I will help you... | Matthy

❤️Deel 20❤️

Wat hou ik toch van hem, ja, ik ben nog nooit zo verliefd geweest.

POV: Matthy

Ik word wakker van iemand die aan mijn vingers zit. Ik doe mijn ogen langzaam open en zie Vera mijn vingers uit haar haar proberen te wikkelen. Ze is zo geconcentreerd dat ze niet eens merkt dat ik wakker ben geworden. Ik beweeg mijn vingers en dan schieten haar ogen recht in die van mij. 'Tja, dat krijg je ervan om dit te doen, dan word je snel wakker'. Ik glimlach alleen maar en als ze klaar is verhuist ze naar haar eigen bed om haar telefoon te pakken. Ik pak ook mijn telefoon en zie dat het 10:00 is, toch aardig uitgeslapen. Zou dat door haar komen, of omdat we gister allebei niet konden slapen? Ik stop met denken als Vera de dekens van me af haalt, 'karma' zegt ze grijnzend en rent de slaapkamer uit. Dat ik zo snel een band op kon bouwen, vind ik nog ongelofelijk van mezelf.

Ik spring uit bed en ren achter haar aan, naar beneden. Als ik beneden kom zie ik haar net de keuken in glippen, Koen zit me raar aan te kijken maar ik negeer het. Ik ren de keuken in en zie haar achter het keukenblok staan. Zo rennen we lachend een paar rondjes om de keuken en even later pakt ze haar kans en rent naar de bank toe waar Koen op zit. Ze laat zich er uitgeput op vallen en ik kom naast haar zitten. Koen kijkt ons grijnzend aan en zwaait met zijn telefoon. 'No way dat jij dat gefilmd heb' zegt Vera ongelovig. 'mmm' grijnst Koen alleen maar. Ik geef hem een stomp en sta op. 'Nou, gooi maar in de nieuwe app dan' zeg ik nuchter en loop naar de keuken. 

'Koen! Nee Koen kappen!' het is Vera. Ik draai me om en zie hoe Koen haar een paar tikken geeft met zijn vinger in haar zij. Lachend laat ze zich vallen en schreeuwt nog een paar keer zijn naam. Filmen! Bedenk ik me en vis mijn telefoon uit mijn broekzak. Ik druk op het knopje en 30 seconden later ziet Vera dat ik aan het filmen ben. 'Mat, niet jij ook al!' roept ze verontwaardigt waarna Koen stopt. 'Nu sta ik echt voor lul in allebei de video's!' Ik moet lachen en stop met filmen, 'tja' ze kijkt me 'boos' aan en loopt naar me toe, 'sukkeltje' zegt ze lachend en loopt langs me naar de keuken. 

Als we even later de overgebleven yoghurt weer doorgespoeld hebben zonder dat iemand het zag zitten we op de bank. Ik voel me misselijk en wil weten hoe het met Robbie gaat. Alleen Koen zit beneden, meestal is dat Raoul en zie ik Koen heel de dag eigenlijk niet. Waar is Milo? Hij is ook weg, of is hij boven? Ik word uit mijn gedachten gehaald door Koen die zijn keel schraapt. Hij heeft gelijk de aandacht van mij en Vera.

'Jullie zullen je vast afvragen waar Raoul is' alsof hij gedachten kan lezen, 'hij is bij Robbie, samen met Milo, thuis' zegt hij ons aankijkend. We knikken allebei en wachten op meer uitleg. 'Hij is iets beter en wil overmorgen gewoon weer terug hier in huis wonen. Ik wil dat jullie niet veel vragen stellen en hem gewoon zijn gang laat gaan, hij heeft rust en hulp van Raoul nodig'. We knikken weer. We kijken elkaar aan en zonder nog iets te zeggen lopen we in één rechte streep naar boven. 

'Gelukkig dat Robbie al wat op been is' zeg ik tegen Vera die haar haar aan het uitkammen is. 'Ja gelukkig wel' Ik volg met mijn ogen de borstel die door haar haar gaat. 'Hopelijk kunnen wij hem helpen hier thuis' 'Mwah, dat mag sowieso niet van Raoul' 'Daar heb je een punt' we lachen samen om het feit dat Raoul streng is in deze dingen, maar we worden onderbroken. 

'Zijn jullie al klaar?' het is Koen. Ik kijk naar Vera. 'Gaan we weg?' ze sust en zegt tegen Koen dat we bijna klaar zijn. 'Oke, een beetje snel wil je' dan loopt hij weer weg. Het zal vast niks ergs zijn, toch? Ze maakt snel een staart in haar wave haar, wat tegen het eind van de ochtend toch weer krullend is, en samen lopen we naar beneden.

'Schoenen aan en lets go' zegt Koen die al bij de deur staat te zwaaien met zijn autosleutels rond zijn vinger. 'Mag ik eerst vragen waar we überhaupt naar toe gaan?' zegt Vera een beetje zenuwachtig. Koen kijkt haar aan, dan mij en een diepe zucht volgt. Is het zo erg? Ik zie dat hij twijfelt, hij neemt een hap adem, 'We gaan naar het ziekenhuis' hij staart vooruit, emotieloos. Ik weet niet wat ik moet denken of doen maar Vera weet het gelijk, 'Robbie?' vraagt ze zacht, ik kijk haar aan. Tranen branden achter haar ogen. Koen kijkt ons aan. Hij knikt lichtjes. Ik sla een arm om Vera heen, het voelt vertrouwd en samen lopen we achter Koen aan het huis uit. Naar Robbie.

POV: Vera

Ook al ken ik Robbie nog niet zo lang, we hebben een klik, ik mag hem wel. En nu zitten we in de auto voor hem. Naar het ziekenhuis... ik weet gewoon bijna wat hij heeft gedaan, poging tot zelfmoord, tenminste dat denk ik. Ik zucht, een traan ontsnapt en glijd over mijn wang naar beneden. Het ging toch beter met hem? Matthy zit naast me, Koen rijd. Ik kijk naar Matthy, hij kijkt uit het raam, hetzelfde wat ik heel de weg al heb gedaan. Zou hij het ook weten? Zou hij ook denken wat ik denk? Like, de laatste paar dagen voel ik me alleen maar meer aangetrokken door hem, dus waarom zouden we dan nu al niet hetzelfde denken?

De motor slaat af en we stappen uit voor het ziekenhuis, we lopen zwijgend naar binnen, Matthy had zijn arm weer om mij heen geslagen, het voelt vertrouwd. Koen vraagt waar Robbie ligt en samen lopen we naar de juiste verdieping, als we aankomen glijd zijn arm van mijn schouders af. Ik kijk opzij en zie een als maar wittere Matthy naast me lopen, ik schrik en tik hem aan, 'hey, alles goed? Je ziet zo wit' hij knikt en kijkt alleen voor zich uit. Dit is niet goed. 'Hallo? Kom ik nog binnen of niet?' ik zwaai met mijn hand voor zijn neus. Nogsteeds niks. Ik laat hem stoppen met lopen, Koen heeft het door en kijkt om. Hij komt gauw weer teruggelopen en laat Matthy zitten op de grond.

Het word me teveel, mijn 2 beste vrienden in het ziekenhuis. Hoe- 'hallo, gaat het goed hier?' er tikt iemand op mijn schouder. Ik draai me om en zie een vriendelijke zuster mij aankijken. Ik schud mijn hoofd. Koen kijkt ook snel om en zegt dat het hem allemaal teveel is geworden denkt hij. Ze knikt en hurkt voor hem, alsof het de normaalste zaak van de wereld is, er ligt een jongen op de grond half dood en zij gaat doodleuk even voor hem hurken en zinnetjes zeggen, hij heeft net als mij depressie, dit werkt niet, nog even en dit is een paniekaanval. Er zijn meerdere symptomen van een paniekaanval, dit is half wegvallen, ik heb dat ik ga huilen en hyperventileer. Er zijn er nog een paar maar ik kan niet meer nadenken. 

De zuster zit nogsteeds voor hem en heeft zijn hand vastgepakt. Ze doet er niks mee en zegt nogsteeds van alles en nog wat. Het komt niet binnen en hij staart nogsteeds vooruit. Ik twijfel, nee, ja, nee, ja, dan zeg ik het. 'Ik help hem wel' gelijk heb ik er spijt van, ik kan hem niet helpen. Of wel? De zuster kijkt me raar aan maar knikt. Ze schuift opzij, deze reactie had ik niet verwacht eigenlijk. Ik ga voor hem zitten en probeer mijn eigen dingen, ik pak zijn wat koude handen vast en wrijf met mijn duim over de rug van zijn hand. Een warm gevoel stroomt binnen maar ik zet het van me af.  Ik kijk hem aan, zijn blauwe ogen zijn niet zo helder meer als net. 

'Hey Mat, ik ben het Vera, er is niks wat ze hier gaan doen met je, we zijn er voor Robbie, kom' ik knijp kort in zijn hand en kijk hem diep aan. 'Mat, hoor je me?' Ik verzin iets, 'knijp dan in mijn hand' Koen zit mee te kijken, de zuster is als een soort debiel weggelopen, wat een mongool. Ik wacht met spanning af... 

'Alsjeblieft, ik wil je niet kwijt' 

-NOTES-

cliffhangerrrrr

ik ga nog een nieuw deel schrijven, cause why not.

maarre doei

bye

groetjessss