I will help you... | Matthy

❤️Deel 7❤️

Ik neem op en de telefoon gaat op luidspreker...

POV: Vera

'Waar zijn jullie?'

Ergens.

'Waar. Zijn jullie'

...

'Matthyas het Lam, waar ben jij'

...

'Geef antwoord of zet je locatie aan'

Matthy zegt heel de tijd niks, ik zit erbij en wil nu wegrennen. 

Dan hangt Matthy op. 'Wat doe je nou? Nu is Raoul nog pissiger dan net' Hij haalt zijn schouders op. 'Ze vinden ons wel' Ik knik en Matthy staat op. 'Ff een stukkie lopen dan?' Hij kijkt me aan. Ik knik weer en sta nu ook langzaam op. We lopen het steegje uit en een graslandje over. Matthy vertelt wat over het YouTube kanaal van de jongens, ik luister wel en knik soms terwijl ik niet eens soms weet waar het over gaat. Als we het graslandje over zijn komen we bij een heuvel. 'Kom dan gaan we hier achter zitten' Ik vond het wel lekker dat lopen, maar loop toch achter Matthy aan de heuvel over. Hij gaat in het gras zitten en leunt tegen de heuvel aan. Ik spring ook naar beneden en doe hetzelfde. Hij kijkt op zijn telefoon. 

21 Gemiste oproepen van 'Roellie'

5 Gemiste oproepen van 'Miel'

6 Gemiste oproepen van 'Koentjuh'

En zo kan je wel even verder gaan. Ik kijk vooruit, we hebben uitzicht over een kleine akker met daarachter bomen. Ik voel me schuldig tegenover de jongens. De zon staat hoog aan de hemel. 'Bij zonsondergang zit ik hier vaak' zegt Matthy ineens zacht. Ik kijk hem aan en antwoord hem ook zacht, 'ben je dan al vaker het huis uit gesneakt?' Matthy moet grinniken, 'ja best vaak en daar was Raoul niet heel blij mee'. 'Nee dat snap ik ja' en kijk weer voor me uit. 

Na een korte comfortabele stilte zeg ik, 'hoelaat is het' en draai naar hem toe, wat niet zo verstandig was, mijn wond kwam tegen de heuvel, ik bijt op me lip en draai weer een stukje terug. Matthy tilt zijn telefoon op en kijkt erop. '1 uur' zegt hij kort en staart weer voor zich uit. Gelukkig had hij niks gezien...

Dan horen we in de verte iemand roepen, 'MAT, VEER!' Matthy kijkt verschrikt op, 'kut, Milo' Ik kijk naar Matthy, 'Wacht hier, ik ga kijken'. Ik knik en kijk naar Matthy hoe hij een stukje naar boven klimt en zijn hoofd over de heuvel heen steekt. Hij doet hem gauw weer naar beneden. 'Ik keek recht in Milo's ogen' zegt hij dan zacht. 'Kut' zeg ik alleen maar en ga op mijn hurken zitten. 'Ja heel kut' hij glijd weer naar beneden en komt ook op zijn hurken te zitten. 'Kom mee' fluistert hij en loopt gebukt weg. Ik ga hem achterna, dit voelt niet goed, maar nu heb ik ook geen zin in de jongens en hij ook niet waarschijnlijk. 

Dan horen we weer geroep, 'JA! IK ZIE ZE!' 'Kut' fluistert Matthy voor me, 'kom snel!' Ik kijk nog snel achterom voordat Matthy me meesleurt en zie daar 2 jongens rennen. Ik zie niet goed wie ze zijn maar ik gok Milo en Raoul. 

Ik ben uitgeput en we schieten weer een steegje in, Matthy heeft nogsteeds mijn hand vast. 'We kunnen beter naar huis gaan, dit werkt niet'. Matthy kijkt me aan, 'en dan?' 'Straf ondergaan denk ik' fluister ik en kijk hem aan in die blauwe ogen. Dan heb ik door dat hij mijn hand vast heeft. Ik schrik en wurm mijn hand weg. Hij kijkt me aan en laat los, 'sorry' zegt hij snel. Ik haal mijn schouders op. Matthy kijkt om het hoekje, 'oke lets go' en loopt rustig uit het steegje, ik loop achter hem aan en even later ook naast hem.

Even later zie ik het huis in zicht komen, 'vaker doen?' zegt Matthy en kijkt me aan met een grijns. Ik rol dramatisch met mijn ogen en zeg, 'waarom niet?' Zijn grijns word groter en we lopen het erf op. Zijn grijns gaat van zijn gezicht af en ik zie spanning. 'Toch spannend?' Hij kijkt me boos aan en wil me een por geven. Ik schrik en duik in elkaar. 'Oh, sorry'. Ik glimlach en ga weer rechtop lopen. 'Nee joh, kan je niks aan doen' Wacht, HOE zei ik dat? Zo praat ik nooit tegen iemand! Ik haal mijn schouders op, alleen maar goed... Toch?

We zijn nog niet eens bij de deur en hij vliegt al open. Robbie komt naar buiten gestormd met daarachter Koen. 'En nu gaan jullie binnen blijven!' roept Robbie en trekt aan onze arm mee naar binnen. 'Wij waren hartstikke bezorgt!' zegt Koen ook wat harder. 'Mat doet dit vaker maar met jou erbij was dit veel enger!' Zegt Robbie die toekijkt hoe we onze schoenen en jas uitdoen. Ik zie aan Matthy dat dit hem niet zoveel boeit. Koen is weggelopen om Raoul te bellen dat ze thuis zijn. 'Ze komen eraan' zegt Koen nogsteeds best geschrokken. Waarom geven ze zoveel om ons? Dit heb ik nog nooit meegemaakt! We lopen achter Robbie aan de woonkamer in. Matthy en ik pakken tegelijk onze telefoon en hebben nog niks gezegd. 

Raoul en Milo komen de kamer binnenstormen. Ze hijgen en zuchten opgelucht. 'Er kon iets met jullie gebeuren he?! Hebben jullie dat wel door?!' Roept Raoul. 

Na een korte stilte zegt hij, 'telefoons inleveren, nu' en kijkt ons allebei streng aan, tranen branden achter mijn ogen en ik kan ze niet stoppen. Ik werd door Matthy meegesleurd, daar kon ik toch niks aan doen? En nu ook nog is die telefoons! Ik ben niet verlaafd ofzo maar mijn telefoon was mijn dekmantel. Ik steek mijn telefoon vooruit, Raoul pakt hem aan, 'Mat' zegt hij streng, Matthy overhandigd nu ook zijn telefoon. Paniek en tranen komen in mij op. Kut. De eerste traan voel ik al naar beneden glijden en veeg hem snel weg maar Robbie had het al gezien. 'Het komt goed' zegt hij en wurmt zich tussen Matthy en mij. Hij slaat een arm om me heen. Ik schrik en duw hem gauw weg. Iedereen kijkt naar me. Mijn adem zit hoog en niet ver van een paniekaanval. 

Iemand hurkt voor me. Ik kijk door mijn tranen heen naar voren. Koen, 'hey, rustig, we weten dat Matthy dit heeft gedaan en we willen gewoon even duidelijk maken dat-' 'Nee' zeg ik. Ik veeg mijn tranen weg en kijk naar Koen, hij zit een beetje verslagen naar mij te kijken, 'nee ik heb het OOK gedaan niet alleen Matthy' zeg ik snikkend. De tranen zijn nog niet op en hier en daar gaat er 1 over mijn wang. Ik kijk langs Robbie naar Matthy, hij kijkt me aan, verslagen en dankbaar. Ik glimlach klein en hijs mezelf op van de bank. Koen staat op en zet een stap opzij. Ik ga langs hem en even later laat ik me snikkend in mijn kussen vallen.  

Er komt iemand mijn kamer binnen, laat het Matthy zijn, please. Ik kijk snel op, Matthy. Ik glimlach en ga rechtop zitten. Matthy gaat op zijn eigen bed zitten, ik zie geen telefoon. Nu scan ik hem, hij heeft ook waterige ogen. Wat moet hij wel niet van mij denken? Ik heb dit gewoon erger dan hij! Een paar tranen rollen weer over mijn wangen. Kappen met huilen! Ik veeg ze weer weg. Mijn onderste stukje van mijn trui in helemaal nat. Logisch. Ik voel Matthy's ogen kijken. Ik kijk ook. Hij glimlacht. Ik glimlach ook. 

Hij staat op en loopt naar de deur, 'dankje Veer' zegt hij nog zacht, ik krijg kriebels bij het horen van de afkorting, 'graag gedaan Mat' dan loopt hij de kamer uit.

-NOTES-

Heyheyhey, 

Als je dit leest moet je reageren met: 'Kut EK'. Dankjee

groetjessss