I will help you... | Matthy

❤️Deel 15❤️

Hier kan ik even uit stressen.

Ik lig lekker tegen de heuvel aan en wil hier wel uren blijven. Gewoon omdat het kan. Ik kijk voor de zoveelste keer naar mijn been. Het is opgezwollen en doet pijn. Ik heb het zelf veroorzaakt dus het is mijn eigen schuld. Ik weet zelf ook wel dat het straks gaat ontsteken maargoed. 

Dan hoor ik voetstappen in het gras. Ik spits mijn oren. Iemand komt de heuvel op. Ik kijk boven me en zie de blonde haren van de enige echte Matthy. Ik zucht het uit, gelukkig was het niet Koen of Milo ofzo. Matthy springt de heuvel af naast me en zegt, 'ik wist wel dat je hier was' ik kijk hem aan, 'waar anders, ik ken het hier niet verder' dan richt ik mijn aandacht weer op de tractor die over het kleine akkertje rijd. 

'Holy shit wat is dat?' zegt hij als hij met grote ogen naar mijn been kijkt. 'Ik kan beter eerst vragen wat jij hier komt doen, ik wil alleen zijn' snauw ik terug. Hij kijkt me vragend aan en zegt, 'Raoul was bezorgd om je omdat hij zag dat je over het hek was geklommen, dus toen mocht ik jou gaan zoeken'. 'Jaja, geloof je het zelf?' zeg ik nogsteeds een beetje boos. 'Ik geloof het zelf ja, alleen mijn hoofd zegt dat ik het huis uit ben gesneakt' ik moet grinniken, wat doet die blonde jongen met blauwe ogen toch met me. 

'Maar wat is dat nou?' 'Een wond' 'Ja joh, maar hoe is het gekomen' 'Volgensmij toen ik over hek heen sprong' 'Lekker dan, die gaat ontsteken hoor' 'Ja daar was ik zelf ook al achter gekomen ja'

En daarmee stopt het gesprek, ik vind het niet erg. Ik hou niet van praten, zeker niet met onbekende maar ook niet met bekende. 

Na even zo gezeten te hebben twijfel ik maar geef toch de hint. Ik schuif wat dichter naar hem toe en leg mijn hand op mijn been. Even later schuift hij ook wat dichter naar mij toe, en nog wat meer. Ik glimlach en doe hetzelfde. Nu zitten we bijna tegen elkaar aan. Mijn been raakt nog net niet zijn been. De dopamine giert door mijn lijf, wat doet hij toch met me? 

Dan gaat zijn hand omhoog en legt hem op de mijne. De warmte van zijn hand stroomt mijn lichaam binnen en de vlinders gaan tekeer, ik weet het zeker, ik vind hem leuk! Maar of dat ook wederzijds is? Geen idee, ik denk het niet. Maar waarom niet? Hij doet die hand, ik niet. Het is moeilijk een liefdesleven en ik ben er eigenlijk niet klaar voor. Ik zit te veel in de knoop met mijn mentale als fysieke problemen. Toch doe ik het.

Ik draai mijn hand onder die van hem om. Hij pakt zijn kans en vouwt hem in die van mij. Ik glimlach nu nog wat meer en kijk naar de akker. Je ziet de velden en de bomen er omheen staan. Ze staan mooi af tegen de strak blauwe lucht. 

Na een tijdje zo gezeten te hebben haalt Matthy zijn hand uit die van mij en staat op. Mijn hand word gelijk koud en vraag wat hij gaat doen. 'Nou, we kunnen beter naar huis gaan, niet?' Ik knik maar ben bang voor de reactie van de jongens, gaan ze me het huis uit sturen? Gaan ze m- 'En die wond moet ook verzorgd worden want hij is al begonnen met ontsteken' Ik knik weer, ik werd uit mijn gedachten gehaald wat ik wel fijn vond. Op deze momenten lijkt het net of Matthy nergens last van heeft. Toch denk ik soms dat er iets dwars zit bij hem, ook bij Robbie de laatste tijd trouwens.

Ik word weer uit mijn gedachten gehaald als hij zijn hand uitsteekt. Ik pak hem aan en hij trekt me overeind. We staan nu wel heel dichtbij elkaar. Ik kijk diep in zijn blauwe ogen en hij in de mijne. Dan besef ik wat ik doe en draai me een halve slag om. 'Oh eh ja, nou lets go' zegt Matthy ongemakkelijk en samen lopen we de heuvel op en springen er aan de andere kant weer vanaf. 

Onder het lopen zeggen we niks, het maakt me niet heel veel uit. Dan voel ik opnieuw zijn vinger tegen mijn hand aantikken. Ik glimlach en pak hem vast. Hij knijpt er een beetje in om te laten merken dat het goed komt en samen lopen we naar huis. Wat moet ik toch met hem.

Als we bij het hek zijn laat ik zijn hand los en klimmen we over het hek heen, dit keer voorzichtig. Ik ben zenuwachtig en blij tegelijkertijd. Zenuwachtig omdat ik bang ben voor de reacties van de jongens en blij omdat ik nog nooit iemand heb gehad als Matthy, hij geeft om me en ik om hem. 

We, naja Matthy, klopt aan en bijna gelijk vliegt de deur open, 'waar waren jullie? En vooral jij!' Roept Robbie bijna en kijkt me aan. Ik schrik van zijn reactie en een paar tranen rollen over mijn wangen. 'Ik wilde alleen zijn en k-kon het n-niet meer a-aan' zeg ik stotterend. Het is deels waar. Robbie slaat een arm om me heen, ik geef de toestemming ervoor en met z'n 3en lopen we naar de woonkamer waar de andere zitten. 

Na wat gestotter en gezeik zit ik op de bank. Dan wijst Matthy naar mijn been. 'Ehm Roel, dit' zegt hij en kijkt me medelevend aan. Waarom zei hij dat nou? Ik had het zelf wel schoongemaakt. Nu ben ik weer zielig en niks waard. Raoul kijkt naar mijn been en knikt, 'kom maar mee' ik zucht en sta op. Ik heb hier geen zin in.

Raoul en ik lopen naar de keuken en ondanks ik bijna 14 ben tilt hij mij op en zet me op het aanrecht. Het boeit me allemaal niet zo heel veel eigenlijk. Het liefst ren ik weer het huis uit. Hij pakt een flesje en een grote pleister uit een la en kijkt naar mijn wond. Hij mompelt wat zoals dat het al aan het ontsteken is en bla die bla. Hij pakt een doekje, maakt die nat en dept het vuil eraf. Hij vraagt hoe het is gekomen en ik leg uit dat het misschien door het hek komt. Hij knikt en doet wat spul uit het flesje op een ander doekje. 'Dit kan prikken, het is namelijk ontsmettingsmiddel' zegt hij en dan doet hij het doekje op de wond. Het trekt er gelijk in en het doet vreselijk veel pijn. Ik pak krampachtig vast aan het aanrecht zodat mijn knokkels wit worden. Hij doet het nog een keer en dan plakt hij de pleister erover heen. 'Zo' zegt hij terwijl ik van het aanrecht spring. 'Vanavond wil ik het nog even bekijken en dan morgen ook nog, dan is het klaar' Ik knik. 'Alsjeblieft nooit meer doen, we willen je helpen en we geven om je' dan loop ik de keuken uit gelijk door naar boven.

'We geven om je'

Die woorden spoken door mijn hoofd. Ik kijk naar de tijd, 5 uur. We gaan zo eten denk ik. Ik vraag me af of we nog een keer die lichaam controle gaan doen, het komt sowieso aan de orde, dat weet ik wel. Matthy ligt naast me op zijn bed. Mijn telefoon lag aan het stroom op mijn nachtkastje, had Matthy wel gedaan denk ik. 

Ik verdien hem niet.

Hij is zo aardig.

Hij is er altijd voor me.

Daarom hebben we nog niets dan alleen vrienden zijn.

Ik zucht en kijk naar het plafond. Waarom is het leven zo moeilijk?

-NOTES-

Ik had ff zin om te schrijven haha

Maar hebben jullie een antwoord op die vraag? 

Waarom is het leven zo moeilijk?

Ik struggle er soms ook mee, geloof me.

Maargoed ik hoop dat jullie het een leuk deel vonden en tot morgennnn

Doeii groetjesss