I will help you... | Matthy

❤️Deel 29❤️

Als ik halverwege het midden ben kan ik er met mijn vinger in. Ik frons, hoe dan? Ik ga dichterbij de muur staan en schrik, hier zit hij.

POV: Matthy

Met trillende handen haal ik mijn vinger weg. Hoe is ze ooit op het idee gekomen om hem tussen de muur en de spiegel te stoppen? Heeft ze zelf die spiegel losgemaakt? Ik adem een keer diep in en hef mijn hand op om vervolgens het mesje proberen eruit te halen. Ik pak het handvat en wrik er een beetje aan. Na even wrikken is hij los, hij ligt in mijn handen. Als Raoul me nu ziet zou hij nooit geloven dat zij het mesje heeft gepakt, tenzij ze het zelf zegt. Waar ga ik het nu laten? 

POV: Vera

Ik wil niet Matthy onder ogen komen. Ik wil sowieso Matthy vandaag, naja, nooit meer zien het liefst. Hij hield toch van mij? Waarom heeft hij dit gedaan? Hij zei dat het een keer moest, ik zucht. Waarom gebeuren er zoveel dingen in het leven waar je echt geen ene fuck aan hebt? 

Ik spits mijn oren, hoor ik dat goed? De voordeur gaat open en ik hoor een paar stemmen opgewonden praten. 

'Ik ben ook blij dat ik weer terug ben, ik ga het in ieder geval proberen' 

Wacht, wie was dat? Hoorde ik dat goed? Nee dat kan niet. Robbie.

POV: Matthy

Ik ben op mijn bed gaan zitten. Wat moet ik nou met dit ding? Het geven aan Raoul? En dan? Ja, dat doe ik. Gewoon besluiten, nu. Ik sta op en loop naar de deur, wat hoor ik? 

Ik spit mijn oren, hoor ik dat goed? De voordeur gaat open en ik hoor stemmen opgewonden praten. 

'Ik ben ook blij dat ik weer terug ben, ik ga het in ieder geval proberen'

Nee, nee. Dit kan niet. Ik grijp naar mijn telefoon in mijn broekzak, 5 voor 2, 2 uur zou hij komen, toch? Shit, nu kan ik niet meer doodleuk naar beneden gaan en dat mesje overhandigen. Wat zou Robbie wel niet denken van mij? Dat ik dat mesje heb gepakt? Raoul weet het wel maar misschien denkt hij het ook. 

Ik word gek van die gedachtes en smijt het mesje en mijn telefoon op de grond. Een korte bonk. Ik zucht en zak in elkaar. Ik kan alleen maar denken:

Waarom?

POV: Vera

Stemmen en enkele traptreden die kraken. De klink gaat naar beneden, hier was ik al bang voor. Ik draai me zittend om op het bed en de deur gaat open. Ik verstijf. Wat gaat er nu gebeuren?

POV: Robbie (deal with it)

Ik gooi mijn tas over mijn schouder en loop naar boven. Eindelijk mijn eigen kamer weer zien! En het belangrijkste, Matthy en Vera. Ik glimlach als ik denk aan die twee. Wat een cuties. Ik loop naar mijn deur en duw de klink naar beneden. De deur gaat krakend open en loop naar binnen. Ik zet mijn tas op de grond en werp een blik in de kamer, ik schrik me de tyfus. Wie zit daar nou weer? 

Vera. Hoezo Vera? Wat is er aan de hand? Ze zit verstijft op het bed met haar rug naar mij toe. Wat ga ik nou doen? 

'Vera?' vraag ik zo voorzichtig mogelijk. Ze buigt haar hoofd, een krul van haar haar valt langs haar hoofd. Ze ademt uit. 'Robbie' zegt ze schor en zacht. Ze heeft gehuild. Ik doe de deur dicht en loop naar het 2 persoonsbed waarna ik op de rand ga zitten. Hij zakt een beetje in. 

'Gaat het wel?' vraag ik zacht. Ik had deze binnenkomst niet verwacht. Haar schouders beginnen te schokken en haar ademhaling gaat omhoog. 'Ik- ik heb ruzie met M-mat' Wacht wat? Heb ze ruzie met Matthy? Hoe dan? Ze waren letterlijk soulmates! Dat zag je gewoon! 

'Hoe is het gebeurd?' Ze schud haar hoofd, 'ik wil er niet o-over p-praten' schokt ze nogsteeds. 'Vera, je kan alles kwijt bij mij, als je wilt dat ik het niet doorvertel doe ik het niet' ze knikt, 'maar jij zit ook nog in je h-herstel, ik wil jou niet m-met mijn problemen o-opzadelen' zegt ze nu vastberaden en minder schokkerig. 'Je kan het echt, geen probleem, ik red me wel' ze schud haar hoofd weer, 'nee Robbie, je red jezelf niet, ik zadel je op met mijn problemen en dan krijg ik weer de schuld dat ik je weer in depressie heb gebracht, dat wil ik niet want ik mis je hier in huis' Ik denk even na over wat ze net zei, 'dan zeg ik dat ik heb gezegd dat je jou problemen tegen mij moest zeggen oke? Geen probleem voor mij, ik miste jou ook' 

Ze draait half haar hoofd om, 'jij m-miste mij?' ik glimlach, 'ja natuurlijk, voordat je met Mat helemaal close werd hadden wij een klik, dat voelde jij ook toch?' Ze knikt, 'vertel het, dan kan ik je helpen, geen zorgen, ik kan en wil en zal je helpen' ze glimlacht en draait zich nu helemaal om. 'Oke dan' zucht ze.

Ze vertelt over alles, zonder hortte en stoten vertelt ze het hele verhaal van het mesje en de ruzie die daarna volgde. Ze vertelt ook over de blauwe map en soms knik ik tussendoor. 

'Dat was alles' sluit ze haar verhaal af. Ik kijk haar aan, 'je bent sterk, tenminste, dat zou mijn psycholoog zeggen' Vera trekt één wenkbrauw omhoog. 'Omdat je alles zo in één keer vertelt, ik ben trots op je' tranen vormen zich in haar ogen, niet van verdriet maar van het woord 'trots'. Ik glimlach en ze komt dichterbij. Ik sla een arm om haar heen en ze nestelt zich tegen mij aan op de rand van het bed. 'Dankje dit lucht op Robje' ik glimlach, 'geen probleem, ik ben er altijd voor je Veertje' 

POV: Matthy

Ik lig op mijn bed, ik hoorde iemand de trap op komen en nu 15 minuten niks meer. Zal ik naar Robbie toegaan? Ik moet ergens mijn verhaal kwijt. Maar wat nou als Vera daar is? Ik wil haar niet onder ogen komen. Ik zucht, dit slaat ook echt nergens op. Ik sta op, ik doe het. 

Ik loop naar de deur en raap mijn telefoon op. Het mesje laat ik liggen. Boeie. Ik stap de kamer uit en loop naar de deur van Robbie. Ik laat een diepe zucht gaan en klop op de deur. 'Ja?' de vertrouwde stem van Robbie. 'I-ik ben het' zeg ik zacht. 'Kom maar binnen, er is iemand die je wilt spreken' kut, Vera is er dus. Moet ik weglopen? Moet ik gaan? Ik leg mijn hand op de koude deurklink. Oke dan. Ik duw hem naar beneden en de deur gaat langzaam open. Daar zit hij met haar in zijn armen. 

Robbie knikt en laat Vera los die me nog geen moment aan heeft gekeken. Ik ga met een hand door mijn haar, de spanning is om te snijden. Robbie geeft een kort knikje en staat op, hij loopt dan langs me waarna hij me een kort duwtje in de richting van Vera geeft. Hij sluit de deur. 

Er volgt een lange stilte die breekbaar is.

'Dit kan echt niet meer' zegt Vera dan ineens. 'Wat' zeg ik kortaf. Ze zucht 'Dit, deze ruzie, ons, belofte, mesje, liefde, kortom, alles' Ik knik en kijk snel naar haar, ze keek me al aan met een strenge blik en wilde mijn blik. Die heeft ze, mijn ogen haken in haar mooie diepe bruine ogen. Ze verbreekt het oogcontact en staat op van het bed. 'Kan je ook antwoorden?' vraagt ze streng als ze haar ogen weer in die van mij haakt. Ik knik, 'dat kan ik ja en ik denk dat ik dit wil goedmaken' ik verras haar met mijn antwoord, er hangt nosgteeds een ongemakkelijke spanning tussen ons. 

Ze loopt naar me toe en staat nu een meter verwijdert van me. 'Ik ook maar niet zo' nu is het mijn beurt om verrast te kijken, 'niet zo?' ze schud haar hoofd, 'nee niet zo, ik wil de oude Matthy terug voordat we dit goedmaken' ik knik, 'dan wil ik de oude Vera terug' ze knikt, 'en dat kan denk ik maar op één manier'.

-NOTES-

WOWWOWOWOOWW 

Wat gebeurt errrrrrr 

Wat denken jullie dat er gaat gebeuren????

Benieuwd naar reactiessss 

Bye bye

Groetjessss