Hope ur ok | Mabbie

Hope ur ok | Hoofdstuk 16

De geruchten begonnen zich langzaam te verspreiden in de gangen van de school. Jaïr en Jesse, de tweeling van veertien, hoorden de gefluister van hun klasgenoten over hun oudere broer. In de kleedkamer na de gymles viel hun iets op. Matthyas was er niet en de anderen spraken erover.

"Heb je gehoord waarom Matthyas zich nooit omkleedt voor gym?" fluisterde een jongen tegen zijn vriend. "Ze zeggen dat hij littekens op zijn polsen heeft. Dat hij zichzelf snijdt."

De woorden voelden als een stomp in de maag van Jaïr en Jesse. Ze keken elkaar geschrokken aan, niet zeker wat ze moesten denken. Na schooltijd haastten ze zich naar huis, hun gedachten een warboel van zorgen en onzekerheid. Ze moesten dit aan hun ouders vertellen, hoe moeilijk het ook was.

Die avond, toen het avondeten voorbij was en Ezra naar bed was gebracht, besloten Jaïr en Jesse het gesprek aan te gaan. Met lood in hun schoenen gingen ze naar de woonkamer, waar hun ouders op de bank zaten.

"Mam, pap, we moeten jullie iets vertellen," begon Jesse aarzelend.

Oscar en Vera keken op, hun gezichten vol bezorgdheid. "Wat is er aan de hand?" vroeg Vera zachtjes.

"Op school... we hoorden geruchten over Matthyas," zei Jaïr, zijn stem trillend. "Ze zeggen dat hij zich nooit omkleedt voor gym en dat hij littekens op zijn polsen heeft. Dat hij zichzelf snijdt."

De woorden hingen zwaar in de lucht. Oscar en Vera keken elkaar geschrokken aan. Oscar stond op, zijn gezicht een mengeling van angst en vastberadenheid. "We moeten dit met hem bespreken," zei hij.

Een paar minuten later zat Matthyas tegenover hen aan de keukentafel. Zijn hart bonsde in zijn borst terwijl hij de bezorgde blikken van zijn ouders zag.

"Matthyas, we moeten praten," begon Oscar, zijn stem strak. "Je broers hebben iets gehoord op school. Ze zeggen dat je jezelf snijdt. Klopt dat?"

Matthyas voelde paniek opwellen. "Nee, dat is niet waar," ontkende hij snel. "Het zijn gewoon roddels."

Vera boog zich voorover, haar ogen vol zorgen. "Matthyas, als er iets is, moet je ons dat vertellen. We willen je helpen."

Matthyas schudde zijn hoofd, zijn stem onvast. "Er is niets, echt waar."

Oscar stond op en liep naar zijn zoon toe. "Matthyas, we moeten zeker weten dat het goed met je gaat. Laat ons je armen zien."

Matthyas trok zijn armen instinctief terug. "Nee, dat hoeft niet. Ik zei toch dat er niets is."

Oscar zette door. "Matthyas, alsjeblieft. We willen je alleen helpen."

Matthyas' ademhaling versnelde en zijn ogen vulden zich met tranen. "Ik zei nee!" schreeuwde hij.

Vera stond op en pakte voorzichtig zijn arm. "Matthyas, laat het ons zien," smeekte ze. Voor hij kon reageren, stroopte ze zijn mouwen op. De littekens op zijn polsen en armen waren duidelijk zichtbaar.

Er viel een doodse stilte over de kamer. Vera hield een hand voor haar mond, terwijl Oscar met tranen in zijn ogen naar de littekens keek.

Matthyas brak. "Het is allemaal jullie schuld!" huilde hij. "Jullie begrijpen me niet. Jullie houden niet van me zoals ik ben!"

Vera probeerde haar zoon te bereiken, maar hij trok zich terug, de tranen stroomden over zijn wangen. "Matthyas, we houden van je," fluisterde ze. "We hebben alleen geprobeerd je te beschermen."

"Beschermen?" schreeuwde Matthyas, zijn stem rauw van emotie. "Jullie hebben me alleen maar pijn gedaan. Jullie hebben Robbie bij me weggehaald, en nu zit ik vast in deze ellende!"

Oscar zakte langzaam op zijn knieën naast zijn zoon. "Matthyas, we wisten niet dat je zoveel pijn had. Het spijt ons. We willen je helpen."

"Ik wil jullie hulp niet!" schreeuwde Matthyas. "Ik wil alleen Robbie om me heen. Hij is de enige die me begrijpt!"

Oscar schudde zijn hoofd, zijn gezicht strak van emotie. "Dat kan niet, Matthyas. Wat je voor Robbie voelt is verkeerd. Het is niet goed voor je."

Matthyas voelde een nieuwe golf van woede en verdriet door zich heen razen. Hij stond abrupt op, zijn stoel viel met een klap achterover. "Ik haat jullie!" schreeuwde hij, tranen stroomden over zijn wangen terwijl hij de kamer uit stormde.

Vera zakte huilend in elkaar op de stoel, terwijl Oscar verbijsterd bleef zitten. Ze wisten dat ze hun zoon hadden verloren aan een pijn die ze niet konden begrijpen. Maar ze wisten ook dat ze moesten blijven vechten, voor hem, en voor hun gezin.