Hope ur ok | Mabbie

Hope ur ok | Hoofdstuk 24

De dagen zonder Robbie waren ondraaglijk voor Matthyas. De leegte en het gemis vulden elke hoek van zijn kamer en elke seconde van zijn gedachten. Zijn zelfmoordgedachten werden steeds sterker, vooral nu hij geen troost of begrip vond bij zijn familie. Het voelde alsof hij op de rand van een afgrond balanceerde, wanhopig op zoek naar een manier om niet te vallen.

Op een avond, terwijl de stilte van het huis om hem heen hing, kon hij de duisternis in zijn gedachten niet langer verdragen. Matthyas wist dat hij iets moest doen, iets moest proberen om zichzelf uit deze diepte te trekken. Hij herinnerde zich de verhalen die hij had gehoord over 113 Zelfmoordpreventie, een laatste redmiddel voor mensen zoals hij, die het leven even niet meer aankonden.

Met trillende handen pakte hij zijn laptop en opende de website van 113. De gedachte om met een vreemde te praten over zijn diepste pijn was beangstigend, maar hij wist dat hij geen andere keuze had. Hij kon Robbie niet verliezen zonder een gevecht te leveren, zelfs als dat gevecht met zijn eigen demonen was.

Hij begon te typen, zijn vingers zwaar en traag op het toetsenbord:

"Hallo, ik ben Matthyas. Ik weet niet meer hoe ik verder moet. Mijn vriend is op vakantie, en zonder hem voel ik me zo verloren en alleen. Mijn familie begrijpt me niet, en ik weet niet hoeveel langer ik dit nog volhoud."

Er was een korte pauze voordat een bericht terugkwam:

"Hallo Matthyas, mijn naam is Emma. Ik ben hier om naar je te luisteren. Het klinkt alsof je door een hele moeilijke tijd gaat. Kun je me meer vertellen over wat er speelt?"

Matthyas voelde een kleine verlichting, gewoon wetende dat er iemand was die wilde luisteren. Hij begon zijn hart te luchten, zijn woorden stroomden als een rivier:

"Mijn vriend Robbie is de enige die me begrijpt en me het gevoel geeft dat ik iets waard ben. Mijn ouders keuren onze relatie af. Mijn vader lacht me uit, en mijn moeder doet alsof ze spijt heeft, maar ze steunt me ook niet echt. Zonder Robbie weet ik gewoon niet meer hoe ik verder moet. Ik denk steeds vaker aan het einde. Soms lijkt dat de enige uitweg."

Emma antwoordde snel, haar woorden waren warm en ondersteunend:

"Het klinkt alsof je veel pijn hebt, Matthyas. Het moet heel moeilijk zijn om je zo alleen en onbegrepen te voelen. Weet dat je niet alleen bent, ook al voelt het misschien zo. Er zijn mensen die om je geven, zoals Robbie. En zelfs als het lijkt dat je ouders je niet begrijpen, is er altijd hoop. Soms hebben mensen tijd nodig om te leren en te veranderen. Heb je eerder met iemand over je gevoelens gepraat, buiten Robbie?"

Matthyas staarde naar het scherm, tranen prikten in zijn ogen. Het was de eerste keer dat iemand buiten Robbie echt naar hem leek te luisteren.

"Niet echt," typte hij. "Ik weet niet wie ik moet vertrouwen. Ik heb het gevoel dat niemand echt begrijpt wat ik doormaak."

"Het is begrijpelijk dat je je zo voelt," antwoordde Emma. "Maar het is een moedige stap om hier te zijn en te praten. Dat toont aan dat je wilt vechten, dat je nog hoop hebt. Wat je nu voelt, is niet permanent, ook al lijkt het misschien van wel. Er zijn manieren om deze pijn te verminderen en manieren om steun te vinden. Soms is het een kwestie van kleine stappen zetten, één voor één."

Matthyas voelde een klein vonkje hoop in zich opkomen, iets wat hij in lange tijd niet had gevoeld. Hij bleef praten met Emma, zijn hart luchtend en de zwaarte van zijn gedachten delend. Het was een lange nacht, maar een waarin hij zich voor het eerst in lange tijd iets minder alleen voelde.

Hij wist dat de weg voor hem nog lang en moeilijk zou zijn, maar voor nu had hij een kleine anker gevonden, iets om zich aan vast te houden terwijl hij wachtte op de terugkeer van Robbie.

A/n

Mocht je zelf met suïcidale gedachten kampen, praat erover met iemand, of chat anoniem via 113 zelfmoord preventie.

Ik ben trots op jullie <3