Hope ur ok | Mabbie

Hope ur ok | Hoofdstuk 15

De dagen bleven zich in een somber ritme herhalen voor Matthyas, maar ergens diep vanbinnen had hij een sprankje hoop gevonden. Hij wist dat hij Robbie moest zien, al was het maar één keer om de lege plek in zijn hart op te vullen. Elke dag na school liep hij hetzelfde pad naar huis, maar vandaag had hij een ander plan.

Toen hij bij het park aankwam, checkte hij snel zijn telefoon. Robbie had gereageerd op zijn bericht. Ze hadden een geheime plek afgesproken, een afgelegen hoek van het park waar ze vroeger samenkwamen. Zijn hart bonkte in zijn keel terwijl hij erheen liep, de spanning en anticipatie voelden bijna ondraaglijk.

Toen hij Robbie zag staan, leunde tegen een oude eik, voelde hij een mengeling van opluchting en angst. Robbie glimlachte zwak toen hij Matthyas zag naderen. "Hé," zei hij zachtjes.

Matthyas slikte moeizaam en probeerde de brok in zijn keel weg te slikken. "Hé," antwoordde hij, zijn stem breekbaar. Ze stonden daar, een moment van stilte, beiden niet wetend waar te beginnen.

Robbie brak de stilte. "Ik heb je zo gemist, Matthyas. Hoe gaat het met je?"

Matthyas haalde diep adem en keek naar de grond. "Niet goed. Ik voel me zo verloren zonder jou. En... het wordt steeds erger." Hij rolde zijn mouw op en liet Robbie de littekens zien die zijn armen bedekten.

Robbie's ogen vulden zich met tranen. "Oh, Matthyas..." Hij stapte naar voren en trok Matthyas in een stevige omhelzing. "Het spijt me zo. Ik wou dat ik iets kon doen."

Matthyas drukte zijn gezicht tegen Robbie's schouder, zijn tranen kwamen eindelijk vrij. "Gewoon hier zijn helpt al," fluisterde hij.

Ze zaten daar samen, gehuld in elkaars armen, de wereld even buitengesloten. Voor het eerst in lange tijd voelde Matthyas een glimp van vrede. Maar hij wist ook dat deze momenten zeldzaam en vluchtig zouden zijn. Uiteindelijk zouden ze terug moeten keren naar de realiteit, naar het huis waar zijn ouders hem niet begrepen.

"Wat gaan we doen?" vroeg Robbie zachtjes, zijn hand zachtjes door Matthyas' haar strijkend.

Matthyas zuchtte diep. "Ik weet het niet. Mijn ouders zullen niet van gedachten veranderen. Maar ik kan niet zonder jou."

Robbie keek hem serieus aan. "Misschien moeten we een manier vinden om samen te zijn zonder dat ze het weten. Al is het maar af en toe. Het is niet ideaal, maar beter dan niets."

Matthyas knikte. "Ja, laten we dat doen. Maar we moeten voorzichtig zijn. Mijn ouders mogen hier nooit achter komen."

Ze spraken af elkaar regelmatig stiekem te zien, altijd voorzichtig, altijd verborgen. Voorlopig was dit de enige oplossing die ze hadden, en hoewel het verre van perfect was, gaf het hen beide iets om naar uit te kijken.

De volgende weken slaagden ze erin elkaar een paar keer te ontmoeten, altijd op dezelfde geheime plek in het park. Elke ontmoeting gaf Matthyas de kracht om door te gaan, om de eenzaamheid en pijn te verdragen. Maar hij wist dat deze geheime momenten niet genoeg zouden zijn om zijn pijn volledig te helen.

Op een avond, na een ontmoeting met Robbie, liep Matthyas met een gemengd gevoel van hoop en angst naar huis. De straat was stil, het enige geluid was het zachte geritsel van bladeren in de wind. Toen hij de voordeur opendeed, trof hij zijn vader aan in de gang.

"Oscar, wat doe je hier zo laat?" vroeg Vera, die uit de woonkamer kwam lopen.

Oscar keek op, zijn gezicht strakker dan gewoonlijk. "Ik maak me zorgen om Matthyas," zei hij kortaf. "Hij komt de laatste tijd zo laat thuis."

Matthyas voelde zijn hart in zijn keel kloppen. "Ik was... ik was gewoon een wandeling aan het maken," loog hij snel.

Oscar keek hem scherp aan, maar zei niets meer. Vera legde haar hand op Matthyas' schouder en glimlachte zwak. "We maken ons gewoon zorgen om je, jongen. Laat ons alsjeblieft weten waar je bent."

Matthyas knikte snel en haastte zich naar boven. Hij voelde de spanning in zijn borst toen hij zijn kamer bereikte en de deur achter zich sloot. De angst om ontdekt te worden begon zwaarder te wegen, maar de herinneringen aan Robbie gaven hem de moed om door te gaan.

Hij wist dat hij voorzichtig moest zijn, dat elke misstap desastreuze gevolgen kon hebben. Maar voor nu, zolang hij die kleine momenten van geluk met Robbie kon delen, zou hij blijven vechten. En misschien, heel misschien, zou hij een manier vinden om zijn ouders de waarheid te laten begrijpen zonder hun liefde te verliezen.