I will help you... | Matthy

❤️Deel 8❤️

'graag gedaan Mat' dan loopt hij de kamer uit.

Ik heb heel de dag een beetje op onze kamer gezeten en niks gedaan, we hadden nogsteeds geen telefoon en ik werd er een beetje gek van. Matthy had wat spelletjes mee naar boven genomen en we waren toen op mijn kant van het bed gaan zitten om te kaarten, uno.

'Uno!' zeg ik hard en kijk triomfantelijk naar Matthy die tegenover me zit. 'Alweer?' zucht hij en kijkt naar zijn kaarten. 'Jij heb ook potjes gewonnen hoor Matthy' 'Ja dat wel maar jij bent er beter in' Hij legt een groene 8 boven op de blauwe 8. 'Ja die had je niet zien aankomen he?' zegt hij met een grijns mijn kant op. Ik rol met mijn ogen en pak een kaart van de stapel. 'Yess' juicht Matthy in zich zelf. Ik moet lachen en we spelen het verder.

'Gewonnen!' zeg ik blij als ik de kaart op de stapel gooi, ik spring van het bed af en hou een L van mijn vingers tegen mijn voorhoofd. Matthy's ene mondhoekje gaat omhoog en steekt zijn tong uit. 'Ja haha grappig' zegt hij sarcastisch en doet net alsof hij de kaarten door de kamer heen wilt gooien. 'Kan je niet tegen je verlies?' Ik kijk hem met een grijns aan. 'Misschien' 'Daar heb ik ook wat aan' Hij moet lachen en doet de kaarten op een stapel om ze terug in het bakje te doen. 

Matthy gooit het bakje handig op zijn nachtkastje en gaat op zijn eigen bed zitten. 'Ik ben niet verslaafd ofzo maar nu wil ik wel weer mijn telefoon hoor Roel'. Ik moet lachen hoe hij boos naar de deur kijkt. Hij moet ook lachen en even later horen we voetstappen op de trap. Ik was nu op Matthy's bed gaan zitten om wat te kletsen totdat de deur opengaat. Koen.

'Ehm Raoul wil jullie eh, even spreken' zegt hij een beetje zenuwachtig en kijkt ons aan. Ik trek 1 wenkbrauw omhoog, dan kon hij toch ook zelf naar ons toelopen? En waarom is Koen zo zenuwachtig? Ik adem diep in en sta op van Matthy's bed, Matthy doet hetzelfde en we lopen achter Koen aan naar beneden. 

Raoul zit op de bank. Koen gaat naast hem zitten en wij gaan voor de TV staan. 'Jullie werden plat geappt' zegt Raoul nuchter en steekt onze telefoons naar voren. Ik? plat geappt? Vast alleen Matthy ofzo. Ik kijk een beetje verward maar pak toch mijn telefoon aan. Matthy doet hetzelfde en we staan daar een beetje ongemakkelijk. Dan zegt Raoul, 'jullie mogen gaan zitten want we gaan bijna eten' Matthy knikt en gaat naast Koen zitten, ik ga naast Matthy zitten en trek 1 been omhoog tegen mijn borst aan. Dan kijk ik op mijn telefoon, hij gaat niet aan. Ik duw de homeknop aan de zijkant lang in, dan zie ik het Apple logo tevoorschijn komen. Even later is hij aan. Raoul had hem dus helemaal uitgezet. Ik log in op mijn telefoon en zie geen appjes, precies dat dacht ik al. Ik werp gauw een blik op die van Matthy en zie dat hij 20 appjes heeft. Ik zucht en open TikTok. We mogen toch niet naar boven nu. Er hangt een ijzige stilte in de kamer, niet echt leuk ofzo. Ik hoor naast me ook een liedje afspelen onder een filmpje dus ik doe ook mijn geluid aan, even afsluiten.

Even later komt een geur van spinazie mijn neus in, om te kotsen. Ik moet weer denken aan mijn wond, hoe zal hij er uit zien? Ik voel eraan, hij doet niet heel veel pijn meer maar wel pijn genoeg als je er hard opdrukt om het uit te gillen. Raoul loopt de keuken uit en kijkt ons aan, 'gaan jullie ff de andere jongens halen?' Matthy hoor ik naast me zuchten en staat op. Moet ik ook mee? Hij kijkt bij de deur achterom en gebaart dat ik mee moet. Ik knik, doe mijn telefoon weg en loop achter Matthy aan. Als we op de trap lopen zegt hij, 'is Raoul nou echt zo boos of lijkt dat maar zo?' ik kijk hem snel aan, 'tja weet ik veel, ik ken hem nog niet zo lang' 'nou daar hoef je hem niet lang voor te kennen hoor, hij is nooit zo lang boos geweest' Ik knik alleen maar en zeg daarna, 'Ik doe wel Robbie, doe jij Milo?' 'Ja is goed'.

Ik loop naar Robbie zijn kamer, ik adem een keer diep in en klop dan zachtjes op de deur. 'Binnen' hoor ik aan de andere kant. Kut, kut ,kut. Ik adem weer in en uit. Dan doe ik de deur open. Robbie draait zijn stoel om en staat oog in oog met mij. Ik adem sneller en sneller. Rustig Vera je hoeft alleen te vragen of hij komt eten, komop. 'Eh, ik-uh' is het enige wat er uit komt. 'Rustig maar meissie, wat wil je zeggen?' moedigt Robbie me aan. Ik slik en sta genageld aan de grond. Het zweet breekt me uit. 'Gaan we eten?' helpt Robbie me voorzichtig. Ik knik zachtjes. 'Oke ik kom eraan' zegt hij wat bezorgt terug als antwoord. Ik knik weer en kan niet bewegen.

Mijn spieren begeven het en ik zak op de grond. 'Vera!' zegt Robbie geschrokken en helpt me om overeind te blijven. 'Eh, er is niks hoor' zeg ik zacht en probeer op te staan. Wat niet echt makkelijk gaat. Robbie wil me helpen maar ik duw zijn armen weg. Ik hou niet van aanrakingen, daar heb ik een rede voor, die rede? Die weten niet veel mensen, het is niet heel ernstig maar heeft wel mijn leven veranderd. Daardoor wil ik nu ook afvallen, vind mezelf te dik en sinds kort snij ik mezelf, omdat ik het soms niet meer aankan. 

Ik slik mijn tranen weg, Robbie heeft me 1 keer zien huilen, dat was hopelijk ook de laatste keer. Hij is lief maar dat zie ik niet zo vaak in. Ik strompel half de kamer uit en leun tegen de muur naast de deur van Robbie zijn kamer. Robbie komt nu ook de kamer uit en gaat voor me staan. 'Vera, gaat het allemaal wel goed?' Ik knik lichtjes, ik ben moe en wil slapen, het liefst niet meer wakker worden. Vera! Dat niet denken!... Soms dan, heel soms. 

Robbie pakt mijn arm en houd hem stevig vast, ik schrik ervan en probeer hem van mij af te duwen. 'Laat me je helpen' fluistert Robbie en pakt nu ook de ander arm. Nee dat kan ik niet! Nee, nee. Ik raak in paniek en kan geen kant meer op. Robbie probeert me te helpen maar ik raak in paniek, maar ademhaling versnelt en ik zie haar groene ogen weer voor me. Emma, mijn enige vriendin. Ze wist alles van mij en kende mij door en door. En nu? Nu is ze weg. Ze heeft afscheid genomen van de wereld en het voelt als mijn schuld, ik zag het niet. Al die tijd niet. het voelt als mijn schuld, nee, het IS mijn schuld...

-NOTES-

Soww wat een cliffhanger.

ff een dingentje he, dit verzin ik letterlijk terplekke. 

Proud of myself!

Haha, 

houdoeee

groetjess