Hope ur ok | Mabbie

Hope ur ok | Hoofdstuk 14

De weken verstreken en de sfeer in het huis van de familie Het Lam bleef gespannen. Matthyas sloot zich steeds meer af, zijn verdriet en wanhoop diep in zichzelf begraven. Zijn ouders dachten dat hij zich aan hun regels had aangepast, maar ze zagen niet de stille pijn die hij elke dag met zich meedroeg.

Elke avond, als de stilte van de nacht over het huis viel, zat Matthyas alleen op zijn kamer. Hij staarde naar de foto's van hem en Robbie, herinneringen aan gelukkiger tijden. De leegte die hij voelde, was ondraaglijk. In een poging om de emotionele pijn te verzachten, verwondde hij zichzelf. Kleine sneden op zijn armen, een fysieke manifestatie van zijn innerlijke strijd. Robbie was de enige die dit wist, en zijn steun was weggevallen door het verbod van zijn ouders.

Matthyas' drie broertjes, Jaïr en Jesse, de tweeling van veertien, en Ezra, het zesjarige broertje, merkten de verandering in hem op, maar wisten niet wat er speelde. Ze zagen hoe hun broer zich steeds meer terugtrok, maar hadden geen idee van de duisternis die hem omhulde.

Elke dag na schooltijd liep Matthyas rechtstreeks naar zijn kamer, sloot de deur en barstte in tranen uit. Hij greep naar het scheermesje dat hij onder zijn bed had verstopt en voelde een korte, bittere opluchting toen de scherpe pijn door zijn arm sneed. Niemand in het huis had enig idee van de pijn die hij zichzelf toebracht.

Op een avond, terwijl de rest van het gezin aan de keukentafel zat voor het avondeten, merkte Ezra op dat Matthyas' mouwen altijd naar beneden waren gerold, zelfs als het warm was. "Matthyas, waarom heb je altijd lange mouwen aan?" vroeg hij nieuwsgierig.

Matthyas keek geschrokken op, maar herstelde zich snel. "Ik heb het gewoon koud," loog hij, terwijl hij een geforceerde glimlach op zijn gezicht toverde. Zijn ouders en broers accepteerden het antwoord, niet in staat om de waarheid te zien achter zijn woorden.

De nachten werden zwaarder en zwaarder voor Matthyas. Hij miste Robbie intens, niet alleen als geliefde, maar ook als enige vertrouweling die zijn geheim kende. De isolatie begon zijn tol te eisen. Hij staarde urenlang naar het scheermesje in zijn hand, de littekens op zijn arm een stille getuige van zijn strijd.

Op een nacht, terwijl de stilte van het huis allesomvattend was, hoorde Matthyas zacht gebons op zijn deur. Hij verstopte snel het scheermesje en trok zijn mouw naar beneden net toen Jaïr en Jesse binnenkwamen. "Hé, we willen even met je praten," zei Jesse zachtjes.

Matthyas keek naar zijn broertjes, hun gezichten vol bezorgdheid. "Wat is er aan de hand?" vroeg hij, zijn stem moe.

"We maken ons zorgen om je," antwoordde Jaïr. "Je bent zo stil en afwezig de laatste tijd. We missen de oude Matthyas."

Matthyas slikte moeizaam en probeerde zijn emoties te verbergen. "Het gaat wel," zei hij, wetende dat het een leugen was.

De tweeling wisselde een blik en knikte langzaam. "Als je ooit wilt praten, we zijn er voor je," zei Jesse. Matthyas knikte, maar voelde zich nog steeds gevangen in zijn eigen pijn.