Hope ur ok | Mabbie

Hope ur ok | Hoofdstuk 20

Na een lange week bleef Matthyas eten bij Robbie thuis. Het huis van de familie Van de Graaf voelde altijd als een toevluchtsoord voor Matthyas, een plek waar hij zich echt geaccepteerd en geliefd voelde. Thomas en Nienke Van de Graaf, de ouders van Robbie, hadden hun relatie vanaf het begin volledig gesteund, wat voor Matthyas een bron van immense troost was.

Ze zaten aan de eettafel, de geur van Nienke's heerlijke stoofpot vulde de kamer. Matthyas voelde zich ontspannen, omringd door warmte en acceptatie. Robbie zat naast hem, hun knieën raakten elkaar onder de tafel. Het was een klein gebaar, maar het gaf Matthyas een gevoel van veiligheid.

"Hoe gaat het nu met je ouders, Matthyas?" vroeg Nienke plotseling, terwijl ze wat saus op haar bord schepte. Haar stem was zacht en vol medeleven.

Matthyas zuchtte diep, voelde de pijn weer opkomen bij de gedachte aan zijn thuis. "Het is... moeilijk," zei hij uiteindelijk. "Mijn vader maakte laatst weer een nare opmerking. Hij zei dat we stiller moesten zijn als we bezig waren, alsof we iets slechts deden."

De spanning hing even in de lucht. Matthyas slikte moeizaam en vervolgde: "En het zijn niet alleen de opmerkingen. Zijn blikken... elke keer als hij ons samen ziet, kijkt hij me aan met zoveel afschuw. Hij noemt Robbie nooit bij zijn naam, altijd alleen 'je homo vriendje'. Het is alsof hij niet wil erkennen dat Robbie een echt persoon is."

Robbie legde een arm om Matthyas heen en gaf hem een geruststellende knijp in zijn schouder. Nienke's ogen vulden zich met medeleven en ze strekte een hand uit naar Matthyas. "Zolang jullie het maar veilig doen, vind ik alles goed," zei ze met een knipoog en een warme glimlach.

Robbie grijnsde en Matthyas kon het niet helpen om mee te lachen, ondanks de pijn die hij nog steeds voelde. De lucht leek lichter te worden door Nienke's humor, en voor een moment vergat Matthyas zijn zorgen.

"Bedankt, mevrouw Van de Graaf," zei Matthyas zachtjes, zijn stem vol oprechte dankbaarheid. "Jullie steun betekent echt heel veel voor mij."

Nienke glimlachte liefdevol naar hem. "Je bent altijd welkom hier, Matthyas. Dit huis is ook jouw thuis."

Thomas, Robbie's vader, knikte instemmend. "We zijn blij dat je hier bent, jongen. En vergeet niet, als je ooit ergens over wilt praten, zijn we er voor je."

Matthyas knikte, voelde de warmte van hun woorden doordringen in zijn hart. Hij wist dat hij niet alleen was, dat hij mensen om zich heen had die van hem hielden en hem steunden. Het maakte de strijd thuis iets dragelijker, wetende dat er een plek was waar hij zich altijd veilig kon voelen.

Ze gingen verder met het eten, en de gesprekken werden luchtiger. Matthyas voelde zich beetje bij beetje ontspannen, alsof een zware last van zijn schouders werd genomen. Na het eten hielpen hij en Robbie met het afruimen van de tafel en het doen van de afwas. Het was een simpele, huiselijke taak, maar het gaf Matthyas een gevoel van normaliteit en rust.

Later, toen ze in de woonkamer zaten en een film keken, voelde Matthyas zich meer op zijn gemak dan hij in tijden had gevoeld. Hij zat dicht tegen Robbie aan, zijn hoofd rustend op Robbie's schouder. Thomas en Nienke zaten aan de andere kant van de kamer, hun blikken vol liefde en acceptatie.

Terwijl de nacht viel en de film eindigde, begaven Matthyas en Robbie zich naar Robbie's kamer. Ze kropen samen in bed, en voor het eerst in lange tijd voelde Matthyas zich veilig genoeg om de slaap te omarmen zonder de angst voor wat de volgende dag zou brengen.

"Ik ben zo blij dat ik je heb, Robbie," fluisterde Matthyas, terwijl hij zich nog dichter tegen zijn vriend aan nestelde.

"Ik ook, Matthy. Je bent mijn alles," antwoordde Robbie zachtjes, terwijl hij een kus op Matthyas' voorhoofd drukte.

In de veiligheid van Robbie's armen, voelde Matthyas een sprankje hoop. Misschien zou het ooit beter worden, misschien zouden zijn ouders op een dag begrijpen en accepteren wie hij was. Maar zelfs als dat niet gebeurde, wist hij dat hij altijd Robbie en zijn familie zou hebben.

Terwijl hij later die nacht in Robbie's armen in slaap viel, voelde Matthyas voor het eerst in lange tijd een gevoel van vrede. De donkere gedachten bleven, maar ze werden overschaduwd door de liefde en steun die hij hier vond. En dat gaf hem de kracht om nog een dag door te gaan.