Hope ur ok | Mabbie

Hope ur ok | Hoofstuk 3

De middag was heet en benauwd toen Matthyas thuiskwam van school. De zwemdag had een zware tol geëist. De hele tijd voelde hij de ogen van zijn klasgenoten op zich gericht, hun vragen en bezorgdheden drukten zwaar op zijn schouders. Toen hij eindelijk de deur van zijn slaapkamer achter zich sloot, voelde hij de spanning in zijn lichaam ondraaglijk worden.

De emoties stroomden als een wilde rivier door hem heen. Hij haalde het mesje uit zijn geheime plek en zonder verder na te denken, gleed het scherpe metaal over zijn huid. Een pijnscheut trok door zijn arm, maar tegelijkertijd voelde hij een vreemde, troostende verlichting. De chaos in zijn hoofd kalmeerde even en hij kon weer ademen.

Matthyas verbond zijn arm zorgvuldig, trok zijn mouwen naar beneden en probeerde zijn gedachten te ordenen voordat hij naar beneden ging voor het avondeten. De geur van gebakken aardappelen en gestoofde groenten vulde het huis en hij hoorde het gelach van zijn broertjes vanuit de keuken. Hij ademde diep in en stapte naar binnen.

"Matthyas!" riep Ezra vrolijk toen hij hem zag. De jongste van het gezin rende naar hem toe en sloeg zijn kleine armen om zijn broer heen. Matthyas glimlachte, maar voelde meteen een scherpe pijn toen Ezra zijn onderarm vastpakte, precies op de plek van de nieuwe wonden. Zijn gezicht vertrok even van pijn, maar hij dwong zichzelf om niets te laten merken. Hij aaide Ezra over zijn hoofd en probeerde de pijn te negeren.

"Hey, kleine man," zei hij zacht. "Hoe was jouw dag?"

Ezra keek op naar zijn grote broer met stralende ogen. "Het was geweldig! We hebben in de tuin gespeeld en mama heeft ijsjes voor ons gemaakt!"

Matthyas glimlachte en liep met Ezra naar de eettafel. Vera zette het eten op tafel en Oscar schonk drinken in voor iedereen. De tweeling, Jaïr en Jesse, waren zoals altijd in een geanimeerd gesprek verwikkeld over hun laatste videogame-avonturen.

"Hoe was het zwemmen, Matthyas?" vroeg Oscar terwijl hij de schaal met aardappelen doorgaf.

"Het was oké," antwoordde Matthyas schouderophalend. Hij probeerde de focus op het gesprek te houden en niet op de pijn in zijn arm.

"Je hebt niet gezwommen, hè?" vroeg Jaïr. "We hoorden dat je alleen aan de kant zat."

Matthyas voelde de ogen van zijn ouders op zich gericht en hij haalde zijn schouders weer op. "Ik had gewoon geen zin, dat is alles."

Vera keek haar oudste zoon bezorgd aan, maar zei niets. Ze wist dat het weinig zin had om hem te pushen. Oscar, echter, kon zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen.

"Is er iets aan de hand, Matthyas? Je lijkt de laatste tijd wat afwezig."

Matthyas voelde de knoop in zijn maag weer strakker worden. "Nee, pap. Alles is prima."

De rest van de maaltijd verliep in een gespannen stilte, alleen onderbroken door de vrolijke verhalen van Ezra en de tweeling. Matthyas voelde zich schuldig dat hij niet eerlijk kon zijn tegen zijn ouders en broertjes, maar de angst en schaamte hielden hem gevangen.

Na het eten hielp hij met afruimen en ging daarna snel terug naar zijn kamer. Hij staarde naar het plafond, zijn gedachten een warboel van gevoelens en pijn. Het appje van Robbie eerder die dag had hem geraakt, maar het was niet genoeg om de donkere wolken in zijn hoofd te verdrijven.

Matthyas wist dat hij hulp nodig had, maar de stap om die hulp te vragen leek een onoverkomelijke berg. Hij sloot zijn ogen en hoopte dat de slaap hem snel zou overvallen, zodat hij even kon ontsnappen aan de storm in zijn hoofd. Misschien zou morgen beter zijn. Misschien zou hij dan de moed vinden om iemand toe te laten in zijn verborgen wereld van pijn.