Hope ur ok | Mabbie

Hope ur ok | Hoofdstuk 17

Matthyas rende de trap op naar zijn kamer, zijn hart bonkte in zijn borstkas. De woorden van zijn vader echoden in zijn hoofd: "Wat je voor Robbie voelt is verkeerd." Hij voelde een mengeling van woede, verdriet en wanhoop. Trillend pakte hij zijn telefoon en belde Robbie.

Het duurde maar een paar seconden voordat Robbie opnam. "Matthyas? Wat is er aan de hand?" vroeg hij bezorgd.

Matthyas kon zijn tranen niet bedwingen. "Robbie, het is vreselijk. Mijn ouders... ze weten nu alles. Ze zagen de littekens en ik... ik heb alles ontkend, maar het heeft niets geholpen. Ze willen niet dat ik je zie. Ze zeggen dat wat ik voor jou voel verkeerd is."

Robbie zuchtte diep, zijn stem kalm maar bezorgd. "Matthyas, luister naar me. Het spijt me zo dat je dit allemaal moet doormaken. Maar je bent niet alleen, oké? Kom naar mij toe. We vinden hier wel een oplossing voor."

Matthyas knikte, hoewel Robbie dat niet kon zien. "Ik kom eraan," fluisterde hij. "Ik kan hier niet blijven."

Hij hing op en begon zijn spullen bij elkaar te zoeken. Hij pakte een rugzak en gooide er wat kleren in, samen met zijn meest waardevolle bezittingen. Elke beweging voelde als een stap weg van de pijn, een stap dichter bij de enige persoon die hem echt begreep.

Toen hij zijn tas had ingepakt, keek hij nog een laatste keer rond in zijn kamer. De kamer die ooit zijn toevlucht was geweest, voelde nu als een gevangenis. Zonder verder na te denken, sloop hij naar beneden en glipte het huis uit.

De koele avondlucht voelde als een verademing. Matthyas ademde diep in en zette koers naar Robbie's huis. Het was niet ver, maar elke stap voelde als een marathon. Zijn gedachten tolden, maar één ding wist hij zeker: hij kon niet terug.

Bij Robbie's huis aangekomen, stond Robbie al in de deuropening te wachten. Zijn gezicht was bezorgd, maar zijn ogen straalden warmte uit. Zonder een woord te zeggen, sloeg hij zijn armen om Matthyas heen en trok hem naar binnen.

"Je bent veilig nu," fluisterde Robbie. "Kom mee, we gaan naar mijn kamer."

Matthyas volgde Robbie naar boven, de tranen stroomden nog steeds over zijn wangen. In Robbie's kamer liet hij zijn tas op de grond vallen en zakte op het bed neer. Robbie zat naast hem en hield zijn hand vast.

"Vertel me alles," zei Robbie zachtjes.

Matthyas haalde diep adem en begon te vertellen. Hij vertelde over de geruchten op school, het confronterende gesprek met zijn ouders, en hoe ze zijn littekens hadden ontdekt. Hij vertelde over de woede en het verdriet, en over hoe hij zich alleen en onbegrepen voelde.

Robbie luisterde aandachtig, zijn grip op Matthyas' hand bleef stevig en geruststellend. Toen Matthyas klaar was, zuchtte Robbie diep. "Het spijt me zo dat je dit hebt moeten doormaken. Maar weet dat ik er altijd voor je zal zijn, wat er ook gebeurt."

Matthyas knikte, een sprankje hoop in zijn hart. "Dank je, Robbie. Ik weet niet wat ik zonder jou zou doen."

Robbie glimlachte zwak. "We komen hier samen doorheen. Maar we moeten ook nadenken over wat we nu gaan doen. Heb je een idee hoe lang je hier kunt blijven?"

Matthyas haalde zijn schouders op. "Ik weet het niet. Mijn ouders zullen me waarschijnlijk gaan zoeken."

Robbie dacht na. "Misschien moeten we met mijn ouders praten. Ze zijn begripvol en kunnen ons misschien helpen."

Matthyas knikte langzaam. Het was een goed idee, hoewel hij zich nerveus voelde. Maar voor nu, in Robbie's armen, voelde hij zich veiliger dan hij zich in lange tijd had gevoeld. Ze zouden samen een weg vinden, hoe moeilijk die ook zou zijn.

De volgende ochtend, na een onrustige nacht vol gedachten en emoties, besloten Matthyas en Robbie om met Robbie's ouders te praten. Het was een moeilijke stap, maar een noodzakelijke. Matthyas wist dat hij steun nodig had, en misschien zouden zij een oplossing kunnen vinden die zijn ouders niet konden zien.

Toen ze aan de ontbijttafel zaten, vertelde Matthyas voorzichtig zijn verhaal aan Robbie's ouders. Ze luisterden aandachtig, hun gezichten vol begrip en medeleven. Toen hij klaar was, keken ze elkaar aan en knikten.

"We zullen je helpen, Matthyas," zei Robbie's moeder. "Je bent hier altijd welkom. We zullen ook proberen met je ouders te praten. Misschien kunnen we hen helpen begrijpen wat je doormaakt."

Matthyas voelde een golf van opluchting. Voor het eerst voelde hij dat er een lichtpuntje was in zijn donkere wereld. Met de steun van Robbie en zijn familie wist hij dat hij niet meer alleen hoefde te vechten. Samen zouden ze een manier vinden om door deze moeilijke tijd heen te komen.