Hope ur ok | Mabbie

Hope ur ok| Hoofdstuk 9

De zomervakantie gleed voorbij en de dagen werden korter terwijl de warmte langzaam plaatsmaakte voor koelere avonden. Voor Matthyas en Robbie was het een tijd van geheime ontmoetingen en gestolen momenten van geluk. Ze hadden nu al twee weken lang een relatie in het geheim, wetende dat het ontdekken ervan door hun ouders een enorme consequentie zou hebben.

Op een avond, terwijl de schemering langzaam inviel, zaten Oscar en Vera in de woonkamer van hun huis. Het was een rustige avond en ze genoten van het feit dat Ezra vredig in bed lag en Jesse en Jaïr bij vrienden logeerden. Maar iets viel hen op de laatste tijd, iets dat hen bezorgd maakte.

"Oscar, heb je het gemerkt?" vroeg Vera, terwijl ze haar breiwerk terzijde legde en haar man aankeek.

"Hoe bedoel je?" antwoordde Oscar, zijn blik afwezig op de televisie gericht.

"Matthyas. Telkens wanneer Robbie over de vloer komt, is hij zo veel vrolijker," merkte Vera op, haar stem zacht maar bezorgd.

Oscar fronste zijn wenkbrauwen en draaide zijn hoofd om naar zijn vrouw. "Je hebt gelijk," zei hij na een moment van stilte. "Hij lijkt echt op te leven als Robbie hier is. Denk je dat er iets aan de hand is?"

Vera zuchtte en dacht na. "Ik weet het niet. Maar ik maak me wel zorgen. Hij is al zo gesloten de laatste tijd. En ik vind het vreemd dat hij altijd zijn slaapkamerdeur dicht houdt als Robbie er is."

Oscar knikte langzaam, zijn gedachten malend. "Misschien moeten we eens met hem praten. Zonder dat hij het doorheeft."

Vera keek haar man aan en knikte instemmend. "Ja, laten we dat doen."

Diezelfde avond, nadat Robbie vertrokken was, klopten Oscar en Vera zachtjes op de deur van Matthyas' slaapkamer. "Matthyas, mogen we even binnenkomen?" vroeg Vera met een zachte stem.

Matthyas, die net bezig was met het opruimen van zijn kamer, keek op en voelde een steek van paniek. Hij wist meteen dat dit moment zou komen, maar hij was er niet klaar voor. Hij kon niet riskeren dat zijn ouders zijn geheim zouden ontdekken.

"Ja, natuurlijk," antwoordde hij snel en opende de deur. Zijn ouders kwamen binnen en gingen op zijn bed zitten, terwijl Matthyas nerveus tegen zijn bureau leunde.

"Matthyas, we willen even met je praten," begon Oscar, zijn stem serieus maar vriendelijk.

Matthyas slikte moeizaam en keek naar zijn ouders, de angst klopte als een snelle hartslag in zijn borstkas. "Waarover?" vroeg hij, zijn stem bijna een fluistering.

Vera zuchtte en legde haar hand op die van Oscar. "Schat, we maken ons zorgen om je. We hebben gemerkt dat je de laatste tijd anders bent. En telkens als Robbie hier is, ben je zo... anders. Gelukkiger."

Matthyas voelde zijn keel droog worden. Hij wist niet wat hij moest zeggen, hoe hij dit gesprek kon omzeilen zonder de waarheid te vertellen.

Oscar keek hem recht aan. "Matthyas, als er iets is wat je met ons wilt delen, wat het ook is, je kunt altijd bij ons terecht. We zijn hier om je te steunen."

Matthyas voelde tranen prikken achter zijn ogen. Hij wilde zo graag eerlijk zijn, maar hij wist wat de consequenties konden zijn. Hij wist niet hoe zijn ouders zouden reageren op zijn gevoelens voor Robbie, en hij kon het risico niet nemen.

"Ik... ik weet niet waar jullie het over hebben," mompelde hij ten slotte, zijn stem trilde.

Oscar zuchtte en stond op. "Oké, schat. Maar weet dat we er altijd voor je zijn, wat er ook gebeurt."

Vera stond ook op en legde haar hand op zijn schouder. "We houden van je, Matthyas. Vergeet dat nooit."

Ze verlieten zijn kamer, maar de woorden bleven in Matthyas' hoofd rondspoken. Hij voelde zich verscheurd tussen zijn verlangen naar eerlijkheid en zijn angst voor afwijzing. Hij liep naar zijn bed en liet zich erop vallen, zijn hoofd begraven in zijn kussen terwijl hij snikte van verwarring en pijn.

De avond viel in, de maan wierp een zachte gloed door het raam van Matthyas' slaapkamer. Hij voelde zich verstikt door de druk van zijn geheim, de liefde voor Robbie die hem zowel vreugde als angst bracht. En terwijl de wereld buiten in rust verzonk, voelde hij zich gevangen in zijn eigen gevoelens, een gevecht dat hij alleen leek te moeten voeren.

Ergens diep van binnen wist hij dat hij hulp nodig had, maar de weg naar verlossing leek steeds verder weg. Hij haatte zichzelf voor zijn zwakte, zijn onvermogen om eerlijk te zijn over wie hij werkelijk was. En terwijl de nacht voortschreed, voelde hij de drang om de fysieke pijn te voelen als een verlichting van de emotionele pijn die hem overspoelde.

Hij greep naar het scherpe voorwerp dat nog steeds op zijn bureau lag, zijn ademhaling versneld door de paniek. In een ogenblik van wanhoop en zelfhaat, drukte hij het tegen zijn huid en liet de tranen vrij stromen.

De pijn was slechts tijdelijk, een afleiding van de diepere wonden die hij probeerde te verbergen. En terwijl hij zijn arm bedekte met nieuwe littekens, voelde hij zich voor even verdoofd van de emotionele storm die binnenin hem woedde.

Maar hij wist diep van binnen dat dit niet de oplossing was. Hij wist dat hij ooit de kracht zou moeten vinden om zichzelf te accepteren zoals hij was, en om de liefde te omarmen die hij voelde voor Robbie. Want hoe moeilijk de weg ook was, hij wist dat het de enige weg naar ware vrijheid en geluk zou zijn.