Hope ur ok | Mabbie

Hope ur ok | Hoofdstuk 21

De zon scheen fel aan de hemel toen het gezin van Matthyas, samen met Robbie, naar het strand vertrok. Het was de eerste keer in lange tijd dat Matthyas zich oprecht verheugde op een uitje met zijn familie. Robbie's aanwezigheid gaf hem de moed om voor het eerst in een jaar geen lange mouwen te dragen. Zijn littekens waren zichtbaar, maar Robbie had hem ervan verzekerd dat hij mooi was, precies zoals hij was.

Het geluid van de golven en het gevoel van het zand onder zijn voeten gaven Matthyas een gevoel van vrijheid dat hij lang niet had ervaren. Robbie liep naast hem, hun handen af en toe elkaar aanrakend. Het was een klein, geruststellend gebaar dat Matthyas de kracht gaf om zichzelf te zijn.

Terwijl ze hun plek op het strand vonden en zich installeerden, voelde Matthyas de blikken van zijn moeder, Vera, op hem rusten. Hij zag de pijn in haar ogen toen ze de littekens op zijn armen zag, maar hij deed zijn best om haar blik te ontwijken. Hij wilde genieten van deze dag, zonder de constante herinnering aan zijn pijn.

Ezra, de jongste van het gezin, zat dicht bij zijn vader, Oscar, en keek nieuwsgierig naar Matthyas en Robbie. Toen Matthyas en Robbie het water in gingen om te zwemmen, zag Ezra zijn kans en vroeg met een kinderlijke onschuld: "Papa, waarom heeft Matthyas die strepen op zijn armen?"

Oscar keek naar zijn jongste zoon en zuchtte diep. Zijn gezicht verstrakte en hij koos zijn woorden zorgvuldig, maar de spot in zijn stem was onmiskenbaar. "Dat komt omdat Matthyas op jongens valt, Ezra. Sommige mensen vinden dat moeilijk en doen zichzelf pijn."

Ezra keek zijn vader verbaasd aan, niet helemaal begrijpend wat dat betekende, maar de spottende toon ging niet aan hem voorbij. Hij voelde een ongemakkelijke knoop in zijn maag, een gevoel dat hij niet goed kon plaatsen.

Ondertussen waren Matthyas en Robbie in het water, waar ze genoten van het koele, verfrissende gevoel van de golven. Ze lachten en spetterden elkaar nat, hun zorgen even vergeten. Matthyas voelde zich licht, bijna zorgeloos, dankzij Robbie's aanstekelijke vrolijkheid.

Terug op het strand zag Vera haar man en jongste zoon praten. Ze ving de spottende toon van Oscar's woorden op en voelde een steek van pijn en frustratie. Ze wist dat Oscar moeite had met de situatie, maar de manier waarop hij Matthyas' pijn bagatelliseerde, deed haar hart breken.

Robbie en Matthyas kwamen het water uit, druipend van het zout en stralend van plezier. Ze renden naar hun plek op het strand, waar Vera hen met een bezorgde glimlach verwelkomde. "Hoe was het water, jongens?" vroeg ze, haar stem iets trillend van emotie.

"Geweldig!" antwoordde Robbie enthousiast. "Het is zo verfrissend!"

Matthyas glimlachte naar zijn moeder, voelde de liefde en bezorgdheid in haar ogen. "Het was echt fijn, mam," zei hij zachtjes.

Ezra keek naar zijn oudere broer met grote ogen, de woorden van zijn vader nog vers in zijn geheugen. "Matthyas, waarom...?" begon hij, maar zijn stem stierf weg onder de intense blikken van zijn ouders.

Matthyas zag de verwarring en onschuld in de ogen van zijn jongste broer en knielde neer bij hem. "Het is oké, Ezra," zei hij zachtjes, een warme glimlach op zijn gezicht. "Soms begrijpen mensen niet waarom ik ben zoals ik ben. Maar ik ben gelukkig, vooral met Robbie aan mijn zijde."

Ezra knikte langzaam, nog steeds niet helemaal begrijpend, maar hij voelde de oprechtheid en liefde in de woorden van zijn broer. Hij glimlachte terug, een klein, geruststellend gebaar dat Matthyas' hart verwarmde.

De rest van de dag verliep in een mengeling van vreugde en onderhuidse spanning. Terwijl de zon langzaam onderging, voelde Matthyas een golf van dankbaarheid voor de momenten van geluk die hij vandaag had mogen ervaren. Hij wist dat de weg naar acceptatie nog lang en moeilijk zou zijn, maar met Robbie aan zijn zijde voelde hij zich sterker dan ooit.