Hope ur ok | Mabbie

Hope ur ok | Hoofdstuk 5

De zomervakantie was in volle gang en Matthyas was blij even te ontsnappen aan de dagelijkse beslommeringen. Hij had afgesproken met Robbie om een dagje bij hem thuis door te brengen. Robbie woonde in een gezellig huis met een ruime tuin, waar ze vaak hingen en videogames speelden. Het was een warme dag, de zon scheen fel en de lucht was helderblauw.

Toen Matthyas bij Robbie aankwam, werd hij verwelkomd met een brede glimlach. "Hé, goed je te zien, Matthyas! Kom binnen, ik heb net iets te drinken klaargezet."

Ze liepen naar binnen en nestelden zich in de woonkamer. Robbie zette een paar frisdranken op de tafel en ze begonnen een videogame te spelen. Ze lachten en plaagden elkaar, zoals ze altijd deden. Voor even leek alles normaal en eenvoudig.

Na een tijdje pauzeerden ze het spel en gingen naar de tuin. Ze zaten op de ligstoelen onder de schaduw van een grote boom, genietend van het geluid van de vogels en de zachte bries.

"Matthyas, ik moet je iets vertellen," begon Robbie plotseling. Zijn stem had een serieuze ondertoon die Matthyas niet vaak hoorde.

Matthyas keek op, nieuwsgierig en een beetje bezorgd. "Wat is er, Robbie?"

Robbie haalde diep adem en keek zijn vriend recht aan. "Ik wilde je dit al een tijdje vertellen, maar ik wist niet hoe. Ik ben biseksueel."

Matthyas' ogen werden groot van verbazing. Dit was iets wat hij niet had zien aankomen. Hij voelde een mengeling van emoties door zich heen gaan: verbazing, opluchting en een diep gevoel van verbondenheid. Dit was zijn moment. Hij wist dat dit zijn kans was om zijn eigen twijfels toe te geven.

"Robbie, ik... ik weet niet wat ik moet zeggen. Dank je dat je dit met me deelt," begon Matthyas langzaam. "Ik heb zelf ook iets wat ik al een tijdje wil vertellen."

Robbie keek hem aan, zijn blik aanmoedigend en begripvol. "Je kunt me alles vertellen, Matthyas. Je weet dat ik er altijd voor je ben."

Matthyas ademde diep in en voelde zijn hart sneller kloppen. "Ik heb al een tijdje twijfels over mezelf. Ik denk dat ik misschien op jongens val, maar ik weet het nog niet zeker. Het is allemaal zo verwarrend."

Robbie glimlachte bemoedigend en legde een hand op Matthyas' schouder. "Het is oké om je zo te voelen, Matthyas. Je hoeft niet alles meteen te weten. Het belangrijkste is dat je eerlijk bent tegen jezelf."

Een golf van opluchting spoelde over Matthyas heen. Het voelde alsof er een zware last van zijn schouders viel. "Dank je, Robbie. Ik heb hier zo lang mee rondgelopen en ik wist niet hoe ik het moest zeggen."

Robbie knikte begrijpend. "Ik snap het. Het is moeilijk om zoiets te delen, vooral als je niet zeker weet hoe anderen zullen reageren. Maar weet dat ik je steun, wat er ook gebeurt."

Ze zaten een tijdje in stilte, genietend van elkaars gezelschap en de rust van de tuin. Voor het eerst in lange tijd voelde Matthyas zich begrepen en geaccepteerd. Het gaf hem een gevoel van hoop dat hij niet langer alleen hoefde te worstelen met zijn gevoelens.

Na een tijdje brak Robbie de stilte. "Zullen we weer een potje spelen? Ik moet je nog steeds verslaan in dat laatste level."

Matthyas lachte en stond op. "Jij gaat het nooit winnen, Robbie. Maar laten we het proberen."

Ze liepen terug naar binnen, hand in hand, wetend dat hun vriendschap sterker was geworden door hun gedeelde openheid. Voor Matthyas voelde het als een nieuwe start, een stap dichter bij het accepteren van wie hij echt was.