Hope ur ok | Mabbie

Hope ur ok | Hoofdstuk 18

De volgende ochtend hing er een gespannen stilte in het huis van Robbie. Matthyas had nauwelijks geslapen, zijn hoofd was een warboel van emoties en angst. Robbie had de hele nacht naast hem gezeten, zijn aanwezigheid bood enige troost. Samen besloten ze dat het tijd was voor een moeilijk, maar noodzakelijk gesprek met Matthyas' ouders.

Robbie's ouders, Thomas en Nienke, waren begripvol en bereid om te helpen. Ze wisten dat dit gesprek cruciaal was voor Matthyas' welzijn. Ze stapten allemaal in de auto en reden naar het huis van Matthyas' ouders, de spanning voelbaar in de lucht.

Bij aankomst bij het huis van Matthyas voelden ze een mix van nervositeit en vastberadenheid. Thomas drukte op de deurbel, en een paar momenten later opende Oscar de deur. Zijn gezicht vertrok bij het zien van Matthyas, Robbie en zijn ouders.

"Oscar, we moeten praten," begon Thomas voorzichtig.

Oscar aarzelde, maar opende de deur verder. "Kom binnen."

In de woonkamer zaten Vera, Oscar, Matthyas, Robbie, Thomas en Nienke in een ongemakkelijke stilte. Matthyas zat dicht tegen Robbie aan, zijn lichaam schokte van de ingehouden tranen. Robbie hield zijn arm om Matthyas heen, zachtjes tegen hem fluisterend om hem te kalmeren.

"Matthyas," begon Vera, haar stem strak van emotie. "Waarom ben je weggerend? We waren bezorgd."

Matthyas snikte, zijn hoofd gebogen. Hij kon de afschuwende blikken van zijn ouders voelen, en het deed pijn. "Ik... ik kon het niet meer aan," fluisterde hij.

Thomas nam het woord. "Oscar, Vera, we begrijpen dat dit moeilijk is voor jullie, maar we zijn hier om te helpen. Matthyas heeft het zwaar en hij heeft steun nodig."

Oscar's gezicht vertrok. "Wat Matthyas voelt voor Robbie is verkeerd," zei hij resoluut. "Hij moet dit begrijpen."

De woorden voelden als messteken in Matthyas' hart. Hij drukte zich nog dichter tegen Robbie aan, zijn tranen stroomden vrij over zijn wangen. Robbie wreef geruststellend over zijn rug, terwijl hij probeerde zijn eigen emoties in bedwang te houden.

"Met alle respect, Oscar," zei Nienke zachtjes, "liefde is nooit verkeerd. Wat Matthyas en Robbie delen, is liefde. En dat zou nooit veroordeeld moeten worden."

Vera keek naar haar zoon, haar ogen vol conflicterende emoties. "Maar we willen alleen dat hij gelukkig is," fluisterde ze.

"Gelukkig?" snikte Matthyas, zijn stem trillend van emotie. "Jullie hebben me alleen maar pijn gedaan. Jullie hebben Robbie van me weggehaald, en nu moet ik doen alsof ik iets verkeerds doe."

Oscar klemde zijn kaken op elkaar, duidelijk worstelend met zijn gevoelens. "We willen je beschermen, Matthyas. Dit is niet de juiste weg."

Matthyas schudde zijn hoofd, zijn tranen vielen op Robbie's schouder. "Ik wil jullie hulp niet. Ik wil alleen Robbie. Hij is de enige die me begrijpt."

Thomas zuchtte diep. "Oscar, Vera, jullie zoon heeft jullie liefde en acceptatie nodig. We zijn hier om te helpen, om een manier te vinden waarop Matthyas kan zijn wie hij is, zonder schaamte of angst."

De kamer viel weer in een pijnlijke stilte. Vera's blik gleed naar de littekens op Matthyas' armen en haar ogen vulden zich met tranen. "We wisten niet dat je zo veel pijn had," fluisterde ze.

Matthyas keek eindelijk op, zijn ogen rood en opgezwollen van het huilen. "Het spijt me, mam," zei hij zachtjes. "Maar ik kan niet veranderen wie ik ben. En ik wil dat ook niet."

Oscar sloot zijn ogen, een traan gleed over zijn wang. "We hebben zoveel fouten gemaakt," zei hij schor. "Maar we willen proberen het goed te maken."

Nienke glimlachte zwakjes. "Dat is de eerste stap. Laten we samen een oplossing zoeken, een manier om elkaar te begrijpen en te steunen."

Het was een lange weg naar verzoening en acceptatie, maar in dat kleine moment voelde Matthyas een sprankje hoop. Hij voelde de steun van Robbie en zijn ouders, en zelfs een kleine opening in het hart van zijn eigen ouders. Het was nog maar het begin, maar ze waren tenminste begonnen aan de reis naar begrip en liefde.