Hope ur ok | Mabbie

Hope ur ok | Hoofdstuk 26

Na het douchen voelden Matthyas en Robbie zich verfrist en herboren. Ze trokken schone kleren aan en kropen weer in bed. De lakens voelden koel aan tegen hun huid, en de geur van versgewassen stof vermengde zich met die van hun douchegel. Ze lagen dicht tegen elkaar aan, elkaars warmte delend, terwijl ze knuffelden en zachte kusjes uitwisselden.

Robbie keek diep in Matthyas' ogen en glimlachte. "Ik ben zo blij dat je hier bent," fluisterde hij.

"Ik ook," antwoordde Matthyas zachtjes. "Bij jou voel ik me veilig."

Na een tijdje van knuffelen en kussen, kreeg Robbie een ondeugende twinkeling in zijn ogen. "Je weet dat ik altijd wil dat je lacht, toch?" zei hij met een speelse grijns. Voordat Matthyas het doorhad, begon Robbie hem te kietelen.

Matthyas sputterde hevig tegen. "Nee, nee! Robbie, stop!" riep hij lachend, terwijl hij probeerde zich los te wurmen uit Robbie's greep. Maar Robbie hield vol, zijn vingers vonden de gevoelige plekken op Matthyas' zij en onder zijn armen. Matthyas schaterde het uit, zijn lichaam kronkelde van het lachen.

"Niet eerlijk!" gilde Matthyas terwijl hij probeerde te ontsnappen. Zijn lach vulde de kamer, luid en aanstekelijk. Robbie kon niet anders dan meedoen, zijn eigen gelach mengde zich met dat van Matthyas.

Net toen het lachen op zijn hoogtepunt was, verscheen de deur van Robbie's kamer en stond zijn moeder in de deuropening. "Wat gebeurt hier allemaal?" vroeg ze met een glimlach, haar ogen twinkelend van amusement.

Robbie en Matthyas stopten abrupt met kietelen en rolden zich op hun rug, nog nahijgend van het lachen. "Sorry, mam," zei Robbie grijnzend. "We hadden gewoon een kleine kietelwedstrijd."

Zijn moeder lachte zachtjes. "Ik hoorde jullie beneden en wilde zeker weten dat alles goed ging."

Matthyas glimlachte naar haar, nog steeds een beetje buiten adem. "Het gaat goed, mevrouw Van de Graaf. We hebben gewoon een beetje plezier."

Ze knikte en keek naar de twee jongens, duidelijk blij om hen zo gelukkig te zien. "Dat is goed om te horen. Jullie verdienen het om gelukkig te zijn." Ze kwam even dichterbij en streek door Robbie's haar. "Als je iets nodig hebt, laat het me weten."

Robbie keek zijn moeder dankbaar aan. "Dank je, mam. We redden het wel."

Toen ze de kamer verliet, keek Matthyas naar Robbie en voelde een warme gloed in zijn borst. "Je hebt echt de beste moeder, ik zou willen dat mijn moeder ook zo lief is" zei hij zachtjes.

Robbie glimlachte en trok Matthyas weer dicht tegen zich aan. "Ja, dat heb ik zeker. En ik wil dat jij je hier altijd welkom voelt, Matthy. Dit is ook jouw thuis."

Matthyas voelde een traan van geluk over zijn wang rollen. "Dank je, Rob. Dat betekent veel voor me."

Ze knuffelden verder, hun lichamen ontspannend tegen elkaar, terwijl de avond langzaam overging in de nacht. Ondanks alle moeilijkheden en pijn van de afgelopen tijd, voelde Matthyas zich eindelijk weer een beetje hoopvol. Met Robbie aan zijn zijde, leek alles mogelijk.