Hope ur ok | Mabbie

Hope ur ok | Hoofdstuk 28

De volgende ochtend hing er een vreemde stilte in het huis van de familie het Lam. De gebruikelijke geluiden van het ontbijt ontbraken, en Vera voelde een knoop in haar maag toen ze opstond. Ze liep naar Matthyas' kamer om hem wakker te maken, maar iets voelde niet goed. Ze klopte zachtjes op de deur, maar kreeg geen antwoord. Met een groeiend gevoel van ongerustheid opende ze de deur.

Het beeld dat haar begroette, deed haar hart in duizend stukjes breken. Matthyas lag stil in bed, zijn gezicht bleek en vreedzaam. Naast hem lagen pillen en een mes, en de lakens waren doordrenkt met bloed. Vera viel op haar knieën naast het bed en barstte in tranen uit, haar handen trilden terwijl ze hem aanraakte, hopend dat het een nachtmerrie was.

"Oscar!" schreeuwde ze, haar stem rauw van verdriet. "Oscar, kom snel!"

Oscar stormde de kamer binnen, zijn gezicht vertrok van schok en ongeloof toen hij de scène zag. Hij greep zijn telefoon en belde onmiddellijk 112, maar diep van binnen wist hij al dat het te laat was. De operator aan de andere kant van de lijn gaf kalme instructies, maar Oscar hoorde de woorden nauwelijks. De ambulance kwam snel, maar de paramedici konden niets meer doen. Matthyas was overleden.

Vera kon haar tranen niet bedwingen, haar lichaam schokte van het huilen terwijl ze haar zoon vasthield. De pijn was ondraaglijk, een allesverzengende leegte die haar dreigde te verslinden. Oscar stond verstijfd naast haar, zijn gezicht bleek en uitdrukkingsloos.

Ondanks hun afkeuring wisten ze dat ze Robbie moesten bellen. Vera draaide met trillende handen het nummer, en toen Robbie's moeder Nienke opnam, brak haar stem. "Nienke, Matthyas... hij is er niet meer," snikte ze. "Kun je alsjeblieft Robbie brengen? Hij moet afscheid nemen."

Robbie arriveerde snel, vergezeld door Nienke. Hij was zichtbaar geschokt en gebroken toen hij het nieuws hoorde. Zijn ogen vulden zich met tranen terwijl hij naar het lichaam van Matthyas keek. De pijn was ondraaglijk, maar hij wist dat hij sterk moest blijven voor Matthyas. Hij legde zachtjes een hand op Matthyas' koude hand en fluisterde woorden van liefde en afscheid. Gaf hem een laatste kus op zijn voorhoofd en fluisterde; "ik hou van je mat, voor altijd"

Het gezin verzamelde zich in de woonkamer, de afscheidsbrieven van Matthyas trillend in hun handen. Vera opende haar brief met betraande ogen en begon te lezen, haar stem brak naarmate ze verder kwam. Oscar, Ezra, Jaïr en Jesse volgden, elk van hen overweldigd door verdriet en spijt.

Robbie nam zijn brief mee naar huis en las deze samen met zijn moeder. De woorden van Matthyas waren gevuld met liefde, dankbaarheid en pijn. Robbie kon zijn tranen niet tegenhouden, zijn hart brak opnieuw terwijl hij elk woord las.

De rouwdienst voor Matthyas was intens en emotioneel. Vrienden en familie kwamen samen om afscheid te nemen van een jonge man die veel te vroeg was heengegaan. Robbie stond bij het graf, zijn ogen rood en gezwollen van het huilen, terwijl hij een laatste keer afscheid nam van zijn geliefde.

Na de begrafenis zat Vera in de woonkamer, haar gedachten een warboel van verdriet en spijt. Ze kon het niet meer aan. Ze wist dat de schuld bij hen lag, dat hun haat en afkeuring hun zoon tot wanhoop hadden gedreven. Ze keek naar Oscar, wiens gezicht versteend was van verdriet, en wist dat ze een beslissing moest nemen.

"Oscar," begon ze zachtjes, haar stem doordrenkt met pijn. "Ik kan dit niet meer. Wij hebben Matthyas verloren door onze eigen haat. Ik kan niet langer bij je blijven. We moeten scheiden."

Oscar keek haar aan, zijn ogen vol verdriet en begrip. Hij knikte langzaam, wetende dat dit het enige juiste was. Hun huwelijk was verwoest door hun eigen vooroordelen en haat, en er was geen weg terug.

Vera verliet het huis, haar hart zwaar van verdriet. Ze wist dat dit het begin was van een nieuw, moeilijk hoofdstuk, maar het was een stap die ze moest zetten. Voor Matthyas, voor zichzelf, en voor de herinnering aan de liefde die ze ooit hadden gedeeld.