Hope ur ok | Mabbie

Hope ur ok | Hoofdstuk 2

De laatste week voor de zomervakantie bracht een opwinding met zich mee die zelfs de meest serieuze leerlingen niet konden negeren. De leerlingen van 5 VWO verheugden zich op de afsluitende activiteit: een dagje zwemmen. De zon scheen fel en de lucht was strakblauw, een perfecte dag voor een duik in het water. Matthyas voelde echter een knoop in zijn maag bij de gedachte.

De busrit naar het zwembad was luidruchtig en gevuld met gelach en gesprekken over vakantieplannen. Matthyas zat achterin, zijn blik op het landschap buiten gericht. Milo, Raoul, Robbie en Koen zaten enkele rijen voor hem en bespraken enthousiast hun plannen om van de hoogste duikplank te springen.

"Heb je je zwembroek bij je, Matthyas?" vroeg Milo plotseling terwijl hij zich omdraaide.

Matthyas keek op en schudde zijn hoofd. "Nee, ik ga niet zwemmen."

"Waarom niet?" vroeg Raoul verbaasd. "Het is het einde van het jaar! Dit moet je niet missen."

"Ik heb gewoon geen zin," antwoordde Matthyas kortaf. Hij wilde de vragen vermijden, vooral omdat hij zelf geen bevredigende antwoorden had.

Bij aankomst bij het zwembad stormden de meeste leerlingen meteen naar de kleedkamers om zich om te kleden. Matthyas bleef achter bij de bus en trok zich langzaam terug van de groep. Hij zette zich neer op een bankje aan de rand van het zwembad, zijn lange mouwen strak om zijn polsen getrokken, terwijl hij de anderen zag genieten van het water.

Milo, Raoul, Robbie en Koen kwamen al snel het water uit en liepen naar hem toe, druipend van het water en vol energie. "Kom op, Matthyas, je moet echt even mee het water in," drong Robbie aan. "Het is fantastisch!"

Matthyas glimlachte zwak. "Misschien later."

Koen keek hem aan met een frons. "Het is al een halfjaar zo, Matthyas. Je kleedt je niet meer om voor gym en draagt altijd lange mouwen. Wat is er aan de hand?"

Matthyas voelde de druk van hun blikken en zocht naar woorden. "Het is gewoon... ik voel me er prettiger bij."

"Maar waarom?" hield Raoul aan. "We maken ons gewoon zorgen om je, man."

Voordat Matthyas iets kon antwoorden, kwam een van de leraren langs. "Alles in orde hier, jongens?"

"Ja, meneer," antwoordde Matthyas snel. De leraar knikte en liep verder, maar de stilte die volgde was zwaar.

Milo ging naast Matthyas zitten. "We zijn je vrienden, weet je. Je kunt ons alles vertellen."

Matthyas keek naar zijn vrienden en voelde een golf van emotie opkomen. Hij wist dat ze het goed bedoelden, maar de waarheid delen was iets waar hij nog niet klaar voor was. Hij stond op en liep weg van het zwembad, naar een rustigere plek waar hij even alleen kon zijn.

Aan de rand van het zwembadpark vond hij een beschutte plek onder een boom. Hij ging zitten en staarde naar de bladeren die zachtjes bewogen in de bries. Zijn gedachten gingen terug naar een halfjaar geleden, toen hij begon met het dragen van lange mouwen en het vermijden van omkleden. De reden was complex en pijnlijk, iets wat hij nog steeds probeerde te verwerken.

Hij voelde zijn telefoon trillen in zijn zak en haalde hem tevoorschijn. Een bericht van Robbie: Weet dat we van je houden, wat er ook gebeurt. Matthyas glimlachte zwak. Zijn vrienden begrepen hem beter dan hij dacht, zelfs als ze niet alles wisten.

Na een tijdje besloot hij terug te gaan naar de groep. Hij zou misschien niet in het water springen vandaag, maar hij kon in ieder geval proberen te genieten van het gezelschap van zijn vrienden. Terwijl hij terugliep, voelde hij een zekere vastberadenheid groeien. Misschien zou hij op een dag de moed vinden om zijn vrienden te vertellen wat hem dwarszat, maar voor nu zou hij gewoon proberen zichzelf te zijn, hoe moeilijk dat ook was.