BAŞ HARFİ B | Barış Alper Yılmaz

9

Merhabalar. Hikayenin gidişatı hakkında önerilerinizi yazarsanız çok sevinirim. Umarım severek okursunuz. Keyifli okumalar.💖

Arkamı döndüğümde Kerem'i gördüm. Yanıma geldi. Paketten bir sigara alıp o da yaktı. Futbolcular içmez diye biliyordum. Şaşırmıştım. Kafamı çevirerek inceledim. Normalde içmediği belli oluyordu.

"Sigara içtiğini bilmiyordum."

"İçmiyorum zaten. Eşlik etmek istedim."

Kafamı salladım. Bi sessizlik oluştu. 

"Teşekkür ederim Kerem."

"Teşekkür edilecek bir şey yok."

"Hayır, var. Senin yerinde başkası olsa umrunda olmazdı."

"Peri, Barış benim kardeşimdi. Artık sen de benim kardeşimsin. İkinizin de iyi olması benim için önemli."

"Bir de Masal'ın iyi olması tabi değil mi?"

"O kadar belli oluyor mu ya?"

Elini ensesine attı. Utanmıştı. Hafif sırıttı. Onun bu haline güldüm.

"Benden kaçar mı sandın?"

"Peki ben ne yapmalıyım Masal konusunda?"

"Barış'ın yaptıklarını yapma ki zaten yapacağını sanmıyorum. Kendin gibi olsan yeter. Masal'ın gözündeki ışıltıyı gördüm. O da sana karşı boş değil. Mutlu ettiğini görüyorum. Bence olduğu gibi devam et."

"Barış seni gerçekten seviyor Peri. Ona söylediklerini az çok ben de duydum. O kadar bağırıyordun ki sanki hoparlörde gibiydi telefon. Çok koydu ona. En az senin kadar canı yandı."

Yüzüm düştü. Çok mu üzülmüştü gerçekten? Canı da yanmış mıydı? Saçmalama Peri! Onu mu düşünüyorsun gerçekten. Sana ihanet etti.

"Beter olsun."

"Canın yandığı için böyle diyorsun. İnsan sevdiğine kıyamaz."

Sessiz kaldım. Haklıydı. Toparlanmam gerekiyordu. Konuyu değiştirmeye karar verdim.

"Masal nasıl?"

"Dün gece başında bekledi. Panik atak geçirmenden korkuyordu. Burada kalmamı rica etti. Hastaneye gitmemiz gerekebilir diye."

"Doğru o araba sürmekten korkuyor."

Kafasını salladı. İçeriye geçmeye karar verdik. Rezil durumdaydım. Koltuğa oturdum ve başımı arkaya yasladım. Barış'ın desteğe ihtiyacı vardı. Bencillik yapamazdım.

"Kerem istersen Barış'ın yanında olabilirsin. İyiyim zaten."

"En son evinde ağlıyordu. Masal uyansın giderim. Zaten o da uyuyordur hala."

"Nasıl istersen. Onun arkadaşını çalmış gibi olmak istemem."

"Yok sen rahat ol ya. Ben hepinize yeterim."

Kurduğu cümleye ikimiz de gülmüştük. Telefonumu açtım daha sonra. Bir sürü mesaj gelmişti. En çok da Barış'tan. Onu affetmem için yalvarıyordu. Olayı anlatmıştı uzun uzun. Üstten okuyup geçmiştim. Tuş kilidini kapatıp kenara koydum telefonumu. 

"Kavga sebebi neydi? Bana anlatmadığınız?"

"Anlatmam doğru olmaz."

"Lütfen Kerem."

"Tamam ama bilmiyormuş gibi davran. Ya bu sabah erken gitmiş. Kantine otururken iki kişi senin hakkında konuşmuş."

"Ne demişler?"