I will help you... | Matthy

❤️Deel 17❤️

We zijn 'stapelgek' op elkaar!

POV: Matthy

Ik word wakker en moet even bedenken wat er gister ook alweer was gebeurt. Oh ja. Ik weet alles weer, van de droom tot aan ons momentje die verstoort werd door Robbie.

Ik kijk naast me en zie één van Vera's krullen over het kussen heen hangen, de rest ligt onder de dekens. Ik glimlach als ik er naar kijk en pak mijn telefoon om te kijken hoe laat het is, 7:00. Oef das vroeg. Ik besluit toch maar gewoon om uit bed te stappen en naar beneden te gaan. 

Als ik beneden kom is er niemand, wat ook niet zo gek is. Als ik de keuken in kom valt mijn oog op een briefje aan de koelkast. Ik frons, het zit met een plakbandje vastgeplakt. Ik kijk ernaar en mijn ogen vliegen over de regels:

Hey,

Voor degene die dit leest ik wil even zeggen dat ik weer een terugval heb in mijn oude staat, ik wil jullie hiermee niet belasten omdat jullie ook al Vera en Matthy hebben. Ik wil even zeggen dat ik bij Jamie ben, ik heb alle contacten geblokkeerd dus ik wil de komende week niet met jullie spreken. 

Ik hoop door de hulp van mijn vriendin er weer bovenop te komen. 

Liefs,

jullie Brabander, Robbie

Ik weet niet goed wat ik moet denken. Terugval? Van wat? En waarom kunnen we hem daarbij niet helpen? Ik haal het briefje van de koelkast en zie daaronder nog een briefje, het eetschema. Kut. Ik zucht, dit briefje is nu belangrijker...

Ik storm de trap op en klop op de deur van Raoul, ik weet niet, Raoul moet dit gewoon eerst weten. Als ik niks hoor kom ik naar binnen en zie Raoul in zijn bed liggen, ik loop naar hem toe en zie dat hij zijn ogen open heeft. 'Hallo? Raoul?' Hij kijkt op uit zijn trans, 'Oh sorry ik had je niet gehoord, was in gedachten, wat is er?' 'Dit' en overhandig hem het briefje. Zijn ogen vergrootten en binnen no-time staat iedereen in de kamer van Raoul, iedereen leest het briefje en ik zie stuk voor stuk bedroefde gezichten. Vera kijkt raar naar me, ze snapt het ook niet. 'Gaan jullie het nog uitleggen of niet?' zegt Vera dan, wat iedereen verbaast vind, ze heeft nog nooit zo bezorgt gedaan over iemand, ook al moet ik zeggen dat Vera en Robbie de laatste tijd het goed met elkaar kunnen vinden, ook al weet ik niet door wat.

Raoul begint te vertellen, 'lang geleden toen we het Bankzitters kanaal opstartten, kreeg Robbie een depressie, angst en nog wat dingen. Ik en de Bankzitters zijn het gelukt om hem hierover heen te helpen. De laatste paar dagen vond ik Robbie al anders gedragen en doen. Ik wist dat het eraan kwam en bereidde me voor op het ergste. En nu zoals je ziet is het terug en gaat Jamie hem hopelijk helpen.' 

Vera knikt en doet verder niks, de andere jongens ook niet. Ik doe ook niks. Komt dit door ons? Hebben wij dit veroorzaakt? Het lijkt wel of Vera gedachtes kan lezen, 'Komt dit door onze depressie en aanvallen? vraagt ze zacht. 'Ik weet het niet' antwoord Raoul terug met een zucht, 'echt waar, ik weet het niet' dan verlaat iedereen de kamer, met in hun gedachten, Robbie.

Iedereen zit beneden, met hun gedachten overal hetzelfde, zelfs ik. Raoul verbreekt de stilte, 'kom ontbijten' zegt hij en loopt naar de keuken. Hij maakt ontbijt voor zichzelf en de jongens. Dan moeten ik en Veer komen. 

'Het eetschema heb je dan vast al gezien' zegt hij nogsteeds een beetje droevig. 'Ja' antwoord ik zacht en kijk naar Vera. Die verstijft een beetje, hier had ze niet op gerekend. We staan naast elkaar en Raoul laat het briefje zien, 'hier, maandag ontbijt: yoghurt met fruit' leest hij voor van het briefje. 

Ik pak 2 bakjes uit de la en vul ze met yoghurt, Raoul doet er een klein beetje fruit in en ik loop met de bakjes naar de eettafel, zin in, NOT. Vera komt naast me zitten en samen hebben we het een beetje over Robbie, dat zij het de laatste tijd ook merkte, eerlijk ik heb niks gemerkt. Na 4 happen en 2 stukjes fruit ben ik misselijk, eigenlijk skip ik ontbijt altijd. Vera heeft volgensmij 5 happen op ofzo en 1 stukje fruit. We hoeven allebei niet meer maar doen net alsof we eten. Dan heeft Vera een idee:

'We lopen naar de keuken en zeggen dat we het op hebben, we spoelen de yoghurt gewoon door de gootsteen' Ik knik en weet dat het geen goed plan is maar dat boeit me niet. We lopen naar de keuken, Raoul merkt het op en zegt, 'hebben jullie het op?' Ik kijk naar Vera die snel zegt, 'ja ja zeker, we spoelen de bakjes gelijk om' en met dat gezegd te hebben lopen we door naar de kraan, we spoelen al het yoghurt eruit en het fruit gooien we in de prullenbak met daaroverheen een stuk keukenpapier. Als we door de kamer lopen om naar boven te gaan zegt Raoul, 'ik ben trots op jullie, dit is een grote stap naar herstel' en dan lopen we naar boven.

Ik voel me schuldig, hij is trots op niks. Ik schud het van me af en we besluiten een spelletje te doen. 

Na even een spelletje gedaan te hebben roept Raoul ons naar beneden. We kijken elkaar aan en hopen niet dat hij het heeft gezien. Ik slik een keer en samen lopen we naar beneden. 

Als we beneden aankomen staan alle jongens in nette pakken, wacht wat? Wat gaan hun doen? Ik vraag het ook en Milo antwoord, 'Niks, we moesten even kijken hoe dit stond, wat vinden jullie ervan?' Ik hoor Vera naast me grinniken. Ik moet ook lachen en dan zegt Raoul, 'ik heb er ook één voor jou!' Ik stop met lachen en kijk Raoul aan. 'één voor mij? Ik doe die toch nooit aan?' 'Ah joh boeie' roept Koen. Ik pak het pakketje van hem aan en zeg dat ik me ga omkleden, wat een rare mensen toch ook weer zeg, een random net pak voor me aanschaffen. Ik moet erom grinniken en kleed me in de wc om.

POV: Vera

Ik moet weer lachen om het feit dat de jongens random in nette pakken staan en voor Matthy er ook één hebben gekocht. Ik weet nu al dat het hem mooi gaat staan. Oke ik snap dat je stapel bent maar zo hoeft nou ook weer niet. 

Dan komt Matthy binnen. Hij gaat met een hand door zijn haar en kijkt de rest aan. 'En? Niks voor mij he' Oke ik neem mijn woorden terug, hij is nu nog knapper. Ik kijk hem aan en zeg, 'het staat je goed hoor' De jongens knikken instemmend en gaan naast elkaar staan. Ik moet lachen 'nu lijken jullie net broers' De rest moet ook lachen en Milo gooit zijn telefoon naar mij. 'ff foto maken, cheese!' Voordat ik de foto maak kijk ik naar Matthy, zijn stropdas zit scheef, ik loop naar hem toe en hij kijkt verbaasd als ik voor hem sta, 'wacht even hoor' ik doe zijn stropdas goed en maak hem nog iets strakker, 'zo' zeg ik en loop gauw weer een stukje naar achter. Ik ben echt verliefd! Ik maak een leuke foto en kijk er naar, ik zie een leeg plekje op de foto staan, het lijkt net of dat plekje voor Robbie is. Ik laat hem snel zien en geef Milo zijn telefoon weer terug. 

Iedereen is weer omgekleed en ik zit samen met Matthy op onze kamer, 'zat mijn stropdas echt scheef? Of was dat improvisatie?' hij kijkt met een grijns mijn kant op. 'Hij zat echt scheef maar ik had het ook wel met improvisatie gedaan' zeg ik terug met ook met een grijns. Hij moet lachen en besteed zij  aandacht weer bij zijn telefoon.

Wat vind ik hem toch leuk zeg.

-NOTES-

Hey hey

ik weet niet of jullie dit boek nogsteeds leuk vinden, let me know!

Groetjesss