Hope ur ok | Mabbie

Hope ur ok | Hoofdstuk 10

Het was een zonnige middag in september toen Matthyas en Robbie elkaar weer zagen bij Matthyas thuis. Oscar was er niet; hij was naar zijn werk en Vera was beneden met vriendinnen koffie aan het drinken. Matthyas voelde de zenuwen door zijn lichaam gieren, want hij en Robbie waren klaar voor de volgende stap in hun relatie.

In Matthyas' slaapkamer, terwijl ze dicht tegen elkaar aan stonden, voelde hij de warme adem van Robbie in zijn nek. Hun lippen vonden elkaar in een tedere kus, en Matthyas voelde zijn hart bonzen van opwinding en angst tegelijkertijd. Hij wilde dit, hij wilde Robbie, maar er was ook die diepgewortelde angst die hem plaagde.

Toen begon Robbie Matthyas uit te kleden, langzaam en liefdevol, zijn handen verkennend over Matthyas' lichaam. Maar toen Robbie  het lange mouwen shirt van Matthyas uit deed, zag hij de littekens op Matthyas' armen. Het waren kleine, witte lijnen en wat grote rood/paarse lijnen die als stille getuigenissen van Matthyas' pijn daar lagen.

De spanning tussen hen was in een oogwenk weg. Robbie staakte zijn handelingen en keek Matthyas recht in de ogen, zijn blik vol zorg en bezorgdheid. "Matthyas..." begon hij, zijn stem zacht en vol emotie, "wat is dit?"

Matthyas voelde de grond onder hem wegzakken. Hij had gehoopt dat Robbie de littekens niet zou opmerken, dat hij ze snel zou kunnen verbergen. Maar nu was de waarheid blootgelegd, een waarheid die hij zo wanhopig had geprobeerd te verbergen.

Robbie's vraag hing als een loodzware last in de lucht. Matthyas wilde niets liever dan eerlijk zijn tegenover Robbie, maar hij wist ook dat dit het moment was waar hij zo bang voor was geweest. Hij wist niet hoe Robbie zou reageren, of hij hem zou begrijpen of veroordelen.

Robbie legde voorzichtig zijn hand op Matthyas' arm, zijn vingers zachtjes over de littekens strijkend. "Hebben je ouders dit gezien?" vroeg hij, zijn stem zacht maar doordringend.

Matthyas voelde een brok in zijn keel en zijn ogen vulden zich met tranen. Hij wist dat hij nu moest spreken, dat hij Robbie de waarheid moest vertellen. Maar de angst om opnieuw afgewezen te worden, om zijn geheim bloot te geven aan iemand anders, was verlammend.

"Ik... ik kan het niet vertellen," fluisterde Matthyas uiteindelijk, zijn stem gebroken door emotie. Hij voelde zich zwak en kwetsbaar, meer dan ooit.

Robbie trok Matthyas voorzichtig in zijn armen, hem stevig vasthoudend. "Sssht, het is oké," fluisterde hij terug, zijn lippen zachtjes Matthyas' voorhoofd kussend. "Je hoeft niets te zeggen als je dat niet wilt. Ik ben hier voor je, wat er ook gebeurt."

Matthyas liet zichzelf toe om te huilen, de tranen stroomden vrijelijk over zijn wangen. Hij voelde zich opgelucht dat hij eindelijk zijn geheim met Robbie kon delen, maar tegelijkertijd voelde hij ook een diepe angst voor wat de toekomst zou brengen.

''wil je je shirt weer aan? je hoeft je niet te verbergen voor mij maar als je er meer comfortabel bij bent snap ik dat'' zegt Robbie zachtjes, Matthyas knikte en Robbie deed gelijk zijn shirt weer aan en trok Matthyas in zijn armen.

Robbie bleef hem vasthouden, zijn warmte en steun voelbaar. Voor een moment vergat Matthyas zijn angsten, en liet hij zichzelf gewoon troosten door de liefde van Robbie. Hij wist niet wat de toekomst zou brengen, maar op dat moment, in Robbie's armen, voelde hij zich iets sterker dan hij in lange tijd had gevoeld.

De avond viel langzaam, maar de warmte tussen hen bleef. Terwijl Matthyas en Robbie in elkaars armen lagen, voelde Matthyas zich gesterkt door de liefde die hij eindelijk durfde toe te laten. En hoewel de weg naar genezing en acceptatie nog lang was, wist hij diep van binnen dat hij niet langer alleen was.