Hope ur ok | Mabbie

Hope ur ok | Hoofdstuk 27

dit hoofdstuk kan als heftig worden ervaren en bevat een poging tot zelfdoding, lees op eigen risico. kamp je zelf met suïcidale gedachten, er is hulp. je kan anoniem chatten met 113. je bent niet alleen

Het was weken later, en de situatie thuis was alleen maar verslechterd. De haat van Oscar, Matthyas' vader, had een nieuw hoogtepunt bereikt. Elke opmerking, elke blik, elke handeling was doordrenkt met afkeuring en woede. Matthyas voelde zich als een gevangene in zijn eigen huis, omringd door een vijandigheid die hij niet kon begrijpen en die hij niet langer kon verdragen.

De woorden van zijn vader sneden dieper dan enige fysieke pijn ooit had gedaan. "Je bent een schande voor deze familie," had Oscar de vorige avond geroepen. "Wat jij doet, is onnatuurlijk en verkeerd." De blik van minachting in zijn ogen was bijna ondraaglijk. Matthyas had alles geprobeerd om de situatie te verbeteren, maar niets leek te helpen. Het was alsof zijn vader een muur van haat om zichzelf heen had gebouwd, waar geen enkele liefde of begrip doorheen kon komen.

Matthyas voelde zich gebroken, zijn geest versplinterd door de constante stroom van negatieve emoties. Hij had het gevoel dat hij geen uitweg meer had. Elke dag voelde als een eeuwigheid, een eindeloze cyclus van pijn en wanhoop. Hij miste de tijden dat hij zich nog gelukkig kon voelen, toen zijn relatie met Robbie zijn toevlucht was. Maar zelfs dat geluk leek nu ver weg, verduisterd door de schaduw van zijn vader's haat.

Op een koude, kille avond nam Matthyas een besluit. Hij kon zo niet langer leven. De pijn was te veel geworden, de wanhoop te groot. Hij wist dat hij een einde moest maken aan zijn lijden. Hij had alles geprobeerd, maar niets had geholpen. Dit was de enige uitweg die hij nog zag.

Met trillende handen pakte hij de slaappillen uit de kast. Hij telde ze zorgvuldig, zijn hart bonzend in zijn borst. Hij wist dat dit het einde zou zijn. Hij kon de tranen niet meer tegenhouden terwijl hij de pillen inslikte, één voor één, zijn keel droog en pijnlijk. Daarna pakte hij een scherp mes, zijn handen nog steeds trillend, en sneed diepe sneden in zijn armen. De pijn was intens, maar hij wist dat het snel voorbij zou zijn.

Naast hem op bed lagen zijn afscheidsbrieven. Hij had ze met veel moeite geschreven, elk woord een laatste poging om zijn gevoelens over te brengen. Hij had er één voor zijn moeder, één voor zijn vader, één voor Ezra, één voor Jaïr, één voor Jesse en natuurlijk één voor Robbie. De brieven waren doordrenkt van verdriet en wanhoop, maar ook van liefde en dankbaarheid voor de weinige momenten van geluk die hij had gekend.

De kamer begon langzaam te draaien, zijn zicht vervaagde. Matthyas voelde hoe zijn lichaam steeds zwaarder werd, zijn geest zweefde weg. Hij wist dat het einde nabij was, en ondanks de angst voelde hij ook een vreemd soort vrede. Eindelijk zou de pijn ophouden, eindelijk zou hij rust vinden.

Hij dacht aan Robbie, zijn eerste en enige liefde. Hij hoopte dat Robbie zou begrijpen, dat hij zou weten hoe veel hij voor hem had betekend. En hij hoopte dat zijn familie, ondanks alles, ooit zou begrijpen wat hij had doorgemaakt.

Met zijn laatste beetje kracht trok hij de deken over zich heen en sloot zijn ogen. De duisternis viel over hem heen, en eindelijk was hij vrij van de pijn.