Hope ur ok | Mabbie

hope ur ok | Hoofdstuk 22

Robbie en Matthyas stonden samen onder de douche, het warme water spoelde het zand en zoute zeewater van hun lichamen af. Ze genoten van het moment van rust na een dag op het strand. De waterstralen voelden als een verademing op hun huid, een moment van ontsnapping aan de spanningen van het dagelijks leven.

Opeens ving Matthyas stemmen op vanuit de gang. Het was de stem van zijn vader, Oscar, die met Vera sprak. "Ik vind het echt vies," zei Oscar. "Het idee dat Matthyas onder de douche staat met een andere jongen en dat ze elkaar aanraken... Het is gewoon niet normaal."

Matthyas voelde een golf van pijn en verdriet door zich heen trekken. Zijn ogen vulden zich met tranen en hij draaide zich naar Robbie, zijn gezicht vertrokken van emotie. "Ik wou dat ik in een ander gezin was opgegroeid," fluisterde hij, zijn stem trillend en gebroken.

Robbie keek hem met medeleven aan, trok hem dicht tegen zich aan en streelde geruststellend over zijn rug. "Het spijt me zo, Matthy," fluisterde hij. "Maar weet dat ik er altijd voor je ben. Je bent niet alleen."

De tranen stroomden nu vrijelijk over Matthyas' wangen terwijl hij zijn hoofd tegen Robbie's schouder leunde. Hij voelde zich veilig in Robbie's armen, maar de woorden van zijn vader sneden diep.

Na het douchen pakten ze handdoeken en begonnen zich af te drogen. Terwijl Matthyas zijn armen droogwreef, begon hij onbewust aan zijn littekens te krabben, een teken van de emotionele pijn die hij voelde. Robbie merkte het onmiddellijk op en pakte zachtjes zijn hand vast.

"Niet doen, Matthy," zei Robbie rustig maar beslist. "Je maakt het alleen maar erger."

Matthyas keek naar zijn arm, zijn blik vol verdriet en frustratie. Hij haalde diep adem en liet zijn hand zakken, terwijl Robbie zijn littekens voorzichtig bedekte met de handdoek. "Ik kan er niets aan doen, Rob," fluisterde hij. "Het doet gewoon zo'n pijn vanbinnen."

Robbie knikte begrijpend en gaf hem een bemoedigende glimlach. "Ik weet het, maar we gaan hier samen doorheen. Ik ben er voor je, altijd."

Matthyas knikte langzaam, een zwakke glimlach op zijn lippen. Hij voelde zich dankbaar voor Robbie's steun en liefde, zelfs te midden van de afwijzing en pijn die hij thuis ervoer. Samen zouden ze deze moeilijke tijden doorstaan, hun band sterker dan ooit tevoren.

Later die avond zaten Matthyas, Robbie en Ezra samen op de bank in de woonkamer. Oscar was boven, terwijl Vera tegenover hen stond. Ze keek naar Matthyas, haar ogen vol spijt. "Het spijt me zo voor het gedrag van je vader, Matthy."

Matthyas voelde een brok in zijn keel en de tranen begonnen weer te komen. "Hoe kun je dat zeggen?" barstte hij uit, zijn stem trillend van verdriet en frustratie. "Je doet net zo hard mee! Je laat het gewoon gebeuren. Je bent hypocriet, mam!"

Vera slikte moeizaam en haar ogen vulden zich met tranen. Ze wist dat Matthyas gelijk had, maar het deed pijn om het zo direct te horen. Ze ging naast hem zitten en legde haar hand voorzichtig op zijn arm, waar de littekens zichtbaar waren omdat zijn mouwen opgestroopt waren. Ze streelde zachtjes over de littekens, haar aanraking vol medeleven en spijt.

"Het spijt me echt, Matthy," fluisterde ze. "Ik wil het goedmaken, ik wil je helpen."

Matthyas kon haar woorden niet verdragen. De pijn en het verdriet waren te groot. Hij trok abrupt zijn arm terug en trok zijn mouwen naar beneden. "Je hebt geen idee," snikte hij, terwijl hij dichter tegen Robbie aan kroop. "Je hebt geen idee hoe het voelt."

Robbie sloeg zijn arm om Matthyas heen, hem stevig vasthoudend. "Het komt goed, Matthy. Ik ben er voor je," fluisterde hij zachtjes in zijn oor, terwijl hij hem geruststellend over zijn rug wreef.

Ezra keek bezorgd naar zijn broer en vervolgens naar zijn moeder, niet goed wetend wat hij moest zeggen of doen. De sfeer in de kamer was zwaar beladen met emotie, en het was duidelijk dat er nog veel werk nodig was om de wonden binnen de familie te helen.

Vera zat stil naast Matthyas, haar hart gebroken door de realiteit van haar zoon's pijn. Ze wist dat haar spijt niet genoeg was, maar ze was vastbesloten om te proberen de kloof tussen hen te overbruggen, hoe moeilijk dat ook zou zijn.

De avond verstreek in een gespannen stilte, de enige geluiden die van de wind buiten kwamen en het zachte snikken van Matthyas, veilig in de armen van Robbie. De familie was gebroken, maar misschien, heel misschien, was er nog hoop op herstel, zolang er liefde en begrip was om de weg te verlichten.