Robbie was op vakantie met zijn ouders, en sinds zijn vertrek had Matthyas zich steeds meer teruggetrokken in zijn kamer. De dagen voelden langer en zwaarder zonder de steun van zijn vriend, en de eenzaamheid begon zijn tol te eisen. Zijn kamer, normaal een veilige haven, voelde nu als een gevangenis waarin hij opgesloten zat met zijn eigen gedachten.
Tijdens het avondeten zat de familie aan tafel. De stilte was zwaar, slechts af en toe onderbroken door het geluid van bestek tegen borden. Matthyas speelde afwezig met zijn eten, zijn gedachten ver weg bij Robbie.
Jesse, die de spanning opmerkte, besloot de stilte te doorbreken. "Matthy, wat is er? Je bent de laatste tijd zo stil," vroeg hij bezorgd.
Matthyas keek op, zijn ogen moe en verdrietig. "Ik mis Robbie," gaf hij zachtjes toe, nauwelijks boven een fluistering.
Oscar, die aan het hoofd van de tafel zat, liet een spottende lach horen. "Ach, stel je niet zo aan, Matthyas," zei hij minachtend. "Je gedraagt je als een klein kind. Het is niet het einde van de wereld dat je homo vriendje weg is."
De woorden van zijn vader sneden diep in Matthyas' ziel. De pijn en het verdriet die hij al voelde, werden alleen maar erger door de spot en afwijzing. Hij keek naar zijn bord, niet in staat om iets terug te zeggen, terwijl de tranen in zijn ogen prikten.
Vera keek bezorgd naar haar zoon en toen naar Oscar. "Oscar, doe niet zo," zei ze zachtjes, een poging om de situatie te verzachten. Maar haar woorden klonken hol en zonder kracht.
Matthyas voelde de tranen nu over zijn wangen rollen. Hij stond abrupt op van tafel, zijn stoel krassend over de vloer. Zonder een woord te zeggen liep hij de kamer uit, de trappen op naar zijn kamer. Hij sloot de deur achter zich en liet zich op zijn bed vallen, het kussen nat van zijn tranen.
De eenzaamheid was ondraaglijk, en het gemis van Robbie maakte alles alleen maar erger. Matthyas voelde zich verloren, gevangen in een huis waar hij niet begrepen werd en waar zijn gevoelens belachelijk werden gemaakt. De woorden van zijn vader echo'den in zijn hoofd, versterkend het gevoel van waardeloosheid dat hij al had.
In zijn kamer voelde hij de druk toenemen, de duisternis van zijn gedachten dreigend en onontkoombaar. Hij wist niet hoe hij verder moest zonder Robbie, en de wanhoop nam langzaam de overhand. De eenzaamheid voelde als een gewicht dat hem naar beneden trok, en hij wist niet hoe lang hij het nog vol kon houden.
Terwijl de nacht viel, bleef Matthyas in zijn kamer, de stilte alleen onderbroken door zijn snikken. De eenzaamheid was ondraaglijk, en het gemis van Robbie maakte alles alleen maar erger. Maar diep van binnen wist hij dat hij moest volhouden, al was het alleen maar om Robbie terug te zien.
YOU ARE READING
Hope ur ok | Mabbie
Fanfiction''His parents cared more about the Bible. Than being good to their own child. He wore long sleeves 'cause of his dad'' Matthyas het Lam komt uit een klein dorp en wordt door zijn vader streng christelijk opgevoed, Matthyas heeft het niet zo met het...
