I will help you... | Matthy

❤️Deel 32❤️

Ik knik en denk na over de andere jongens, niemand is normaal als je het zo bekijkt.

POV: Vera

Ik word wakker, zonder lichaamswarmte. Ik open rustig mijn ogen en knipper een keer van het licht dat in de kamer schijnt. Ik realiseer me ineens dat er niemand naast me ligt. Ik schiet overeind en kijk schichtig om me heen, tot ik ineens zie dat de deur openstaat, zal hij al beneden zijn? Dat hoop ik dan maar. Ik draai me om en grijp naar mijn telefoon, trek de oplader eruit en log in. Ik zie een rood 1tje bij WhatsApp staan, ik frons, ik heb nooit berichten. Ik druk op het icoontje en bovenaan staat, 

Mat💕

Ik glimlach en druk erop,

Matthy: Hey Veer, als je dit leest, ik ben al beneden, see you soon!

Ik grinnik om het feit dat hij me ook gewoon wakker kon maken en sla de dekens van me af. Ik gris nog snel een vest uit mijn kast en loop met mijn telefoon in mijn sport broekzakje naar beneden.

Als ik beneden kom en de deur open doe gaat mijn glimlach van mijn gezicht. Matthy zit daar met opgetrokken benen tegen zijn borst aan op de bank starend voor zich uit. Zijn telefoon ligt op de grond. Ik loop naar hem toe en zwaai een keer voor zijn ogen, 'Mat?' Ik doe het nog een keer en zeg nu iets harder zijn naam. Geen reactie. Wat moet ik nu doen? Ik ga naast hem zitten en duw tegen zijn schouder. Weer niks. Ik duw weer, iets harder en zeg nog een keer zijn naam. Ik schiet een beetje in paniek. Wat is er met hem? Wacht, ik moet iemand halen, dit gaat niet goed.

POV: Matthy

Ik word wakker, gewoon omdat het ochtend is en wrijf in mijn ogen. Wat een nacht. Wel een wijze nacht. Ik grinnik om mijn gedachtes en wil overeind gaan zitten. Een flinke pijnscheut komt door mijn hoofd, net als vannacht. Het bonkt in mijn kop en suist in mijn oren. Ik ga langzaam overeind zitten en de suis neemt af. Het gebonk niet, ik ga even een paracetamolletje halen denk. Ik sla de dekens rustig van me af om Vera niet wakker te maken en stap uit bed. Ik loop stilletjes naar de deur en wil weggaan, wacht, nu weet Vera straks niet waar ik ben ofzo. Ik kan niet goed helder meer denken dus probeer maar gewoon een appje te sturen, het makkelijkst. 

Na dat gedaan te hebben loop ik voorzichtig naar beneden, ik weet niet eens hoelaat het is. Ik doe de woonkamerdeur open en weer een bonkerige pijnscheut komt door mijn hoofd. Au. Ik loop rustig naar de bank en ga zitten, even afwachten, dan weer verder. Ik trek mijn benen op en laat mijn hoofd erop rusten. Dat is beter. Na een tijdje is het alweer wat beter en vis ik mijn telefoon uit mijn broekzak. Ik kijk naar het appje, nog niet gelezen. Ik zucht en met dat glipt mijn telefoon uit mijn handen, op de grond. Sjonge jonge, kan ook niks goed gaan vandaag? Ik wil mijn benen laten zakken om mijn telefoon te pakken maar ze doen niks, heel vaag. Het lijkt wel of ik geen gevoel meer in ze zit, geen enkel teken van leven. Ik raak niet in paniek, de suis word erger en de bonken in mijn hoofd nemen toe. Wat is dit?

POV: Vera

Ik snel naar boven, wat is er met Matthy? Waarom reageert hij niet? Duizenden vragen schieten door mijn hoofd. Ik kom aan bij de deuren, welke zal ik doen? Raoul? Robbie? Koen? Milo? Ik weet het niet en het boeit me niet, als er maar iemand is. Ik klop op de dichtstbijzijnde deur. Robbie. Ik weet niet of het een goed idee was. Maar ik hoor niks. Ik klop nog een keer, sneller. Dan doe ik maar gewoon open. 'Robbie! Kom, Matthy, nu' 'Wattes?' vraagt Robbie slaperig. 'Er is iets met Mat, kom!' Ik trek hem half uit zijn bed, in paniek. 

'Ho, rustig Vera, wat is er met Matthy?' 'Geen tijd! Kom! Hij zit levenloos op de bank!' Robbie begrijpt dat ik niet meer ga zeggen totdat hij meekomt. Hij trekt gauw een joggingspak aan en snelt samen met mij naar beneden. 

Daar zit hij, precies in dezelfde positie hoe ik hem had achtergelaten. Geen glinsterende ogen, die staan dof. Geen speels lachje, die staat recht. Geen emotie. Geen leven zal je haast denken. 

Robbie gaat voor hem op de hurken zitten en pakt zijn handen vast, 'Matthy, jongen' ik kijk naar het tafereel. 'Mat, kom, ik ben ervoor je, hallo? Ik ben het Robbie, één van je maatjes' Ik kijk naar zijn ogen, zie ik het goed? Zie ik weer een glinstering? Zie ik weer helder blauw in plaats van blauw/grijs? 

'Maatje' Robbie staat weer op en gaat naast hem zitten. 'Hij is er bijna weer' fluistert hij tegen mij. Ik weet niet hoe hij dit weet, maar dat doet er niet toe. Ik knik en Robbie streelt over zijn benen. Door zijn haar. Op zijn rug. Dan knippert Matthy een keer. Ja. En nog een keer. JA. 'Vera?' Ja! Hij is er weer! 'Matthy!' roep ik bijna en druk me tussen Robbie en hem in. Ik geef hem een knuffel voor zover het gaat en zeg, 'wat was dat nou?' Hij haalt zijn schouders op, tegelijk grijpt hij naar zijn hoofd. 'Matthy, wat is er? Heb je pijn?' vraag ik bezorgt. Voordat hij antwoord kan geven begint Robbie met uitleggen.

'Waarschijnlijk heb je nu hoofdpijn, naja een steek, keer op keer met irritante suizen in je oren' hij kijkt naar Matthy, die knikt. 'En je had geen gevoel meer in je benen denk ik' zegt hij daarna zelfverzekerd, Matthy knikt weer, 'hoe weet jij dit allemaal?' Robbie zucht, 'dat had ik zovaak' Het is even stil, 'vaak?' vraagt Matthy voorzichtig. Hij knikt. 'En toen moest ik naar therapie ervoor, maar jij hoeft dat waarschijnlijk niet want jij heb het nu één keer gehad, ik had het 6 á 7 keer op een dag' hij knikt weer, 'ik wist niet eens dat dit bestond' zegt Matthy. 'Tja' zegt hij zuchtend. 'Maargoed dat is verleden tijd, willen jullie wat eten?' verandert Robbie van onderwerp waarna hij opstaat. 

Ik en Matthy zitten op onze kamer, napraten wat er was gebeurt met hem.

Eten, paniek, snijden. Alles gaat de laatste tijd veel beter, we zijn bang dat we straks weer terug moeten, uit huis, naar ons eigen huis. Naar ouders, zussen, broers. Ik mis mijn ouders soms, niet heel vaak. Dat komt omdat ik hier een nieuw leven heb opgebouwd. Een leven met een soulmate en maatjes. Ik kijk naar Matthy, hij. Hij is degene die dit alles op zijn kop heb gezet, ook andersom denk ik. Matthy kijkt naar mij, ja, ook andersom. Ik hou van hem en hij van mij. We hebben lang oogcontact. 

Alle flashbacks, pijn, en verdriet van vroeger, laat ik achter me. Dat is verleden tijd. Ik heb een nieuwe ik, een nieuwe Vera, een nieuwe start van een leven met hem.

-NOTES-

Kijk kijk kijk

Wat gaat dit boek dan weer snel zeg, kanus.

Nog 1 deel en een dank/na woord en dan is het alweer voorbij mijn lieve lezers, ik hou van jullie stuk voor stuk en dat zal ik blijven doen, net zo'n grote liefde hier als van Matthy en Vera.

Ik heb al een nieuw boek op de planning staan dus stel je leest dit, idk, een paar weken, maanden, jaren later, check dan ook zeker dat boek. 

En dan wens ik jullie een leuk leven, een leuke toekomst.

En stel nou he, je struggelt ook met dit soort dingen, praat erover, stel je wil een leuk snapmaatje, im here for you! (Oprecht, ik praat over serieuze dingen maar soms heb ik echt een boost van ADHD dat wil je niet weten)

Dus, lieve lezers. Ik klink nu net als een boomer van 40 maar dat ben ik natuurlijk niet, mensen, i love yullie en,

stay strong girls, i believe in you!

de groeton!