I will help you... | Matthy

❤️Deel 33❤️

Ver in de toekomst...

Ik roer in de spaghetti saus voor vanavond, het is bijna klaar. Ik zet een stapje naar achter in de keuken zodat ik net naar buiten kan kijken door het grote raam. Nog niemand, ik zet de saus op de laagste stand en kijk weer naar buiten, op mijn gezicht levert het een grote glimlach op. De blonde haren komen boven de bosjes uit gestoken, bewegend. 

'Julia! Lauren! Papa is thuis!' roep ik onder aan de trap. Ik hoor wat geschreeuw en even later komt de tweeling naar beneden gestoven. 'Ga maar bij de deur staan, hij is er zo!' zeg ik als ik de gang deur openmaak. De 6-jarige kindervoetjes kletsen over de vloer naar de voordeur. Ik blijf bij de gangdeur staan, kijkend naar het tafereel. 

Ik hoor wat gestap aan de andere kant van de deur en dan horen we een sleutel omdraaien. De deur gaat open, 'papa!' roept de tweeling vrolijk, gelijk hurkt hij neer waarna hij zijn tas naast zich neer zet. 'Schatjes! Hoe was school?' Ze duiken in zijn armen. Ik glimlach ernaar, het blijft bijzonder hoe blij ze blijven als hun vader thuiskomt. 

De vraag word beantwoord als Lauren zich terugtrekt, 'ik heb een tekening gemaakt! Je moet hem zien!' Hij glimlacht, 'die wil ik zeker zien Lau! En Juul, heb jij ook iets gemaakt?' Ze knikt, Julia heeft praten altijd wat moeilijker gevonden, van niemand vreemd. 'Ik heb ook een tekening gemaakt' antwoord ze wat zachter waarna ze van zijn schoot afklimt en achter Lauren aan de woonkamer in rent. 

Hij gaat weer rechtop staan en vestigt zijn aandacht op mij, 'hoe ging het met de kids schat?' Ik glimlach, 'goed hoor, jij op kantoor?' 'Ook goed, wat gekloot, maar dat is altijd' zegt hij terwijl hij zijn schoenen uitschopt en zijn jas ophangt. Ik grinnik, 'dat is normaal toch' hij gaat voor me staan en kijkt me met een grijnsje aan, zijn blauwe ogen in die van mij, 'ja gelukkig wel' hij drukt een kus op mijn lippen waarna ik met een hand door zijn haar heen ga en loopt dan langs me, de woonkamer in waar hij de tekeningen gaat bekijken van de tweeling. 

Ik loop naar de keuken en even later zitten we met zijn alle aan tafel en kletst Lauren honderd uit over zijn schooldag. Julia geniet van haar spaghetti en luistert. 'Lau ga maar wat eten eerst, misschien wil Julia ook nog wat vertellen' hij knikt naar zijn vader en Julia vertelt wat over haar tekening. Lauren zit wat vies te doen met zijn eten waarna zijn vader zijn vork op de grond laat vallen en Lauren helemaal stuk gaat, 'papa!' hikt hij van de lach. Julia lacht ook en verliest bijna haar evenwicht, 'papa heeft je gered!' zegt hij stoer waarna hij Julia weer neerzet. Met zijn 3en gaan ze stuk en ik bekijk de situatie.

Ik geniet van de liefelijke sfeer. Dat ik dit zou bereiken, dat wist ik nog niet als 13-jarige vroeger. Ik ben trots en blij om hoe het er nu voor staat. We zijn samen getrouwd en hebben kinderen gekregen, we hebben elkaars kant nooit verlaten. Door onze belofte, maar bovenal door liefde!

Wat hou ik toch van dat sukkeltje daar tegenover, mijn sukkeltje.

-NOTES-

Lees het na/dank woord besties.