Sonsuz Kılıç 1

30 : Kütüphane

Dolu gözlerimi günışığının vurduğu odamda açarken bedenimin kasılmalarını hissettim. Ağrıyan kaslarım ve kalbim büyük bir rüyayı atlatıp yeni bir güne uyanmıştı. Büyükannem Anna'nın o sarsıcı gücü ve duygusuzluğu beni şaşkına çevirmişti. Nasıl olurda bir insan yada alf mi demeliyim bilemiyorum ama nasıl her kim olursa olsun kendi kızına birisi böyle davranırdı? Annemin beni alıp Wendia'yı terk etmesinin sebebi buydu ve büyükannem annemi belki de hiç durdurmaya dahi çalışmamıştı. Geçmişi bilemiyordum ve ne kadar arasam da bulamıyordum ama çok şey yaşanmış olduğunu sezebiliyordum.

Boynumun sızlamasına aldırmadan başımı yasladığım koltuktan kaldırdım ve odama baktım. Dün gece uyurken ki haliyle aynıydı. Dizlerimin üzerinde kalan kitabım bile aynı şekilde duruyordu. Dün gece siyaha bürünmüş ve yıldızlarla süslenmiş gökyüzü şimdi masmavi şekilde, bulutlarla süslenmişti. Gün aymış ve bahçe hareketlenmişti. Dizlerimde kalan kitabı kapattım ve diğer yanımda duran kitapların üstüne koydum. 

Bağdaş yaptığım bacaklarımı koltuktan aşağı saldım ve kollarımı yukarı kaldırarak gerdirdim. Uykumu almıştım ancak uyuşan bedenim yorgundu. Yine de gerçek, güçlü Emery gibi zinde kalmalıydım. Koltuğumdan ayaklandım ve banyoma gittim. Aynamda yüzüme baktım. Canlı, ateş kırmızısı kızıl saçlarım darmadağınıktı ve yaptığım topuzdan eser yoktu. Koltukta uyuyakalıp nasılda saçlarım dağılmıştı anlayamıyordum. Yüzüme su çarpıp  banyomdan çıktım ve dolabımdan kendime koyu kırmızı desenli, siyah renklerinde bir elbise çıkardım. 

Hemen kahvaltıya inip sonrada dün gece uykumla yarım kalan araştırmalarımı tamamlamak istiyordum. Gördüğüm rüyayı ise düşünmek dahi istemiyordum. Belli bir sebebi yoktu ama büyükannemin ilk tepkisini hatırlamak beni huzursuz ediyordu. Hazırlanıp kırmızı renginde takılarımı taktım ve odamdan çıktım. Koridorda ilerlerken seslerin geldiği bir oda gördüm. Ahşap kapısı hafif aralıktı. Kapıya yaklaşıp içeri baktığım birkaç saray çalışanının içeride geniş bir kitaplık için uğraştıklarını gördüğümde aklıma geldi. Burası benim yeni yapılmaya başlanan çalışma odam olabilirdi. 

Çok detaylı inceleme fırsatı bulamadım çünkü kahvaltıya geç kalıyordum. Sadece odanın ortasında duran ahşap, geniş masanın üstündeki ağaç köküne benzer desenleri gözüme çarpmıştı. Merak duygumu bastırarak yola devam ettim. Yemek odasına geldiğimde adımın seslenilmesiyle içeri girdim. Uzun ve çeşit çeşit yemeklerle dolmuş masada ayağa kalkan sadece birkaç kişi vardı. Alice, Claire ve Kral Erich bana günaydın diyorlardı. Kraliçenin ve yemek yiyeceğim masada olmasını dahi istemediğim Prens Rayn'ın yokluğu beni şaşırtmıştı. 

Kendi sandalyem olarak benimsediğim yerime yürürken ''Kraliçe ve prens nerede?'' diye sorumu ortaya yönelttim. Sandalyemi çekip oturduğumda diğerleri de benimle oturdu. Alice her zamanki neşesiyle konuştu. ''Annem son olaylardan sonra biraz rahatlamak istediğini söyledi. O yüzden krallığımızın Tarihi Şifa Nehri'ne gitti.'' İlk defa duyuyordum böyle bir yeri. Soru sorar gibi kaşlarımı çattım. ''Orası neresi?'' Claire araya girdi. ''Bilmiyor muydun? Ah çok özel bir nehirdir. Su Krallığı'nın denizinden bizim krallığımıza bağlanır ve suyun her bir damlası şifa ile doludur.''

''Ne kadar güzelmiş. Peki ya Prens Rayn?'' Kral Erich sırtını dikleştirip bana döndü. ''Rayn bir türlü gerçekleri kavrayamıyor. İnan bende uzun süre arada kalmıştım ancak sonuçta bize kendini kimsesiz, köylü bir kız olarak tanıtmıştı. İçimde her zaman bir kuşku vardı ama böylesini düşünmüyordum. Rayn şimdi bir süredir kendini odasına kapattı ve yemeklere gelmiyor.''

Rayn'ı anlayabiliyordum. Onu anlayabilmemin sebebi daha önce arkadaş sandığım birinin bana hançer sallaması olmuştu. Rayn sevdiği ama asla sevmemesi gereken bir kadın tarafında hayal kırıklığına uğratılmıştı ama o bunlara inanmak istemiyor. En olası kişiyi, yani beni suçlu buluyordu. Belki birgün gerçekleri anlayabilir. Şuan ona acıyordum. Samimi biri olarak görüyordum ama son yaptıklarından sonra benim için sadece Prens Rayn'dan ibaretti.