Hope ur ok | Mabbie

Hope ur ok | Hoofdstuk 6

De familie het Lam had besloten om twee weken naar Portugal te gaan voor hun zomervakantie. Het was een kans om te ontspannen en te genieten van het mooie weer, de stranden en de rijke cultuur. De villa waar ze verbleven had een prachtig uitzicht op de oceaan en een groot zwembad in de tuin. Voor de meeste gezinsleden was het een paradijs, maar voor Matthyas was het een plek vol ongemakken en onzekerheden.

De dagen waren heet, met temperaturen die vaak boven de 30 graden uitstegen. 's Nachts koelde het nauwelijks af en het bleef rond de 25 graden. Ondanks de hitte, bleef Matthyas vasthouden aan zijn lange mouwen en truien, zelfs in bed. Zijn ouders hadden de discussie opgegeven, uitgeput door de vele vruchteloze pogingen om hem van gedachten te doen veranderen. Maar Jesse en Jaïr, de tweeling van 14, maakten zich zorgen om hun broer.

Op een ochtend, na een paar dagen in Portugal, zaten Jesse en Jaïr aan het ontbijt op het terras, terwijl Matthyas nog steeds in zijn kamer was. Ezra speelde vrolijk met zijn speelgoedauto's op de grond naast hen.

"Heb je gemerkt hoe Matthyas altijd lange mouwen draagt, zelfs 's nachts?" vroeg Jesse zachtjes aan Jaïr, terwijl hij naar het bord met fruit keek zonder echt te eten.

Jaïr knikte. "Ja, het is raar. Het is hier zo heet. Ik snap niet hoe hij het volhoudt."

"Ik maak me zorgen om hem," zei Jesse. "Hij lijkt de hele tijd zo gespannen. Denk je dat we iets moeten doen?"

Jaïr haalde zijn schouders op. "Ik weet het niet. Misschien moeten we gewoon met hem praten. Kijken of hij ons wil vertellen wat er aan de hand is."

Matthyas verscheen op dat moment op het terras, gekleed in een donkere trui en lange broek, zijn gezicht bleek en zijn ogen vermoeid. Hij ging zwijgend aan tafel zitten en begon langzaam aan zijn ontbijt.

"Goedemorgen, Matthyas," zei Jaïr voorzichtig. "Hoe heb je geslapen?"

Matthyas haalde zijn schouders op. "Het ging wel," mompelde hij, zonder op te kijken.

De rest van de dag bracht het gezin door op het strand. Oscar en Vera genoten van de zon, terwijl Ezra enthousiast in het zand speelde en Jesse en Jaïr in de golven sprongen. Matthyas zat onder een parasol, zijn lange mouwen strak om zijn polsen getrokken, terwijl hij probeerde te ontspannen met een boek.

Die avond, na het diner, zaten Jesse en Jaïr met Matthyas op het balkon van hun villa. De lucht was gevuld met het geluid van krekels en de geur van de zee. Ze wachtten tot hun ouders en Ezra naar bed waren gegaan voordat ze hun moed bijeenraapten om met hun broer te praten.

"Matthyas, we willen even met je praten," begon Jesse voorzichtig. "We maken ons zorgen om je."

Matthyas keek op, verrast door de ernst in hun stemmen. "Waarover?"

"Je draagt altijd lange mouwen, zelfs hier in de hitte," zei Jaïr. "En 's nachts ook. Wat is er aan de hand?"

Matthyas voelde een knoop in zijn maag en wendde zijn blik af. Hij had geweten dat dit gesprek ooit zou komen, maar hij wist nog steeds niet hoe hij ermee om moest gaan.

"Het is gewoon... ik voel me er prettiger bij," zei hij zachtjes, zich bewust van hoe zwak het klonk.

"Matthyas, we zijn je broers. We willen je helpen," drong Jesse aan. "Wat het ook is, je kunt ons vertrouwen."

Matthyas slikte en voelde de tranen opkomen, maar hij wist dat hij niets kon zeggen. De waarheid was te pijnlijk en te ingewikkeld om te delen. "Ik ben gewoon moe," zei hij uiteindelijk. "Ik ga naar bed."

Hij stond op en verliet het balkon, zijn broers bezorgd achterlatend. Jesse keek naar Jaïr. "Wat moeten we doen? Hij lijkt echt hulp nodig te hebben."

Jaïr dacht even na. "Ik ga naar mam en pap. Ze moeten dit weten."

Jesse knikte en bleef op het balkon, zijn blik op de sterren gericht. Jaïr liep naar de slaapkamer van zijn ouders en klopte zachtjes op de deur.

"Kom binnen," klonk de stem van Vera.

Jaïr opende de deur en zag zijn ouders in bed liggen, de lamp aan Vera's kant van het bed nog aan. "Mam, pap, ik moet met jullie praten."

Oscar zette zijn leesbril af en keek zijn zoon aan. "Wat is er, jongen?"

Jaïr aarzelde even, maar verzamelde zijn moed. "Het gaat over Matthyas. We maken ons zorgen om hem. Hij draagt altijd lange mouwen, zelfs hier in de hitte. En hij lijkt altijd zo gespannen."

Vera keek bezorgd. "Ja, dat is ons ook opgevallen. Maar we dachten dat het gewoon een fase was, iets waar hij zelf doorheen moet."

Jaïr schudde zijn hoofd. "Ik denk dat het meer is dan dat. Ik heb op TikTok wel eens filmpjes gezien van mensen die zichzelf snijden. En ik ben bang dat Matthyas dat misschien ook doet."

Oscar fronste zijn wenkbrauwen. "Dat klinkt ernstig, Jaïr. Maar weet je het zeker? Misschien is het gewoon een puberale fase. Veel jongeren gaan door moeilijke periodes."

"Maar wat als het niet gewoon een fase is?" drong Jaïr aan. "Wat als hij echt hulp nodig heeft?"

Vera zuchtte en legde haar hand op Oscar's arm. "Misschien moeten we met hem praten. Serieus praten. En als het nodig is, hulp zoeken."

Oscar knikte langzaam. "Goed, we zullen met hem praten. Maar laten we het rustig aanpakken. We willen hem niet nog meer stress bezorgen."

Jaïr voelde een kleine opluchting. "Dank jullie wel. Ik maak me gewoon echt zorgen."

"Dat begrijpen we, jongen," zei Vera zacht. "We zullen ons best doen om Matthyas te helpen."

Jaïr verliet de kamer en ging terug naar het balkon, waar Jesse nog steeds zat. "Ze gaan met hem praten," zei hij. "We moeten hopen dat het helpt."

Jesse knikte. "Ik hoop het ook. Matthyas verdient het om gelukkig te zijn."

Terwijl de krekels buiten door tjirpten, voelden de twee broers zich vastbesloten om hun broer te steunen, hoe moeilijk de weg naar herstel ook zou zijn. Ze wisten dat de toekomst onzeker was, maar ze zouden die samen tegemoet treden, als een familie.