Hope ur ok | Mabbie

Hope ur ok | hoofdstuk 19

Het was laat in de avond en Robbie was op bezoek bij Matthyas. Ze lagen samen in Matthyas' bed, hun armen om elkaar heen geslagen en nog hijgend van hun eerdere moment samen. Het was een van de zeldzame momenten waarop ze zich veilig voelden, weg van de wereld die hen niet leek te begrijpen. De kamer was donker, alleen het zachte licht van de maan scheen door het raam en verlichtte hun gezichten.

Beneden hoorden ze de gedempte stemmen van Oscar en Vera, Matthyas' ouders. De toon was ernstig en afkeurend, een geluid dat Matthyas inmiddels te goed kende. Hij luisterde met ingehouden adem, elke harde opmerking voelde als een klap in zijn gezicht.

"Ik begrijp het gewoon niet, Vera. Dit kan zo niet doorgaan," hoorde Matthyas zijn vader zeggen.

"Het is een fase, Oscar. Hij moet eruit groeien," antwoordde zijn moeder, haar stem trilde van onzekerheid.

Matthyas voelde de tranen opwellen en probeerde ze tegen te houden, maar het lukte niet. Hij verborg zijn gezicht in Robbie's borst en begon zachtjes te snikken. Robbie voelde de schokken van Matthyas' lichaam tegen het zijne en trok hem nog dichter naar zich toe, streelde zijn haar en fluisterde geruststellende woorden.

"Het komt goed, Matthy. Ik ben hier bij je," fluisterde Robbie, terwijl hij zijn lippen tegen Matthyas' voorhoofd drukte.

"Ze zullen het nooit accepteren," snikte Matthyas. "Ze zullen ons nooit accepteren."

Robbie zuchtte diep en voelde een golf van woede en verdriet door zich heen gaan. Hij wilde Matthyas beschermen tegen al het leed, maar hij wist niet hoe. "Ze begrijpen het gewoon niet, Matthy. Maar wij hebben elkaar, en dat is het belangrijkste."

Matthyas knikte, maar de tranen bleven stromen. "Ik wil gewoon dat ze van me houden zoals ik ben, Robbie. Waarom is dat zo moeilijk?"

Robbie hield hem stevig vast, voelde de pijn van zijn geliefde als zijn eigen pijn. "Ik weet het niet, Matthy. Maar ik hou van je zoals je bent, en ik zal altijd bij je blijven."

Ze bleven zo liggen, dicht tegen elkaar aan, terwijl de stemmen beneden doorgingen. Robbie bleef Matthyas troosten, zijn aanwezigheid als een baken van veiligheid in de storm van afwijzing die hen omringde. Uiteindelijk werd het beneden stil en de nacht viel over het huis.

Matthyas' snikken verstomden langzaam en hij viel uitgeput in slaap, zijn gezicht nog nat van de tranen. Robbie bleef wakker, luisterde naar zijn ademhaling en voelde de kwetsbaarheid van het moment. Hij wist dat de strijd nog niet voorbij was, maar voor nu was het genoeg om er gewoon te zijn voor Matthyas.

Terwijl de eerste lichtstralen van de dageraad door het raam glipten, hield Robbie zijn belofte stevig vast: hij zou Matthyas nooit in de steek laten, wat er ook gebeurde.

De volgende ochtend kwamen Matthyas en Robbie samen de trap af. Matthyas droeg een te grote trui van Robbie, iets wat hem een gevoel van comfort en veiligheid gaf. De sfeer in huis was gespannen, de lucht zwaar van onuitgesproken woorden en gekwetste gevoelens.

Toen ze de keuken binnenkwamen, zagen ze Oscar aan de keukentafel zitten met een gespannen uitdrukking op zijn gezicht. Hij keek op, en zijn blik vol afschuw trof de jongens als een klap in het gezicht.

"Goedemorgen," zei Robbie voorzichtig, terwijl hij Matthyas' hand losjes vasthield.

Oscar keek hen zwijgend aan, zijn ogen flitsend tussen hen beiden. "Goedemorgen," antwoordde hij koud. Na een moment van ijzige stilte vervolgde hij, "Volgende keer als jullie... bezig zijn, kunnen jullie misschien wat stiller zijn? Dit is een huis, geen hotel."

De opmerking kwam hard aan bij Matthyas, die meteen wegkeek, zijn wangen rood van schaamte. Robbie voelde de woede in zich opwellen, maar hij slikte zijn woorden in, niet zeker van wat hij moest zeggen.

Voordat iemand iets kon zeggen, stond Jaïr op van de andere kant van de tafel, zijn gezicht bleek van woede. "Papa, doe normaal," riep hij. "Waarom moet je zo gemeen doen? Ze doen niets verkeerd!"

Oscar's ogen vernauwden zich terwijl hij zijn jongste zoon aankeek. "Blijf uit dit gesprek, Jaïr. Je begrijpt niet wat hier aan de hand is."

Jaïr schudde zijn hoofd, zijn stem trillend van emotie. "Nee, jij begrijpt het niet. Matthyas is onze broer. Waarom kan je hem niet gewoon accepteren zoals hij is?"

De woorden hingen zwaar in de lucht, en voor een moment leek het alsof niemand durfde te ademen. Matthyas keek met tranen in zijn ogen naar zijn broer, dankbaar voor zijn steun maar ook bang voor de reactie van hun vader.

Oscar opende zijn mond om te reageren, maar Vera kwam de keuken binnen en legde een hand op zijn arm. "Oscar, misschien moeten we hier later over praten," zei ze zacht, haar ogen vol bezorgdheid.

Oscar zuchtte diep en keek weg, zijn gezicht strak van de ingehouden woede. "Prima," zei hij uiteindelijk, zijn stem kil. "Maar dit gesprek is nog niet voorbij."

Matthyas en Robbie wisselden een blik uit voordat ze zich naar de eettafel begaven. Matthyas voelde zich nog steeds klein en beschaamd, maar de aanwezigheid van Robbie en de steun van zijn broer gaven hem een sprankje moed.

Terwijl ze aan tafel zaten en de spanning in de kamer voelbaar was, wist Matthyas dat de strijd nog lang niet voorbij was. Maar hij was niet meer alleen, en dat gaf hem de kracht om door te gaan, ondanks de afwijzing en het onbegrip van zijn ouders.