I will help you... | Matthy

❤️Deel 31❤️

'Belooft?' vraagt hij als zijn pink voor mijn neus hangt. Ik grinnik en haak mijn pink erin, 'belooft!'

POV: Matthy

We lopen door de poort van Casa Del Huts. Ik vind het nogsteeds een debiele naam maargoed. 'Via achter of hier aankloppen?' Vera denkt even na en zegt dan dat we gewoon hier moeten aankloppen. Ik knik. Samen lopen we naar de voordeur en ik klop aan. Heel skeer eigenlijk want we wonen hier, maargoed ik heb geen sleutel en achterom komen is ook zo wat. 

Even later hoor ik wat gestommel en gaat de deur open. 'Hier waren jullie! Ik dacht al, het is zo stil in mijn kamer' het is de altijd vrolijke Robbie die in de deuropening staat. Hij laat ons binnen alsof we geen ruzie, niks hebben gehad of hebben want hij weet nog niet dat ik haar heb gevraagd en het goed heb gemaakt.

Robbie loopt al naar de woonkamer en ik en Vera glimlachen nog een keer, dan gaan we ook naar binnen. Iedereen zit daar, Raoul in de hoek, daarnaast Robbie net neer geploft, daarnaast Koen met hoopvolle ogen en als laatste Milo die opkijkt van zijn telefoon. We zetten een paar stappen vooruit en staan nu voor de TV voor hun gezicht, hetzelfde hoe we onze telefoons moesten inleveren. 

Het is even stil en ik word langzaam ongemakkelijk. Hoe ga ik en zij het vertellen? Gewoon van 'ja we hebben samen' en dan? Nee zo ga ik het niet overbrengen. Het lijkt wel of Vera mijn gedachten kan lezen, ze probeert mijn blik te krijgen. Ik geef het haar en ze gaat gauw met haar ogen naar onze handen. Ja, dat is een goed idee. 

Ik doe een stapje opzij en steek mijn hand uit waarna zij hem vastpakt. Het is stil. 

Koen verbreekt de stilte, 'hebben jullie samen of is het alleen goed gekomen?' zijn hoofd één groot vraagteken. Ik hoor Vera naast me grinniken. Ze kijkt snel naar mij waarna ik een kort knikje geef, 'hij heeft me gevraagd' zegt ze zacht waarvan ik een klein kleurtje van krijg. 'En ik heb ja gezegd' 

'Lekker bezig Mat!' roept Milo door de kamer, ik grinnik en laat haar hand los. 'Jullie zijn dus officieel?' vraagt Raoul met grote ogen. Met dat ene mondhoekje grijns ik naar hem. 'Jup' 'Ik wist het wel! Jullie zijn soulmates ik zei het toch!' ratelt Robbie daarna. Vera pakt mijn hand en loopt naar de deur, 'ff verwerken dit, doeii' ik hoor hard gelach als ze de deur achter ons sluit. 

'NEUKEN' schreeuwt Milo. 'DOE HET VEILIG MAT' schreeuwt Koen daarna. 'GAST IK BEN 14 DOE NORMAAL' schreeuw ik terug waarna hard gelach volgt. Ik draai me om van de dichte deur en zie daar Vera staan. 'Wat een mongolen' zegt ze lachend. 'Tja, je moet het er maar mee doen' 

Ze lacht weer en slaat dan haar armen om mijn nek. Ze zucht. 'Wat is er Veer' ik kijk haar dringend aan 'Ik weet niet goed of we hierna nog wel hetzelfde zijn' ik kijk haar vragend aan, 'hoe bedoel je' ze zucht weer, 'nou nu we een koppel zijn' een speels lachje komt om mijn mond, 'ik ga niet anders van je houden hoor' ze schud haar hoofd zacht lachend waarna ze me diep aankijkt. 'Ik ook niet hoor' ze komt dichterbij en drukt haar lippen op de mijne, ik beantwoord met een zachte druk terug en laat los. 'Wist je al dat ik heel veel van je hou' ze lacht weer, 'ja sukkeltje dat heb je al iets van tig keer gezegd' waarna ze me loslaat. 'Alsnog' ze rolt met haar ogen en draait zich om. 'Ik hou ook van jou' en rent daarna de trap op. Deze meid... en ren haar achterna.

POV: Vera

Ik ren de trap op onze kamer in. 'Oh ja dit bed' hoor ik achter me. Ik knik en wil een stap zetten maar Matthy trekt me terug, 'wat is er?' dan valt mijn oog op de grond. Het mesje. Ik draai me langzaam om en ontmoet de blauwe ogen van Matthy. 'Sorry' mompelt hij. Ik haal mijn schouders op. 'Je hebt het dus gevonden' hij knikt waarna ik me weer omdraai, buk en het mesje opraap. 'Het is beter zo' zeg ik vastberaden en leg het mesje op het bureau. Ik draai me weer om en zie daar een opgeluchte Matthy staan. 'Ik was bang dat dit weer uit ging tot ruzie' ik kijk hem aan en geef een tik op zijn neus, 'nee je heb me juist gered' en spring vanaf die plaats op het bed.

Ik zie een vragende Matthy staan in de deuropening. 'Doet er niet toe, kom' hij glimlacht weer en samen maken we het bed op. 

Ik kruip in bed waar Matthy al ligt. 'Ja, dit is echt veel lekkerder zo' zeg ik lachend. Matthy lacht ook en gaat iets naar boven liggen. Ik snap de hint, knip het nachtlampje uit en ga tegen hem aan liggen, op zijn borst. Niets is beter dan dit gevoel. Zo vallen we in slaap.

POV: Matthy

Ik probeer me om te draaien. Een steek gaat door mijn hoofd, hoofdpijn en niet zo'n beetje ook. Ik open mijn ogen en wacht totdat ze wat gewend zijn aan het donker. Ik duw Vera iets van me af en ga rechtop zitten. Weer een steek door mijn hoofd, een mes, tenminste dat lijkt zo. Ik zucht en leun tegen het hoofdbord aan. Ik glimlach naar de slapende Vera in het donker. Wat ben ik blij met haar, het heeft mijn leven op zijn kop gezet, maar goed ofzo. Klinkt heel vaag maar het is wel zo. Als we nou normaal waren. Zoals iedere ander kind van 14. Waren we dan gewoon nu bij ouders en broertjes en zussen? Ik mis mijn ouders niet echt. Soms mijn broertjes maar dat valt ook wel mee. Waarom zijn we niet gewoon normaal? 

De hoofdpijn is weer wat gezakt, ik weet niet wat het was. Ik hoop niet dat ik ziek word, grote kans van wel. Ik ga weer liggen, aan de rand van het bed. 

Ik staar naar het plafond, de zin schiet telkens door mijn hoofd, waarom zijn we niet normaal? Waarom ben IK niet normaal? Tranen komen op, niet huilen nu, nergens voor nodig. 

'Mat?' kut. 'Ja?' 'Waarom lig je zo ver weg?' fluistert ze verder. 'Eh, niks ik kom weer' en draai me om om vervolgens weer tegen mijn vriendin aan te gaan liggen. Het is even stil. 'Je bent gespannen Mat, is er iets?' vraagt Vera nogsteeds fluisterend als ze zich optrekt om vervolgens rechtop te gaan zitten. Waarom weet zij alles? Ik heb geen zin om het nu te vertellen. 'Er is echt niks, maak je geen zorgen' ik voel dat Vera naar me kijkt, 'Mahat' zegt ze zeurderig, 'ik weet het en nu maak ik me juist wel zorgen' ik zucht, 'waarom zijn we niet normaal?'

Het lijkt wel of die zin even moest doordringen, 'hoe bedoel je? Niemand is perfect, dat weet je toch?' ik knik en duw mezelf overeind om vervolgens ook tegen het hoofdbord aan te gaan zitten. 2 seconden later hoor ik een knip en het warme licht van Vera's nachtlampje vervult de kamer. 

'Ja maar alsnog' verbeter ik mijn antwoord nog. Ze zucht zacht, 'ik heb ook vaak nagedacht over die vraag maar telkens kwam ik op de conclusie dat niemand perfect is, maar een paar dagen geleden kwam het besef dat ook niemand normaal is' ik kijk haar raar aan, 'jawel, kijk Raoul, hij is een normaal persoon' nu kijkt ze terug, 'hij heeft toch in jeugdzorg gezeten?' oh ja. Ik knik, 'en Milo dan?' Ze schiet in de lach, 'kijk naar hem, bijna kaal en dik tja' ik glimlach, haar blik word weer serieus, 'dat maakt hem ook weer geen 'normaal' persoon' Ik knik en denk over de andere jongens, niemand is 'normaal' als je het zo bekijkt. 

-NOTES-

Hey hey

Wat een wijze woorden kwamen er ineens in mij naar boven zeg, poh.

Nou, welterusten alv. 

Groetjessss