Hope ur ok | Mabbie

Hope ur ok | Epiloog

13 jaar later

Het was een warme zomerdag en Robbie zat in de woonkamer met zijn vriendin Jamie en hun driejarige zoontje Mattheu Matthyas. De kleine Mattheu was levendig en nieuwsgierig, net als elk kind van zijn leeftijd. Hij babbelde vrolijk en wees naar een foto op het nachtkastje naast de bank.

"Dat papa en Matthyas!" riep hij enthousiast, terwijl hij naar de foto wees.

Robbie keek naar de foto en glimlachte, hoewel zijn hart een steek voelde bij de herinnering aan zijn eerste liefde. Hij nam Mattheu op zijn schoot en vertelde rustig: "Ja, dat klopt, jongen. Dat is papa en Matthyas."

Jamie keek op van haar boek en glimlachte liefdevol naar Robbie. Ze wist hoeveel Matthyas voor hem had betekend, ook al had ze hem nooit persoonlijk gekend.

Mattheu keek met grote ogen naar de foto, alsof hij diep nadacht over wat zijn vader had gezegd. "Waar is Matthyas nu, papa?" vroeg hij op zijn kinderlijke manier.

Robbie slikte even, wetende dat dit moment ooit zou komen. Hij streelde Mattheu's haar en zei zachtjes: "Matthyas is er niet meer, lieverd. Hij is heel ziek geweest en toen... toen is hij naar de hemel gegaan."

Mattheu keek zijn vader met grote ogen aan, alsof hij probeerde te begrijpen wat dat betekende. "Naar de hemel?" herhaalde hij, zijn stem vol onschuldige nieuwsgierigheid.

Robbie knikte langzaam en legde uit: "Ja, naar de hemel. Hij is nu een sterretje hoog in de lucht."

Jamie legde haar hand op Robbies schouder en gaf hem een bemoedigende glimlach. Ze wist hoe moeilijk het voor hem moest zijn om over Matthyas te praten, maar ze bewonderde zijn moed om het aan hun zoontje uit te leggen.

"Matthyas was heel speciaal voor papa," ging Robbie verder. "Hij was mijn eerste vriendje, en ik hield heel veel van hem."

Mattheu knikte begrijpend, hoewel hij de diepte van Robbies woorden nog niet helemaal kon vatten. Hij legde zijn hoofd tegen Robbies borst en zei zachtjes: "Matthyas in de hemel..."

Robbie omhelsde zijn zoontje stevig, zijn hart vervuld van liefde voor zowel de kleine Mattheu Matthyas als de Matthyas die hij had gekend en verloren. Hij wist dat zijn eerste liefde nooit vergeten zou worden, zelfs niet na al die jaren.

De herinneringen aan Matthyas bleven levendig in Robbies hart, als een kostbare schat uit een tijd die hem had gevormd en gevuld met liefde, zelfs in het gezicht van verlies.

4 jaar later

Mattheu was zeven jaar oud toen hij opnieuw naar Matthyas vroeg. Het was een regenachtige zondagmiddag, en hij zat met zijn vader op de bank, een fotoalbum doorbladerend. Mattheu keek naar een foto van zijn vader en een jongen die ongeveer zijn leeftijd had, lachend en gelukkig.

"Papa, is dit Matthyas?" vroeg Mattheu, terwijl hij naar de foto wees.

Robbie knikte en glimlachte verdrietig. "Ja, dat is Matthyas."

"Waarom is hij er niet meer, papa?" vroeg Mattheu, terwijl hij met zijn kleine vingers over de foto streek. "Je zei dat hij ziek was, maar hij ziet er helemaal niet ziek uit."

Robbie zuchtte diep en trok Mattheu dichter naar zich toe. "Dat klopt, jongen. Hij zag er niet ziek uit aan de buitenkant, maar hij was ziek in zijn hoofd."

Mattheu keek verward op. "Hoe kan iemand ziek zijn in zijn hoofd?"

Robbie dacht even na, zoekend naar de juiste woorden. "Soms voelt iemand zich van binnen heel erg verdrietig of bang, ook al lijkt alles aan de buitenkant in orde. Matthyas voelde zich vaak heel verdrietig en alleen, en dat maakte hem ziek."