Hope ur ok | Mabbie

Hope ur ok | hoofdstuk 12

Het was een rustige zaterdagmiddag toen Matthyas Robbie had uitgenodigd om bij hem thuis te komen. Oscar was normaal gesproken aan het werk op zaterdag, dus Matthyas dacht dat ze wat tijd voor zichzelf konden hebben zonder onderbrekingen. Ze lagen samen knuffelend in Matthyas' bed, genietend van elkaars gezelschap en de kostbare momenten van intimiteit die ze zelden in het openbaar konden delen.

Terwijl ze elkaar liefkozend vasthielden, was de wereld even perfect. Maar die perfectie werd abrupt verstoord toen ze voetstappen hoorden op de gang, zwaar en gehaast. Voordat Matthyas zelfs maar kon opstaan om de deur te openen, zwaaide die open met een kracht die de kamer vulde met spanning.

Oscar stond in de deuropening, zijn ogen wijd opengesperd van woede en verbazing. "Wat is dit?!" brulde hij, zijn stem vol onbegrip en afschuw.

Matthyas sprong op uit bed, zijn hart bonzend in zijn keel. "Pap, ik kan uitleggen..." begon hij, maar Oscar onderbrak hem genadeloos.

"Uitleggen? UITLEGGEN?!" bulderde Oscar, zijn gezicht vertrokken van woede terwijl hij naar Matthyas keek, die zich schaamtevol in zijn bed terugtrok. "Dit is onacceptabel! Wat denk je wel niet, Matthyas?!"

Robbie keek verschrikt op vanuit het bed, zijn blik vol angst en verwarring terwijl hij probeerde te begrijpen wat er gebeurde. Hij wist hoe belangrijk het was om Matthyas' ouders goed te keuren, maar hij had nooit gedacht dat ze op deze manier zouden worden betrapt.

"Pap, alsjeblieft, luister," probeerde Matthyas wanhopig, zijn stem schor van emotie. Hij kon de woorden nauwelijks vormen terwijl hij naar zijn vader keek, die zijn zoon met een mengeling van teleurstelling en razernij aanstaarde.

Oscar liep de kamer binnen, zijn ogen gefixeerd op de twee jongens in bed. "Dit is niet hoe we je hebben opgevoed, Matthyas," zei hij scherp, zijn stem trillend van opgekropte emotie. "Wat je doet is verkeerd, dit kan niet."

Matthyas voelde zich verlamd door schaamte en verdriet. Hij wist dat zijn vader nooit zijn gevoelens voor Robbie zou begrijpen, dat hun liefde in de ogen van zijn ouders slechts een zonde was.

Robbie stond op van het bed, zijn handen omhoog in een gebaar van verontschuldiging. "Meneer het Lam, het spijt me echt," begon hij, zijn stem trillend. "Ik hou echt van Matthyas, we hadden geen slechte bedoelingen..."

Oscar keek Robbie aan, zijn blik vol minachting. "Ik wil dat je nu vertrekt," zei hij resoluut, zijn stem scherp en onverbiddelijk. "En ik wil dat je mijn zoon met rust laat."

Robbie knikte langzaam, zijn ogen gevuld met tranen terwijl hij zijn kleren greep en zich haastig begon aan te kleden. Hij wist dat hij geen partij kon zijn voor de vaderlijke autoriteit van Oscar, en hij wilde de situatie niet verder laten escaleren dan het al was.

Terwijl Robbie de kamer uit rende, keerde Oscar zich terug naar Matthyas, zijn gezicht een masker van diepe teleurstelling. "Ik had dit nooit van jou verwacht," mompelde hij, zijn stem gebroken door de pijn van het moment.

Matthyas kon niets zeggen. Hij voelde zich verscheurd tussen zijn liefde voor Robbie en het verlangen naar goedkeuring van zijn vader. Maar nu, met zijn geheim onthuld en zijn hart gebroken, voelde hij zich meer alleen dan ooit tevoren.

Oscar verliet de kamer zonder nog een woord te zeggen, zijn stappen zwaar op de vloer van de gang. Matthyas zakte neer op zijn bed, zijn handen trillend terwijl hij zijn tranen de vrije loop liet. Hij wist niet hoe hij dit kon rechtzetten, hoe hij zijn vader kon laten begrijpen wat hij voelde.

De avond viel snel, de schaduwen in de kamer groeiden donkerder terwijl Matthyas daar lag, gebroken en verslagen. Hij wist dat hij nu een beslissing moest nemen, een keuze tussen zijn eigen geluk en de goedkeuring van zijn familie. En hoe moeilijk die keuze ook was, hij wist dat hij de kracht zou moeten vinden om zijn eigen pad te volgen, zelfs als dat betekende dat hij zijn weg alleen moest gaan.