I will help you... | Matthy

❤️Deel 16❤️

TW: ZELFBESCHADIGING

Ik zucht en kijk naar het plafond, waarom is het leven zo moeilijk?

'ETEN!' Matthy springt van zijn bed af. 'Zo wanneer heb jij zin in eten?' vraag ik aan hem. 'Niet, maar een beetje enthousiast kan wel toch?' En geeft me een knipoog voordat hij naar beneden sprint. I know ik ben verliefd maar die knipoog maakt het nog erger. 

Even later zitten we aan tafel, Raoul heeft lasagne gemaakt. Mijn lievelingseten (in het echt ook hihi) maar nu heb ik er geen zin in, trouwens dat heb ik nooit. En de stemmen maken het er niet beter op. Ik heb 2 happen op en ben misselijk. Zoals altijd. Robbie staart naar zijn eten. Wat is er de laatste tijd toch met hem. Hij haalt zichzelf uit zijn gedachten en eet emotieloos door. Ik vind het raar maar schenk er verder geen aandacht aan. 

Raoul komt met een prachtige oplossing wat hij op internet had gelezen als je kind niet wil eten. Oh boy hier gaan we hoor, lekker weer stressen, alsof ik dat nog niet genoeg gedaan had vandaag. 'Een eetschema, dat stellen de dokters ook voor' zegt hij aflezend van zijn telefoon. Ik stik bijna in mijn hap lasagne, wat zei hij? Ik zie Matthy naast me ook schrikken, we hebben er allebei geen zin in. Dat word nog meer weglopen denk ik. 'Ik wil hier morgen mee beginnen, dus ik maak vanavond het schema voor morgen en de andere dagen' hij kijkt ons streng aan, 'als jullie niet willen eten blijven jullie net zolang aan tafel zitten totdat jullie ook maar IETS op hebben'. Ik zucht, daar gaan we weer. En ja, 'weer' ik had dit bij mijn vorige huis ook, maar toen werd ik nog depressiever leek het wel. Ik wist zelf wel dat dat niet was, maar ik kreeg gewoon meer paniekaanvallen omdat die stemmen het dan gewoon zonder pardon overnemen. DAAR word ik gek van.

Koen en Matthy ruimen de tafel op en ik moet daarna nog mijn wond checken met Raoul. Als ze klaar zijn loop ik naar de keuken waar Raoul al staat. Hij tilt me weer op het aanrecht, wat ik nogal dom vind want ik kan het prima zelf, en kijkt naar de pleister. De pleister is rood/bruin gekleurd dus er moet een nieuwe op volgens Raoul. 

Ik zit tegen mijn kussen aan in bed met mijn benen tegen mijn borst getrokken. Ik ga zo slapen maar ik wacht op Matthy. Er is een nieuwe pleister op mijn been gedaan en morgen hoeft er niks meer op volgens Raoul's advies. Dan gaat de deur open en Matthy komt naar binnen lopen. 'Waar was jij?' vraag ik bezorgt. 'Weg' reageert hij kortaf. Weg? Zou hij weggelopen zijn? Zou hij naar de heuvel zijn gegaan? Zou, zou hij op mij gewacht hebben? 'Ik dacht dat je me kwam zoeken' verbreekt hij de stilte. Ik verzin snel een smoesje, 'Raoul had tegen Robbie gezegd dat ik hier moest blijven dus hij hielt me telkens in de gaten, omdat jij al weg was' lieg ik, het voelt niet goed om te liegen, maar ik moet wat, ik kon ook eerlijk zijn, maar dan had me sowieso niet meer vertrouwd. Hij knikt begrijpend. Ik voel me schuldig. 'Nou ik ga me klaarmaken' en met dat gaat hij naar de badkamer.

We staan voor de spiegel tanden te poetsen. We kijken elkaar aan via de spiegel. Dat doen we de laatste tijd best vaak. 

Ik lig in bed, alles is donker en ik hoor de ademhaling van Matthy, zou hij al slapen? Geen idee. Het heeft me op denken gezet. Hij had mij ook opgezocht en toen hadden we handen vastgehouden, bij de heuvel. Ik voel me weer schuldig, omdat ik heb gelogen en omdat hij er tot nu toe alleen veel voor mij is geweest, ik niet. Voordat ik het weet voel ik een traan langs mijn slaap naar beneden glijden op het kussen. Ik snik een keer, nog een keer. Nee kappen, straks merkt Matthy het op. Of slaapt hij al? Ik weet het niet en vraag mezelf weer is teveel af. Ik heb afleiding nodig...

HIER KOMT ZELFBESCHADIGING

Ik stap voorzichtig uit bed en loop langs Matthy's bed naar de badkamer, de deur staat nog op een kier dus ik kan er makkelijk doorheen glippen. Ik kijk naar mezelf in de spiegel. 

'Je hebt het verdiend'

'Je hebt Matthy laten zitten'

'Als straf, toe maar'