange mouwen"

Matthyas knikte, hoewel hij wist dat geluk voor hen beiden iets anders betekende. Terwijl ze naar de auto liepen, voelde hij de warme zon op zijn gezicht. Misschien zou hij op een dag de moed vinden om zijn eigen pad te kiezen, maar voor nu zou hij zijn lange mouwen blijven dragen en proberen zijn eigen weg te vinden in een wereld die soms te klein leek voor zijn dromen.