I will help you... | Matthy

❤️Deel 21❤️

'Alsjeblieft, ik wil je niet kwijt'

Ja, dat zei ik in bijzijn van Koen, ik kan mezelf wel slaan, maar nu heb ik andere dingen aan mijn hoofd. 

Ik kijk van Matthy naar zijn hand en weer terug. Met tranen in mijn ogen kijk ik hem aan, 'Mat?' snik ik stilletjes, de wereld is weg, alleen hij en ik. 

Verbeeld ik me dit nou, of zie ik kleur komen. Nee, ik verbeeld dit me niet, in zijn ogen komt weer een sprankje blauw. Ik veeg mijn tranen weg en kijk nog een keer goed, ja. 

Dan voel ik beweging in mijn hand, ik kijk ernaar en er word zacht in geknepen. Ja, JA! Ik kijk naar hem en dat ene mondhoekje gaat zwakjes omhoog. 'Matthy!' fluister ik en sla mijn armen om hem heen. De tranen lopen weer. 'Hey maatje, je was even weg maar nu ben je er weer' ik ga weer van hem af en hij kijkt me aan, zijn ogen worden als maar blauwer en blauwer. Hij knikt en verschuift zich een beetje. Ik sla mijn armen weer om hem heen, ik kan echt niet meer zonder hem.

'Ik hoorde jou' Wat? Ik trek me terug en kijk hem aan. 

'Ik hoorde jou' zegt hij nog een keer. 

'Ik wil jou ook niet kwijt' ik moet lachen, 'gelukkig maar' en help hem met opstaan.

'En ik deed wat je vroeg, ik kneep in je hand' ik glimlach en geef hem een knuffel. 'Gelukkig wel anders wist ik niet meer wat ik moest doen' zeg ik terug en draai me naar Koen. 

'Kan je nog wel naar Robbie of wil je naar huis?' vraagt hij onzeker. 'Ik wil nog naar Robbie hoor' zegt hij weer blij net zoals altijd. Ik vraag me af wat dat dan was. Is hij bang voor het ziekenhuis? Zag hij een grote naald voorbijkomen ofzo? Zag hij iemand die hij kende in een bed liggen? Ik weet het niet maar wil het wel graag aan hem vragen. Niet nu, thuis.

Ik kijk op de klok, dit hele gebeuren heeft ongeveer een half uur geduurd. Het leek echt alsof het 3 uur duurde. We lopen achter Koen aan naar een kamer. Ik kijk soms nog naar Matthy of hij niet weer wegvalt. Hij weet dat ik naar hem kijk, het boeit me niet, als hij maar nogsteeds zo veel kleur en die sprankelende blauwe ogen heeft, dan is het goed! 

Koen klopt op de kamerdeur, nu begin ik wel zenuwachtig te worden. Matthy merkt het en zoekt mijn hand, als hij hem gevonden heeft knijpt hij er kort in en laat hem weer los. Een kort gevoel van rust ontwaakt in mij en met zijn drieën lopen we naar binnen. Daar ligt hij. Met verband om zijn arm en een paar draadjes aan hem. Ik slik, dat ik hem zo moest zien. Het liefst ren ik nu weg. Maar dat kan niet.

Om de seconde hoor je een piep, dat is zijn hartslag, het is onregelmatig als wij binnenkomen. Aan zijn bedrand zit een vrouw zijn hand vast te houden. Ze kijkt ons aan, laat los en staat op. 'Ik ben Jamie' zegt ze breekbaar. Ik slik, dit is dus Jamie, de vriendin van Robbie neem ik aan. Ik schud na Koen kort haar hand en zeg zachtjes dat ik Vera ben, ik ben nu alleen maar bij Robbie, ik moet zijn gezicht zien, Matthy stelt zich ook voor en dan kom ik dichterbij. Het kan geen kwaad toch? Ik zet nog een stap dichterbij en kan nu zijn gezicht zien. Het liefst pak ik nu ook zijn hand, maar dat is raar. Zeker in het bijzijn van Jamie en Koen. Jamie vertelt wat van wat hij heeft gedaan, je hoort aan haar stem dat zij elk moment kan huilen. 

'Hij heeft zichzelf te diep gesneden in zijn arm toen ik even naar de keuken was' mijn ogen glijden naar zijn arm in het verband, 'daardoor had hij veel bloed verloren dus moest hij naar het ziekenhuis' ze zucht een keer, 'het ging net beter' dan loopt ze de kamer uit. Gewoon, zomaar. Ik neem het ervan en ga op de rand van het bed zitten waar Jamie net ook zat. 

'Hey Robbie, ik ben het, Vera, ehm' ik weet niet wat ik verder moet zeggen, hij slaapt dus hij kan me niet horen, i know, maar ik wilde toch iets zeggen. Diep in gedachten, emoties en stress, ik weet niet allemaal wat ik hiervan moet vinden. Waarom was ik niet gewoon naar een ander huis gegaan, of nog belangrijker, waarom ben ik niet zoals andere?

'Niemand is perfect'

Emma, jawel Emma was op de één of andere manier perfect. Maar waarom ben ik dan zo? 

'Niemand is perfect'

I know, maar waarom uitgerekend ik, moet dit dan weer overkomen? Ik ben misschien niet perfect maar ik ben ook zeker niet normaal. 

Zonder dat ik het door heb huil ik. Stilletjes maar wel huilen. 

'Hey Vera' heel zacht, 'niet huilen, dat ben ik niet waard' Robbie, mijn ogen worden groot, Robbie! 'Hey Robje, waarom doe je dit jezelf aan?' Robbie glimlacht zwakjes maar lief naar me. 'Robje, daar kan ik wel aan wennen' ik schaam me diep, ik heb hem zojuist Robje genoemd. Kon ik hem niet anders noemen? 'Ik weet het niet Veertje' hij noemt me ook met een afkorting, schattig. 'Ik weet het niet, ik had een terugval, uit het niets' nogsteeds fluistert hij. 'Maak je maar geen zorgen, ik kom er wel bovenop' 'dat is juist wat ik wel doe, zorgen maken, om jou en om Mat. Ik hou van hem en van jou, jij en ik, we klikten op de één of andere manier gewoon, ik wil niet dat jij ook in een depressie raakt' Hij glimlacht, 'dat is lief, ma-' 

'Robbie is wakker!' zegt Koen achter me. Ik draai mijn hoofd. 'Ja' zeg ik alleen maar, ik wilde weten wat hij wilde zeggen. Ik zucht, 'je mag wel hier zitten' 'nee ik ga Jamie halen, blijf jij hier met Mat?' en weg is hij. Robbie glimlacht, 'nou die is weer weg' Matthy komt naast me staan en legt een hand op mijn schouder, 

'Maak je je zorgen om mij?'

 Kut, hij had het gehoord. Ik kijk hem aan, 'ja' 

Hij glimlacht, 'weet je Veer' zijn hand glijd van mijn schouder af, 'ik ook om jou, maar'

Ik frons, 'maar?' herhaal ik.

'Ik hou ook van jou' 

Het is stil, stil, maar wel comfortabel stil. Hij houd ook van mij, dat wist ik enigzins al maar alsnog, het voelt goed om te horen. Ik kijk hem aan en sta op van Robbie's bed. 

'Schatjes' zegt Robbie breed grijnzend in zijn ziekenhuisbed. Dan komt Jamie binnen. 

'Kom we gaan' zegt Matthy als hij mij al half meetrekt. 'Doei, Robje' 'Doei, Veertje' ik moet lachen, zwaai nog kort naar hem en dan verlaten we samen met Koen de kamer. 

Nou, Matthy houd dus van me. Ik stop mijn handen in mijn zakken en we lopen naar de auto. Ja, Mat houd van me.

-NOTES-

Creamyyyyy

HAHAAAHAHA

Oke doeiiiiiiiiii

groetjessss