Hope ur ok | Mabbie

Hope ur ok | Hoofdstuk 13

Oscar stond verbijsterd in de deuropening van Matthyas' slaapkamer. Hij keek naar zijn zoon, die verslagen op het bed zat. Het beeld van Matthyas met een andere jongen in bed was overweldigend.

Met trillende handen liep Oscar de trap af naar de keuken, waar Vera bezig was met het avondeten. Haar gezicht klaarde op toen ze Oscar zag, maar die glimlach verdween snel.

"Oscar, wat is er aan de hand?" vroeg Vera bezorgd.

Oscar zuchtte diep en ging aan tafel zitten. "Ik kwam net thuis en vond Matthyas met Robbie in bed, ze hadden amper kleding meer aan"

Vera sloeg geschrokken haar hand voor haar mond. "Oh mijn God, Oscar," fluisterde ze, vol ongeloof. "Hoe... hoe kan dat?"

Oscar schudde zijn hoofd, zijn stem vol verdriet. "Ik weet het niet. Maar we moeten iets doen. Dit kan niet zo doorgaan."

Vera beet op haar lip, haar gedachten tollend. "Misschien moeten we met Matthyas praten voordat we beslissingen nemen."

Oscar schudde zijn hoofd vastberaden. "Nee, Vera. Dit is niet goed voor hem. Hij moet begrijpen dat dit gedrag niet acceptabel is."

Vera zuchtte diep, verscheurd tussen haar liefde voor Matthyas en haar plicht als ouder. Uiteindelijk knikte ze langzaam. Ze wisten dat ze samen een beslissing moesten nemen voor het welzijn van hun zoon.

Die avond voelde Matthyas zich verloren en hopeloos. Hij wist dat zijn wereld voorgoed was veranderd. Hij had Robbie verloren, en nu leek het erop dat hij ook zijn ouders zou verliezen.

Terwijl de avond viel en de stilte zijn kamer vulde, voelde Matthyas zich meer geïsoleerd dan ooit tevoren. Hij wist niet hoe hij dit kon rechtzetten, hoe hij zijn ouders kon laten begrijpen wat hij voelde. Maar diep van binnen wist hij dat hij zijn gevoelens voor Robbie niet kon ontkennen, zelfs niet als dat betekende dat hij alleen zou moeten staan.

De dagen die volgden waren gevuld met spanning en stilte in het huis van de familie Het Lam. Matthyas vermeed oogcontact met zijn ouders, en ze spraken niet meer over wat er was gebeurd. Maar de afstand tussen hen was voelbaar, een gapende kloof die Matthyas niet wist hoe hij moest overbruggen.

En terwijl de tijd verstreek, wist Matthyas dat hij een beslissing moest nemen. Een beslissing over wie hij werkelijk was en wat hij bereid was op te geven voor de liefde die hij voelde.

Oscar en Vera zaten aan de keukentafel, de spanning tussen hen voelbaar. Oscar keek naar Vera, zijn gezicht bezorgd en ernstig.

"Vera, we kunnen niet doen alsof er niets is gebeurd," begon hij, zijn stem zwaar van emotie. "We moeten iets doen."

Vera zuchtte diep, haar blik naar de tafel gericht. Ze wist dat Oscar gelijk had, maar het deed pijn om te denken aan wat er zou moeten gebeuren. "Maar Oscar, wat moeten we doen?" vroeg ze zachtjes.

Oscar keek haar recht in de ogen. "We moeten Matthyas vertellen dat hij Robbie niet meer mag zien," antwoordde hij vastberaden. "Dit gedrag is niet acceptabel, Vera. Hij moet begrijpen dat er grenzen zijn."

Vera slikte moeizaam, haar keel droog. Ze wilde haar zoon beschermen, maar ze wist ook dat ze moesten handelen. "Denk je dat dat het beste is?" vroeg ze twijfelend.

Oscar knikte langzaam. "Ja, dat denk ik wel. We moeten hem laten zien dat er consequenties zijn voor zijn acties," zei hij ernstig.

Vera sloot even haar ogen, haar hart verscheurd door de moeilijke beslissing die ze moesten nemen. Ze wist dat ze samen sterk moesten zijn, voor Matthyas en voor hun gezin.

Die avond, toen Matthyas alleen op zijn kamer zat, voelde hij zich meer geïsoleerd dan ooit tevoren. Hij wist dat zijn ouders een beslissing hadden genomen, zelfs als ze het hem nog niet hadden verteld. Zijn hart bonkte in zijn keel terwijl hij wachtte op wat er zou komen.

Even later kwamen Oscar en Vera zijn kamer binnen. Matthyas keek op, zijn maag draaide zich om van nervositeit. Hij zag de ernstige uitdrukking op hun gezichten en wist dat er iets mis was.

"Matthyas," begon Vera zachtjes, haar stem vol pijn. "We moeten praten."

Matthyas slikte moeizaam en knikte langzaam. Hij wist dat dit moment zou komen, hoezeer hij ook hoopte dat het anders zou zijn.

"We hebben besloten..." begon Oscar, zijn stem even haperend. "We hebben besloten dat je Robbie niet meer mag zien."

Matthyas voelde een steek in zijn hart. Hij staarde zijn ouders verbijsterd aan, niet in staat om iets te zeggen. Zijn wereld stortte in elkaar terwijl hij de woorden probeerde te bevatten.

"Maar waarom?" vroeg hij uiteindelijk, zijn stem gebroken door verdriet.

Oscar zuchtte diep, zijn blik vol pijn. "Dit gedrag is niet acceptabel, Matthyas," zei hij zachtjes maar vastberaden. "We willen het beste voor jou. Je moet begrijpen dat dit niet de juiste weg is."

Matthyas voelde tranen branden in zijn ogen terwijl hij naar zijn ouders keek. Hij wist dat verzet geen zin had, dat hun besluit vaststond. Maar de pijn van het verlies, van het moeten loslaten van Robbie, was ondraaglijk.

Hij knikte langzaam, zijn stem bijna een fluistering. "Goed," zei hij uiteindelijk, zijn hart verscheurd door verdriet.