I will help you... | Matthy

❤️Deel 14❤️

Wat nou als hij dat mesje vind? Dan ben ik gewoon zwaar de lul.

We lopen naar beneden samen, ik en Matthy, ik weet niet goed wat ik moet denken van deze situatie. Ik vind het irritant dat zeker maar ook ben ik bang, bang dat hij het mesje vind en dat ik weer een nieuw huis moet zoeken. 

We zitten op de bank, voor ons uit te staren, alle twee. Dan komt Raoul de kamer binnenlopen en gebaart dat we aan de eettafel moeten zitten. 

Hij haalt uit het tasje een plastic bakje en zwemkleding. Ik weet niet waarom maargoed. Hij legt de zwemkleding aan de kant en doet het plastic bakje open. Daarin liggen de 'boosdoeners' in, de dingen waarmee je jezelf kan pijn doen.

Raoul haalt er 4 scheermesjes uit en nog een puntenslijper mesje. Niet veel dus maar wel wat. 

'Het mesje'

Het mesje zit er niet tussen. Een last van zenuwen valt van mijn schouders af. Hij heeft het mesje niet gevonden... 

'Zoals jullie zien heb ik het mesje niet gevonden maar wel andere spulletjes, als je jezelf wil scheren vraag je een scheermesje bij mij of bij de andere jongens, HUN halen het uit dit bakje' We knikken allebei en hij staat op. Hij loopt naar de keuken en doet het plastic bakje dicht en doet hem in een keukenkastje. 

'Ik weet niet of het aardappelschilmesje bij jullie op de kamer ligt, dat is niet aan mij, het is aan jullie of jullie eerlijk zijn' zegt hij nog voordat hij naar boven gaat. 

Matthy en ik kijken elkaar aan en ik weet wat hij wilt zeggen, hij zegt het ook, 'heb jij het mesje?' Ik haal diep adem, zal ik het zeggen? Gaat hij me dan niet stom vinden? Hij haalt me uit mijn gedachten, 'Hey, weet je nog, onze belofte? Je kan alles aan mij vertellen, ik lul het niet door als je dat niet wilt' Ik denk weer terug aan de woorden die Matthy me in mijn oor fluisterde voordat we de tuin in rende. Er komt een glimlach op mijn gezicht en ik kijk hem aan. 'Ik kan jou vertrouwen' 'Jij? Jij kan mij vertrouwen ja, ik jou ook' 'Jij mij ook'

Ik sta op en loop naar de deur, 'zal ik het dan vertellen' zeg ik zachtjes tegen hem. Hij knikt en samen stampen we de trap op naar boven.

Als we boven zijn ploffen we op het bed van Matthy, 'nou Mat, ik kon er niks aan doen oke?' Hij kijkt me begrijpend aan. 'Ik weet dat ik ermee moet stoppen en ik weet niet of jij ook aan zelfbeschadiging doet maar,' ik stop even en haal adem, 'ik heb het mesje gepakt' fluister ik dan bijna. Even later glijd er een traan over mijn wang. Ik veeg hem boos weg. Waarom moet ik altijd huilen? Zijn de tranen dan nooit op? Ik kijk naar Matthy, die zit verslagen voor zich uit te staren. Ik begrijp het ook wel. Ik sta op en wil naar de badkamer lopen om het mesje te laten zien maar dan klopt er iemand op de deur. Hij gaat open. Het is Raoul. Niet weer. Waarom?

POV: Matthy

'Ik heb het mesje gepakt' fluistert Vera bijna. Ik laat het even tot me door dringen en staar verslagen voor me uit. Waarom zij? Ze is zo hard voor zichzelf. Ik wil haar helpen en weet dondersgoed dat ik dat niet kan. Ik heb hetzelfde. Alleen dat weet zij niet. Ik snij ook, maar alleen op mijn bovenbenen en bovenarmen. Het ziet er niet meer uit, i know maar ik kan niet anders. Ik word uit mijn gedachten gehaald als er iemand op de deur klopt. Hij gaat open en daar staat, Raoul, niet hem weer. Waarom?

Ik en Vera kijken Raoul aan, ik heb geen zin in gezeik en controles meer dus laat een zucht gaan. Vera komt weer naast me op bed zitten en Raoul pakt de bureaustoel en gaat er op zitten, voor ons. 

We kijken hem aan en dan begint hij te praten, 'om nog zeker te weten of jullie het mesje niet hebben, omdat ik jullie niet helemaal geloof wil ik een...' Hij stopt even, wat wilt hij? 'Een lichaam controle doen'.  WAT zei hij? 'Voor jullie eigen bestwil' zegt hij er nog achteraan. Ik knijp in het laken van het bed waar we op zitten. Er branden tranen achter mijn ogen. Dit is wel het laatste wat ik wil. Ik kijk naar Vera. Ik zie ook bij haar tranen op komen. Waarom?

POV: Vera

WAT zei hij? Een lichaam controle? Dit is de druppel die de emmer laat overlopen. De tranen beginnen en stoppen niet meer, ik wil niet dat ze mijn littekens zien, ik wil het niet. Ik hoor een paar stemmen en er knielt iemand voor me neer. Ik hoor niks en niemand alleen een ruis door mijn oren. 

Ik steek mijn handen naar voren en duw diegene die voor me zit achteruit. Ik sta op, stap over hem heen en stamp de trap af. Misschien denk je, beste lezer, wat een drama queen, alleen voor een lichaam controle, maar ik kon het niet en ik wil het niet, sterker nog, ik ga het niet eens doen. Ik had dit nog nooit gedaan, bij mijn andere gezinnen vonden ze het allemaal prima en schonken er verder geen aandacht aan. Hier is het echt een hel, ze willen me helpen, i know maar ik ben hier nog niet klaar voor. 

Ik sta voor de deur en kijk omhoog de trap over. Daar staat Raoul mij medelevend aan te kijken. De tranen zijn gestopt en ik heb de deurklink al vast. 'Blijf alsjeblieft hier' fluistert Raoul net hard genoeg zodat ik het kon horen. Ik schud mijn hoofd, ik moet weg zijn, even, of voor altijd, ik weet het niet, weg van dit huis, even alleen zijn. Ik pak mijn telefoon uit mijn broekzak en gooi hem op de grond. Dan doe ik de deur open en ren ik naar buiten, op mijn sokken over de stenen langs de auto's van de jongens. Ik kijk voor me en zie dat het hek dicht is. Als Raoul nu er aan komt kan hij me zo vastgrijpen en mee naar binnen sleuren. Ik schrik van die gedachten en denk snel. 

Dan besluit ik om over het hek te klimmen. Ik pak het hek vast en klim totdat ik bij het hoogste gedeelte ben. Dan gooi ik mijn benen er over heen en kom ik op de grond terecht. Als ik op de grond ben aan de andere kant van het hek schiet er een pijnscheut door mijn been heen. Ik heb een kort broekje aan dus ik heb blote benen. Ik kijk naar mijn been en zie een stukje vel van ongeveer 5 cm open liggen met daaromheen bloed. Ik schrik eerst maar dan boeit het me niet meer. Ik begin te rennen.

De steegjes door, het grasveld over, ik weet precies waar ik heen ga. Ik ren het grasveldje over en kom aan bij de... Heuvel, ja, mijn enige veilige plekje tot nu toe. Ik sprint de heuvel op en spring aan de andere kant er weer af. Daar laat ik me in het gras vallen. Een grote glimlach verschijnt om mijn mond. Hier kan ik even uit stressen.  

-NOTES- 

Hey hey hey

Nieuw deeltjeeee

BIJNA ZOMERVAKANTIE AAAAAAAAAAAH

TANTOE VEEL ZIN IN

haha doeii

groetjess