I will help you... | Matthy

❤️Deel 1❤️

'Veer! Schiet je op? Anders komen we straks te laat bij je nieuwe huis!' Ik zucht, 'Jaha' Ik probeer mijn koffer dicht te doen maar dat is nog best moeilijk als je zo alles er in heb gepleurt. Ik ga er op zitten probeer de rits dicht te doen.

2 maanden geleden kwam ik hier, bij een 'hulpgezin' om mij bovenop mijn paniekaanvallen en eetstoornis te krijgen. Natuurlijk werkte dit niet. Het werd alleen maar erger en toen is Anja gaan zoeken naar een huis waar ik terecht kon. Anja was de enige die aardig tegen mij was. Zij brengt mij nu ook naar dat andere huis waar ik de komende 3 maanden als mijn 'thuis' moet beschouwen. Ik heb er geen zin in, weer nieuwe mensen die proberen om van alles te doen omdat ze mij niet kennen en denken dat het zo wel lukt. Maargoed dat doe ik ook een beetje zelf want sociaal ben ik niet echt. 

Mijn zwarte koffer heb ik dichtgekregen en ik loop nu van de trap af, naar de gang. Als ik de trap af ben duwt iemand me, Jessica. Ik zucht en laat het maar zo, het is gewoon een kutwijf en een arrogant kind die denkt dat heel de wereld om haar draait. Ik geef een boze blik en loop dan de gang in. Ik had mijn schoenen al aan en haal mijn jas van de haak. 'Zo, klaar voor?' zegt Anja lief en kijkt me medelevend aan. Ik knik, ik heb geen zin om iets zeggen. Dan lopen we de deur uit met mijn koffer achter me aan getrokken. 

Anja doet mijn koffer in de achterbak en ik ga zitten in de bijrijdersstoel. Zij komt achter het stuur te zitten en zet de navigatie aan. Ik kijk nieuwsgierig mee, waar ga ik naartoe? Gaan ze me daar zielig vinden? Gaan ze me niet leuk vinden, net als Jessica? Ik duw die gedachten weg en kan niet goed opmaken van de navigatie waar we heen gaan. Ik zucht en laat mijn hoofd op het raam zakken. Als dit maar goed gaat...

We zeggen heel de autorit niks, wat ik trouwens niet erg vind hoor. Ik ga Anja wel missen... Er branden tranen achter me ogen. Niet nu! Dit is niet het goede moment! Ik slik ze weg, het huis niet, het huis ga ik niet missen en mijn kamer ook niet, het was er altijd een puinzooi en kon mijn eigen gang niet eens gaan, altijd Jessica of Stijn die mijn kamer weer overhoop gingen halen of constant vragen wat ik aan het doen was. Dat pap en mam me dit aan hebben gedaan vind ik echt verschrikkelijk.

Dit is dan al mijn 5de huis waar ik naartoe verhuis in een half jaar. Erg snel vind ik het wel gaan. Maar als het zo door blijft gaan ben ik als ik 18 ben nog niet van dit gezeik af. Ik zit niet op school. Heb er ook nooit opgezeten. Ik kreeg telkens paniekaanvallen als er iemand begon te krijsen of schreeuwen, i know pussy. Maar Anja zei dat het heel normaal was als je dit had...

Ik kijk naar de navigatie en zie dat we nog een kwartier moeten rijden. Dan zegt Anja, 'heb je er een beetje zin in?' Zin in? Wat denkt dat mens, zin in, ja joh weer lekker naar een nieuw huis, voorstellen aan nieuwe mensen, ja joh zin in man. Ik zeg dit niet want dat vind ik zielig dus ik reageer alleen, 'hm-m' 'mooi' zegt ze terug. Ik kijk op de navigatie, nog 2 minuten. De zenuwen waar ik net geen last van had komen op, geen paniek krijgen, rustig in en uit ademhalen, alles doen als je maar blijft ademhalen. Ik adem diep in, hou even vast en adem uit. De spanning is wat gezakt maar nog niet helemaal. Dan zegt Anja, 'we zijn er!' Kut.

Alle spanning komt weer naar boven en kan alleen maar kort ademen. Rustig ademen, rustig. Ik stap met goede moed uit de auto en loop naar de achterbak om die vervolgens open te doen. Anja tilt mijn zwarte koffer eruit en ik pak hem aan. Ze doet de laadklep weer naar beneden en kijkt me aan, 'moet ik nog meelopen of..' asjeblieft niet! Ik doe dit zelf wel! 'Ehm nee hoor, hoeft niet, ga maar weer. Ik red me wel'. Ik werp een gemaakte glimlach naar haar. Ze glimlacht terug en wil me een knuffel geven. 'Eh' zeg ik en kijk haar een beetje geschrokken aan. 'Oh eh ja sorry' en met dat laat ze zich zakken in de auto. Ik ben niet zo van dat geklef en dat geknuffel, ik hou het liever op uitzwaaien. 

Als ze wegrijd zwaait ze nog kort naar me en dan is ze verdwenen. Kut. Nu moet ik dit alleen doen. Ik ben misschien niet sociaal, wel hartstikke eigenwijs. En daar sta ik dan achter een bosje omdat ik niet gezien wil worden. Ik moest bij hun 11 uur zijn en het is nu, ik kijk op mijn telefoon, 10 voor 11. Kan ik nog ff verwerken wat er zojuist is gebeurd.  

POV: Matthy (hij is 14 jaar en heeft ook een probleem en woont al bij de Bankzitters, Matthy van de Bankzitters zit dus niet in dit verhaal, ze wonen met z'n 4ren)

Ik zit op de bank met mijn benen opgetrokken tegen mijn borst en mijn telefoon rust op mijn knie. Koen zit naast me en kijkt samen met Robbie TV. Ik zit nu dus 2 maanden hier en ik ben nog niks opgeschoten volgens Raoul. Hij let echt op me en dat is soms echt kut. Maargoed. Ik ben het probleem dus ja wat kan ik er aan doen? Ik zit ook alleen maar in de woonkamer omdat Raoul zei dat straks dat meisje kwam, ik mocht niet naar mijn kamer anders kon ze me niet gelijk ontmoeten. Hij heeft niet verteld wat ze heeft, wel hoe ze heet maar dat weet ik al niet meer. Ik zucht en kijk naar Koen en Robbie die aandachtig zitten te kijken naar de TV. Iets van journaal ofzo, geen idee. Deze keer dus geen voetbal.

Ik werp gauw een blik naar de tijd, 10 voor 11. Ze zou toch 11 uur hier komen? Geen idee. Het boeit me wel want dan moet ik weer wennen en krijg ik sowieso weer neigingen om mezelf pijn te doen. Dáár heb ik vooral geen zin in. 

Raoul komt de kamer binnenlopen en zegt, 'ik heb je kamer een beetje verbouwd zodat zij met jou in 1 kamer kunnen slapen' Wacht wat zei hij? Met haar in 1 kamer? 'Wat? En dat vertel je niet?' zeg ik een beetje boos en kijk boos naar Raoul. 'Ja sorry maar je was er sowieso niet mee akkoord gegaan anders, dus ik moest wel' en loopt naar de keuken. Ik staar boos en verdrietig vooruit. Dan tikt Koen me aan. 'Het komt goed' fluistert hij en geeft me een knipoog. Ik rol met mijn ogen en kijk weer naar de tijd 1 voor 11. Kut.

POV: Vera

Ik sta nogsteeds achter het bosje. Moet ik gaan? Ik kijk naar mijn telefoon en zie dat het 1 voor 11 is. Nu moet ik wel anders durf ik sowieso niet meer. Ik haal diep adem en stap achter de bosjes vandaan, het erf op. Ik kijk naar het huis. Holy shit dat is groot. Ik loop zachtjes naar de deur en til mijn koffer een beetje op zodat het niet zoveel herrie maakt. Dan durf ik op de bel te drukken...

-NOTES-

Heyy wat leuk dat je hier bent! 

Ehmm geen idee wat ik moet schrijven behalve dat ik goed ben in cliffhangers... Haha 

Groetjesss

-1283 words-