Hope ur ok | Mabbie

Hope ur ok | Hoofdstuk 25

Robbie was eindelijk terug van zijn vakantie, en Matthyas kon niet wachten om hem weer te zien. De afgelopen weken waren zwaar geweest, maar het gesprek met Emma had hem hoop gegeven. Hij had het overleefd, en nu had hij Robbie weer bij zich.

Zodra Robbie's ouders de voordeur openden, stormde Matthyas naar binnen. Robbie stond daar, met een brede glimlach, zijn armen wijd open. Matthyas rende naar hem toe en sloeg zijn armen om hem heen, de tranen die hij had ingehouden begonnen nu vrijelijk te stromen.

"Ik heb je zo gemist," fluisterde Matthyas tegen Robbie's schouder.

"Ik jou ook, Matthy," antwoordde Robbie zachtjes, terwijl hij zijn vriend stevig vasthield. "Ik ben er nu. Ik laat je niet meer alleen."

Ze gingen naar Robbie's kamer, waar het bed nog precies zo stond als toen Robbie vertrok. Matthyas plofte neer op het bed en voelde meteen een gevoel van rust over zich heen komen. Robbie volgde en ging naast hem liggen. Ze lagen op hun zij, gezicht naar gezicht, terwijl Robbie zachtjes over Matthyas' haar streelde.

"Hoe is het gegaan terwijl ik weg was?" vroeg Robbie bezorgd.

Matthyas zuchtte diep. "Het was zwaar. Mijn vader was zoals altijd verschrikkelijk, en mijn moeder probeerde zich beter voor te doen, maar ze deed nog steeds mee aan hun gedrag. Ik... Ik had het echt moeilijk, Rob."

Robbie keek hem diep in de ogen, zijn blik vol begrip en zorg. "Het spijt me zo dat ik er niet was, Matthy. Ik wou dat ik iets kon doen om het beter te maken."

"Je bent hier nu," zei Matthyas zachtjes. "Dat is alles wat ik nodig heb."

Ze lagen stilletjes naast elkaar, genietend van elkaars aanwezigheid. De rust van het moment was een verademing voor Matthyas, een ontsnapping uit de chaos die zijn leven thuis was.

"Rob," begon Matthyas aarzelend, "terwijl je weg was, had ik echt donkere gedachten. Ik wilde gewoon niet meer verder. Ik heb zelfs met iemand van 113 gepraat."

Robbie's ogen vulden zich met tranen. "Oh Matthy, waarom heb je me dat niet eerder verteld? Ik maak me zoveel zorgen om je."

Matthyas haalde diep adem. "Ik wilde je vakantie niet verpesten. Maar die gesprekken hielpen een beetje. Ze gaven me iets om aan vast te houden."

Robbie boog zich naar voren en kuste Matthyas zachtjes op het voorhoofd. "Ik ben zo trots op je dat je hulp hebt gezocht. We gaan hier samen doorheen komen, beloofd."

Matthyas glimlachte zwakjes. "Dank je, Rob. Ik weet niet wat ik zonder jou zou doen."

De avond viel en de kamer werd gevuld met het zachte geluid van hun ademhaling. Matthyas voelde zich eindelijk een beetje beter, wetende dat Robbie er weer was om hem te steunen. Terwijl ze samen in bed lagen, voelde hij zich veilig, geliefd en begrepen.

Robbie stapte het bed uit en trok Matthyas mee, ''kom we gaan douchen'' zei hij. terwijl ze samen in de badkamer staan en Robbie de kleding van Matthyas uit doet, laat hij een opgeluchte zucht vrij; blij om te zien dat er geen nieuwe wonden op de armen van zijn vriend staan. Robbie weet hoe moeilijk de neigingen zijn voor Matthyas.

als ze samen in de douch staan kruipt Robbie dicht tegen Matthyas aan, hij brengt zijn mond naar Matthyas zijn oor en fluistert; ''je bent zo enorm mooi mat'' Matthyas zijn wangen kleuren rood als Robbie teder in zijn nek kus, hij kan het niet inhouden om zachtjes te kreunen.

Maar wat er vooral telt voor Matthyas is dat hij zich gelieft voelt, Misschien niet door zijn ouders maar wel door Robbie