Hope ur ok | Mabbie

Hope ur ok | Hoofdstuk 8

De laatste week van de zomervakantie bracht Matthyas door met een mengeling van nervositeit en opwinding. Hij had afgesproken om Robbie te ontmoeten zodra hij terug was uit Portugal. De ontmoeting vond plaats in Robbie's slaapkamer, een vertrouwde plek die nu beladen was met spanning en verwachting.

Ze zaten op Robbie's bed, beide jongens duidelijk zenuwachtig maar vastbesloten om hun gevoelens te bespreken. Matthyas voelde zijn hart in zijn keel kloppen toen hij naar Robbie keek, zoekend naar de juiste woorden.

"Robbie, over wat ik je vertelde toen ik in Portugal was..." begon Matthyas, zijn stem zacht en aarzelend.

Robbie knikte, zijn blik vastberaden. "Ja, ik heb er veel over nagedacht. En er is iets wat ik je moet vertellen."

Matthyas slikte, bang voor wat er zou komen, maar ook hoopvol. "Wat is het?"

Robbie haalde diep adem. "Matthyas, ik heb ook gevoelens voor jou. Ik wilde het je al een tijdje vertellen, maar ik was bang. Bang voor wat het zou betekenen voor onze vriendschap."

Matthyas voelde een golf van opluchting en vreugde door zich heen spoelen. "Echt waar?" vroeg hij, zijn ogen glinsterend.

Robbie knikte en glimlachte nerveus. "Ja, echt waar."

Er viel een stilte tussen hen, gevuld met onuitgesproken woorden en emoties. Toen, zonder verder te aarzelen, leunde Matthyas naar voren en kuste Robbie zachtjes op zijn lippen. Het voelde als een explosie van emoties, een moment van pure connectie en begrip.

Ze trokken zich even terug, beiden met een brede glimlach op hun gezichten. "Ik kan niet geloven dat dit echt gebeurt," fluisterde Matthyas.

"Ik ook niet," antwoordde Robbie, zijn hand op Matthyas' wang leggend. Ze kusten opnieuw, deze keer met meer passie en zekerheid. De rest van de avond brachten ze door in elkaars armen, knuffelend en pratend, hun zorgen en angsten tijdelijk vergeten in de warmte van hun nieuwe liefde.

Toen Matthyas uiteindelijk naar huis ging, voelde hij zich op een roze wolk. Maar toen hij de deur van zijn huis opendeed, werd hij plotseling overmand door paniek. Wat als zijn ouders hierachter kwamen? Wat zouden ze zeggen? Wat zouden ze doen? Zijn hart begon te razen en hij voelde de angst als een koude hand om zijn keel sluiten.

Hij sloop stilletjes naar zijn kamer, zijn gedachten raceten. De paniek groeide, hij voelde zich gevangen en overweldigd. De angst voor de afwijzing van zijn ouders en de maatschappelijke druk leken hem te verstikken. Hij kon niet meer helder nadenken. In een vlaag van wanhoop en zelfhaat, pakte hij een scherp voorwerp dat hij had verborgen in zijn kamer.

Hij staarde naar zijn arm, de littekens en de nieuwe wonden, en voelde een mix van schaamte en verlichting. Het snijden gaf hem een moment van controle, een manier om de emotionele pijn te verzachten met fysieke pijn. Maar toen hij het bloed zag, voelde hij alleen maar meer schuld en verdriet.

Matthyas zakte op de grond van zijn kamer, zijn ademhaling zwaar en onregelmatig. Hij had gezoend met Robbie, een jongen op wie hij verliefd was, en nu voelde hij zich verloren en bang. Tranen stroomden over zijn wangen terwijl hij zich afvroeg hoe hij ooit eerlijk kon zijn over wie hij was.

Hij hoorde zachte voetstappen in de gang en hield zijn adem in. Het was Ezra, die half slaperig in de deuropening verscheen. "Matthyas, waarom huil je?" vroeg hij met zijn kinderlijk onschuldige stem.

Matthyas veegde snel zijn tranen weg en probeerde zijn stem te kalmeren. "Het is niets, Ezra. Ga maar terug naar bed."

Ezra keek hem aan met grote, bezorgde ogen. "Het is wel iets. Wil je een knuffel?"

Matthyas voelde zijn hart breken bij de onschuldige vraag. Hij knikte en Ezra liep naar hem toe, sloeg zijn kleine armen om zijn grote broer en hield hem stevig vast. Voor een moment voelde Matthyas een sprankje hoop en liefde, een herinnering dat hij niet helemaal alleen was in zijn strijd.

Die nacht sliep Matthyas nauwelijks, zijn gedachten een wirwar van emoties. Hij wist dat hij hulp nodig had, maar wist niet hoe hij die moest vragen. De liefde die hij voor Robbie voelde, bracht zowel vreugde als angst, en hij was bang voor wat de toekomst zou brengen. Maar in de stilte van de nacht, met Ezra's knuffel nog vers in zijn gedachten, voelde hij een kleine vonk van hoop. Misschien, dacht hij, zou hij ooit de kracht vinden om zichzelf volledig te accepteren en de hulp te zoeken die hij zo hard nodig had.