Hope ur ok | Mabbie

Hope ur ok | Hoofdstuk 4

Het was een rustige zaterdagochtend en de zon scheen vriendelijk door de keukenramen. Matthyas zat met zijn familie aan de ontbijttafel, een tafereel dat op het eerste gezicht vredig en harmonieus leek. De geur van vers gebakken brood en koffie vulde de lucht, terwijl Ezra enthousiast vertelde over zijn nieuwe speelgoedauto. Maar voor Matthyas voelde de warmte van het moment kil en afstandelijk.

Er was een nieuw stel in de wijk komen wonen. Iedereen had het erover. Het stel was anders dan de meeste gezinnen in de buurt; het waren twee mannen. Terwijl Vera een kop koffie voor Oscar inschonk, haalde hij de ochtendkrant tevoorschijn en begon over het onderwerp.

"Heb je gehoord van die nieuwe buren?" begon Oscar, zijn stem doordrenkt met een spottende ondertoon. "Twee mannen, samenwonend als een stel. Kun je het je voorstellen?"

Matthyas voelde een steek in zijn buik. Hij keek naar zijn bord en probeerde zijn ademhaling onder controle te houden. Zijn gedachten waren een wirwar van gevoelens en twijfels, en de woorden van zijn vader maakten het alleen maar erger.

"Ach, zolang ze ons maar niet lastigvallen," zei Vera voorzichtig. Ze wist dat Oscar een sterke mening had over dit soort zaken en wilde geen ruzie veroorzaken.

Oscar lachte kort en schudde zijn hoofd. "Nou, ik hoop maar dat ze zich een beetje normaal gedragen. Misschien kunnen ze wel goed tuinieren, dat schijnt zo'n stereotype te zijn, toch?" Hij grinnikte om zijn eigen grap.

De rest van het gezin lachte ongemakkelijk mee, maar Matthyas voelde zich misselijk. Hij twijfelde zelf al een tijdje over zijn eigen gevoelens. De gedachte dat hij misschien op jongens viel, was iets waar hij met niemand over durfde te praten. Zeker niet met zijn vader, die er duidelijk zo minachtend over sprak.

"Ik voel me niet zo lekker," zei Matthyas plotseling. Hij stond op van tafel en keek zijn moeder aan. "Ik denk dat ik vandaag maar beter thuis kan blijven."

Vera keek bezorgd naar hem. "Gaat het wel, schat? Heb je koorts?"

Matthyas schudde zijn hoofd. "Nee, ik ben gewoon wat duizelig. Ik ga even liggen."

Oscar keek zijn zoon kritisch aan. "Je ziet er prima uit. Je kunt toch wel even doorzetten voor de kerk?"

Matthyas voelde de druk toenemen, maar Vera legde een hand op Oscar's arm. "Laat hem maar, Oscar. Als hij zich niet goed voelt, is het beter dat hij thuisblijft."

Dankbaar voor de redding van zijn moeder, liep Matthyas snel naar boven. Eenmaal in zijn kamer sloot hij de deur en liet zich op zijn bed vallen. Zijn hart bonsde in zijn borstkas en hij voelde tranen branden achter zijn ogen. De verwarring over zijn gevoelens en de angst om ontdekt te worden, voelden als een loodzware last op zijn schouders.

Hij pakte zijn telefoon en dacht na over wie hij zou kunnen vertrouwen. Zijn vrienden waren aardig, maar dit soort dingen waren moeilijk te delen. Het appje van Robbie schoot door zijn gedachten: Weet dat we van je houden, wat er ook gebeurt. Misschien kon hij met Robbie praten. Maar zelfs die stap leek te groot en te eng.

Matthyas rolde zich op in een foetushouding en probeerde zijn gedachten te kalmeren. Het huis voelde stil en verlaten nu zijn familie naar de kerk was. Hij voelde zich eenzaam, gevangen in zijn eigen gevoelens en onzekerheden.

Terwijl hij daar lag, dacht hij aan het nieuwe stel in de wijk. Hoe zouden zij zich voelen? Hoe hadden zij de moed gevonden om samen te zijn in een wereld die soms zo hard en veroordelend was? Misschien kon hij iets van hun moed lenen, een sprankje hoop dat het ooit beter zou worden.

Voor nu zou hij echter proberen rust te vinden in de stilte van zijn kamer, zich vastklampen aan de gedachte dat er altijd een weg vooruit is, zelfs als die nu nog onzichtbaar lijkt.