Hope ur ok | Mabbie

Hope ur ok | Hoofdstuk 7

De dagen in Portugal bleven zonnig en warm, maar een schaduw van zorgen hing over de familie het Lam. Na het gesprek met Jaïr, hadden Oscar en Vera besloten om met Matthyas te praten, in de hoop om wat meer duidelijkheid te krijgen over zijn gevoelens en gedrag. Ze kozen een rustige middag, toen Ezra aan het spelen was met Jesse en Jaïr op het strand.

Matthyas zat op het balkon van de villa, zijn blik gericht op de oceaan. Hij hield van de rustgevende aanblik van de golven, maar de onrust in zijn hart bleef knagen. Zijn ouders kwamen naar buiten en gingen naast hem zitten.

"Matthyas, we willen even met je praten," begon Vera voorzichtig. "We maken ons zorgen om je."

Matthyas keek naar hen, zijn gezicht een masker van onverschilligheid. "Waarover?"

Oscar nam het over. "Je lijkt de laatste tijd erg gespannen, en je draagt altijd lange mouwen, zelfs hier in deze hitte. Is er iets wat je ons wilt vertellen? Iets waar je mee zit?"

Matthyas voelde zijn hart sneller kloppen, maar hij had zich voorbereid op dit moment. "Nee, er is niets aan de hand. Ik voel me gewoon comfortabeler in lange mouwen. Dat is alles."

Zijn ouders wisselden een bezorgde blik, maar dwongen niet verder. "Als er iets is, wat dan ook, je kunt altijd met ons praten," zei Vera zachtjes.

Matthyas knikte, maar zei verder niets. Het gesprek liep dood en zijn ouders stonden op, hun bezorgdheid duidelijk zichtbaar. Matthyas bleef achter, zich afvragend hoe lang hij deze façade nog kon volhouden.

Die avond, terug in zijn kamer, voelde Matthyas zich eenzaam en geïsoleerd. Hij pakte zijn telefoon en stuurde een bericht naar Robbie.

Matthyas: Hé, hoe gaat het daar?

Robbie antwoordde vrijwel direct.

Robbie: Hé Matthyas! Het gaat goed, een beetje saai zonder jou hier. Hoe is Portugal?

Matthyas: Mooie plek, maar ik voel me niet echt ontspannen. Veel aan mijn hoofd.

Robbie: Wil je erover praten?

Matthyas aarzelde even, maar typte toen zijn antwoord.

Matthyas: Ik denk dat ik er klaar voor ben om iets te vertellen. Iets belangrijks.

Robbie: Je weet dat je me alles kunt vertellen, toch? Wat is er aan de hand?

Matthyas nam een diepe adem en besloot om eerlijk te zijn.

Matthyas: Ik heb nagedacht, veel nagedacht, en ik weet nu zeker dat ik op mannen val.

Er volgde een korte stilte, en Matthyas voelde zijn hart in zijn keel kloppen. Toen kwam het antwoord van Robbie.

Robbie: Dank je dat je dit met me deelt, Matthyas. Dat moet moeilijk voor je zijn geweest.

Matthyas: Ja, dat was het. Maar er is nog iets...

Robbie: Wat dan?

Matthyas' vingers trilden toen hij het volgende bericht typte.

Matthyas: Ik denk dat ik verliefd op je ben, Robbie.

De seconden leken uren terwijl hij wachtte op een antwoord. Eindelijk kwam er een reactie.

Robbie: Matthyas, ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik waardeer je eerlijkheid enorm. Dit is een grote stap voor je. Laten we praten als je terug bent, oké? We moeten hier samen doorheen komen.

Matthyas voelde een mengeling van opluchting en angst. Hij had zijn gevoelens eindelijk uitgesproken, maar wist nog niet wat dit zou betekenen voor hun vriendschap. Toch voelde hij zich iets lichter, alsof een deel van de last die hij droeg, gedeeld was met iemand die hij vertrouwde.

De dagen in Portugal gingen verder, maar voor Matthyas voelde alles anders aan. Hij had een geheim onthuld dat hij lang verborgen had gehouden, en hoewel de toekomst onzeker was, voelde hij zich sterker door de steun van Robbie.

Terwijl de zon langzaam onderging en de hemel oranje kleurde, dacht Matthyas na over wat zou komen. Hij wist dat hij nog veel te verwerken had, maar hij was niet langer alleen in zijn strijd. Dat gaf hem een sprankje hoop in de donkere momenten die voor hem lagen.